FOK!film op het IFFR
Het International Film Festival Rotterdam (IFFR) trapte afgelopen woensdag voor de tweeënveertigste keer af, met films van Guido van Driel (De Wederopstanding van een Klootzak) en Paul Thomas Anderson (The Master). FOK! bevindt zich dit jaar ook op het festival en middels deze special wordt de gang van zaken voor wat betreft de sfeer en de films die daar draaien bijgehouden. In deze special vijf reviews van films die op het festival draaiedieselde van wisselende kwaliteit zijn. Maar dat hoort natuurlijk bij een festival.
Lore (Cate Shortland)
Er is al menig film gemaakt over de Tweede Wereldoorlog, bijna net zoveel zijn er gemaakt over de nasleep ervan. Het is dus moeilijk om met iets vernieuwends te komen als dit onderwerp aangesneden wordt, maar Lore doet dat toch een klein beetje. Doordat vader en moeder vanwege hun aandelen in het nazisme worden gearresteerd, komt de zorg voor het gezin op de jonge Lore te liggen. Er volgt een lange en moeizame tocht van het Zwarte Woud naar Hamburg, omdat oma daar bereikt moet worden, waarin Lore ineens met zaken te maken krijgt waar ze eigenlijk nog veel te jong voor is.
Lore
Tijdens de tocht worden de kinderen met de neus op de feiten gedrukt, want de oorlog heeft op zowel mentaal als fysiek gebied zijn sporen achtergelaten. Het camerawerk brengt dit sterk in beeld, waarbij sprekende beelden als gevolg van het geweld niet worden vermeden, maar de poëtische kracht van de beelden is nog het meest indrukwekkend. Hoewel ook de soundtrack hieraan bijdraagt, wordt de film gedragen door Saskia Rosendahl, die de karakterontwikkeling van het titelpersonage op sublieme wijze weergeeft. Inhoudelijk had er misschien wat meer mee gedaan kunnen worden, maar dat is slechts kniesoren.
Soldate Jeannette (Soldier Jane) (Daniel Hoesl)
Maatschappijkritische films zijn vrijwel altijd interessant, ondanks dat de ene film beter uitgewerkt is dan de andere. Helaas is Soldate Jeannette er een uit de tweede categorie. De openingsscène zet een veelbelovende toon en doet hopen op een stevige aanklacht jegens materialisme en geforceerd consumentisme, maar het vervolg valt terug in kilheid en kan het speelse niveau van het begin niet evenaren. De overlappende contradictie van een jonge vrouw op het platteland die ook elders haar vrijheid zoekt - Jeannette komt uit de stad - helpt de gereserveerde vertelstructuur niet. Niet dat het allemaal zo slecht is, maar het niveau van het begin wijst toch uit dat hier meer in had gezeten.
Die Welt (Alex Pitstra)
Abdallah is een Tunesische jongen die werkt in een videotheek en vastzit tussen twee culturen. Zelf predikt hij, wanneer een klant Transformers 2 wil huren, over het imperialisme dat Amerikanen middels hun films aan de wereld proberen op te dragen en hij zou zelf graag wat Europeser worden, zoals heel Tunesië steeds meer aan het verwestersen is. Zijn vader heeft zoiets echter al eens meegemaakt, is nu gescheiden van een Nederlandse vrouw en houdt liever vast aan familiaire Tunesische taferelen.
Deze cultuurbotsing wordt zeer behoorlijk gebracht door regisseur Alex Pitstra, met enkele subtiele en minder subtiele scènes die hiervoor symbool staan. Met dank aan een meer dan gedegen cinematografie, goede score, een overwegend strak tempo, een duidelijke vertelstructuur en behoorlijk acteerwerk wordt Die Welt nergens een echte hoogvlieger, maar het weet wel een interessant onderwerp op een prima wijze over te brengen.
It Felt Like Love (Eliza Hittman)
Sterke film over de fysieke verlangens van een 14-jarig meisje, dat opkijkt naar haar vriendinnetje. Haar vriendinnetje is namelijk seksueel actief en dat wil zij zelf ook. Vol jaloezie probeert ze een vriendje en zelfs haar vader wijs te maken dat ook zij seksueel successen weet te boeken, maar ze draaft daar zodanig in door dat het langzaam obsessief wordt.
It Felt Like Love
Vanwege enkele ongemakkelijke scènes, die haast onontkomelijk zijn in de geforceerde zoektocht naar seks, levert It Felt Like Love een licht beklemmend gevoel op. De gestileerde beelden en het kundige gebruik van close-ups (zoals het focussen op lichamen in de openingssequence en de triestige blik van de protagonist) dragen hier volledig aan bij, net als het sterke acteerdebuut van de jonge Gina Piersanti. Uiterst vakkundig en zeer interessant regiedebuut van Eliza Hittman.
Big Boy (Shireen Seno)
In Big Boy krijgt een jongetje medicatie van zijn ouders en wordt hij elke dag half uit elkaar getrokken om zo lang mogelijk te worden. Samen met het Filippijnse gezinsleven is dit het centrale thema, maar nergens weet het de kijker ergens bij te betrekken. Het is veelzeggend dat meer dan de helft van de zaal een voortijdig eind aan de film maakte. Zo nu en dan wordt met kleine momentjes met humor of van herkenbaarheid getracht de kijker toch in de film te trekken, maar deze worden vervolgens te snel weer ingeruild voor een meer afstandelijke blik. Erg jammer, want de Super 8-beelden geven de filmnostalgicus een warm gevoel van binnen en zorgen voor een authentieke sfