Interview: Mark Strong

René (MrManiak)

Vanaf deze week is de film Welcome To The Punch in de bioscoop, waarvan de review van de film hier is terug te vinden. Voor die speciale gelegenheid ging FOK! rond de tafel met Mark Strong, die in de film Jacob Sternwood speelt. Lees verder om meer te weten over de film, pistolen en moordende agenten.

Wat was er voor jou zo aantrekkelijk aan Welcome To The Punch?
Wat ik leuk vind om te proberen en te doen zijn dingen die zo verschillend mogelijk zijn, ik heb nooit echt een actiefilm gedaan. Nouja, eentje zoals niet als dit: een cops and robbers crime thriller. Ik was verrast dat ik voor deze rol fit moest worden omdat ik dacht dat ik nu oud genoeg was om al dit gedoe gewoon te vermijden. Maar ik moest de hele dag op en neer rennen, over dingen springen en nog meer, dus dat hield in dat ik een goede conditie moest hebben. Het script sprak mij erg aan. Ik kan mij nog herinneren dat toen ik het las ik zeer graag wilde weten wat er op het einde zou gebeuren. Wat ik ook interessant vond was dat onder de 'actiefilmlaag' met veel wapens ook een verhaal over de wapens zelf zit. Het idee om agenten te bewapenen en het idee dat politici mogelijk de wapenindustrie kunnen gebruiken om meer stemmen te winnen. Ik vond dat aardig slim bedacht.

Wat vind je van het feit dat de politie in het Verenigd Koninkrijk ongewapend is? Moeten ze worden bewapend?
Absoluut niet. Ik kan niet spreken voor de politie, want ik weet niet hoe het is om te patrouilleren en ik weet niet wat hun houding en mening is. Maar persoonlijk lijkt het me dat waar er gewapende politie is er in dat gebied ook meer gewapende diefstal of gewapende misdaad plaatsvindt omdat de criminelen dan ook wapens dragen. Ik weet niet of het zou veranderen als de politie hier in het Verenigd Koninkrijk gewapend zou zijn, maar ik vermoed dat er zou veel meer wapencriminaliteit zijn. Ik ben heel trots op ons land voor het niet hebben gewapende politie.

Hoe voelt het om een pistool in je hand te hebben? Krijg je het gevoel van macht?
Eerlijk gezegd: het is raar. Het is een groot brok metaal en het is vreemd, want de manier waarop je wapens bekijkt in films en in de echte wereld is een bepaalde manier, maar het besef van het daadwerkelijk vasthouden en afvuren het is heel anders. Het is voor mij geweldig dat het zo geromantiseerd wordt, dus dat een klomp zwaar metaal ineens vreselijk gevaarlijk voelt. Vreemd genoeg is er een plek ergens buiten Londen, ik weet niet zeker waar het is, dat er een enorme opslagplaats is waar ze duizenden pistolen en geweren hebben. Ik zei: "Als ik een revolutie wil starten is dit waar ik begin", maar ze vertelden me de beveiliging is echt streng is en veel van de wapens gedemonteerd zijn. Je gaat daar naar beneden, je ontmoet deze man, John, wiens leven bestaat uit geweren en hij je vraagt wat voor soort wapen er bij jouw karakter past. Zonder dat ik ooit ook maar een enkel wapen heb afgevuurd pakt hij een selectie en hangt verhalen op over ieder wapen. Het is bijzonder fascinerend. Maar waarom automatische wapens bestaan, ik heb geen idee.

Was het opwindend?
Het is leuk, want het brengt je meteen terug naar de periode dat je elf jaar oud bent en met een stok in het bos rat-a-tat-tata roept, dát is wat ik vroeger deed. Het is nu de chique versie van dat, maar ik denk niet dat het per se sterker en stoerder is geworden - het is gewoon interessant.

En wat voor soort wapen draagt Jacob?
Haha, ik wist dat je me gaat vragen. Ik weet het niet zeker, maar het was lichter dan de andere wapens en we besloten dat, omdat hij het wapen in het buitenland heeft gekocht een klein en makkelijk draagbaar wapen zou moeten zijn. James McAvoy, die Max speelt, had een veel grotere versie en ik had de kleinere. Je moet vooral goed nadenken wat slim is om voor jouw personage te gebruiken. Ik herinner me een verhaal over een oudere en jongere acteurs die twee boxen werden aangeboden. De ene krat had geweren en de andere had mobiele telefoons. Ze werden gevraagd om de juiste krat voor hun karakter te kiezen. De jongere acteurs deden er eeuwig over om de juiste telefoon uit te kiezen, proberen ze uit en deden daarna hetzelfde voor de pistolen. Maar de oudere acteurs nam slechts een van elk en was klaar. Uiteindelijk lijkt het publiek weinig geïnteresseerd in wat je kiest. Het is niet belangrijk voor hen, maar voor de acteur is het belangrijk als je een goed personage wilt neerzetten.

Heb je ooit gefaald in het goed invullen van een personage?
Sommige aspecten van een personage kan je gewoonweg niet goed afronden, maar ik denk niet dat je ooit een personage kan laten mislukken omdat je zelf het personage bent. Andere personages spreken jou aan met de naam van dat personage, de rol van jouw persoon zit goed verweven in het verhaal en het verhaal wordt verteld, dus als er nog een onderdeel ontbreekt dat je als acteur niet helemaal goed kan invullen, dan zou dit het publiek helemaal niet opvallen. Maar het valt als acteur wel op, soms moet je er gewoonweg mee improviseren en vertrouwen op de dingen die je al weet.

Een personage maak ik door me een flinke tijd in hem te verdiepen. Vanaf het moment dat ik het script in handen heb en mij alles kan inbeelden tot de kleine dingetjes. Wat zou hij voor kleding dragen, draagt hij een pruik, wat doet hij eigenlijk in de film? Al die aspecten wegen mee. Soms loop ik over straat en kijk naar mensen met de gedachte 'Zou dat hem zijn?' of 'Dat is een interessante manier van die vent, hoe hij loopt'. Het is fascinerend en ik hou er ook wel van om het te doen.

Zijn er personages die je graag nog een keer zou willen spelen?

Het is grappig dat je dat zegt, want ik heb zo'n zeven jaar geleden Low Winter Sun gedaan. Adrian Shergold regisseerde het en het was een tweeluik over twee Edinburgh politieagenten die een collega vermoorden. Je weet in het begin niet dat ze politieagenten zijn, je ziet gewoon deze twee jongens in een keuken praten over hoe ze de moord gaan plegen. De volgende minuut gaan ze naar een restaurant, ze pakken de man op die bewusteloos op tafel ligt, ze verdrinken hem in een aquarium vol krabben en je denkt 'Wat is er aan de hand?'. Het volgende moment duiken ze op bij een politiebureau en het blijkt dat ze politieagenten zijn. Dan ontdek je dat de man die ze hebben vermoord ook een politieagent is zodat ze nu met hun collega's een moord onderzoeken die zijzelf hebben gepleegd. De lagen in die serie waren zo ingewikkeld dat ik weet niet of ik heb het echt op het moment snapte, maar AMC heeft de serie nu opgepakt: de serie krijgt een remake. Vorig jaar ben ik naar Detroit gegaan voor de opnames. Ik speel hetzelfde karakter, Frank Agnew, maar nu is hij niet een Edinburghse agent maar eentje uit Detroit. De serie heeft dezelfde opening: het begint in een keuken. Dus ze nemen de meest opvallende punten van het origineel en doet het weer, en ik hou daar van. Ik heb nog nooit eerder gedaan. Ik krijg de kans om nog een keer los te gaan bij het spelen van deze kerel.

Kreeg je na het lezen van het script al het gevoel dat het een typisch Michael Mann-project zou worden?
Jazeker. De inleiding op het script beschreef dat en toen ik ontmoette regisseur Eran Creevy. Hij was er volledig van overtuigd dat hij dit wilde doen. Hij wilde een ambitieuze film maken die niet bekrompen was over het Londen zoals wij het denken te zien, hij wilde iets veel breders maken. Wat fascinerend is, is dat we niet veel actiefilms in dit land maken om de eenvoudige reden dat de economie er niet naar staat. Het kost zoveel geld en tegen de tijd dat je iets hebt gemaakt wat over Londen gaat je het niet meer aan Amerika of Europa kan verkopen omdat ze niet geïnteresseerd zijn. New York verkoopt over de hele wereld en Parijs zou dat ook nog kunnen doen maar Londen niet, om wat voor reden dan ook. Om hier een actiefilm te maken zou je ontzettend veel moeten besteden om het op de markt te kunnen brengen, maar met deze film is Eran is erin geslaagd om het te schieten voor een fractie van wat het normaal zou kosten. Er is zelfs nog een mogelijkheid dat de film de grens over zal gaan; misschien zien mensen het als een internationale film dat zich in Londen afspeelt in plaats van een Londense film.

Je gaf eerder aan dat je het interessant vindt om schurken te spelen. Vind je het leuk om je meer te verdiepen in dit soort personages?
Zeker. Ik denk dat dat is waarom ik graag schurken speel, gewoon om het te spelen. Het is zo ver verwijderd van mij dat ik het kan zien als een discipline. Die leidende, kwaadaardige mannen die zichzelf spelen, het is een erg moeilijk ding om te doen. Ik kom uit het theater waar alles draait om transformatie en ik heb het geluk om een filmcarrière te hebben, dat gaat ook over transformatie. Ik kan vreemdelingen spelen, Arabieren, schurken, spionnen en dergelijke, het is fantastisch om die kans te krijgen.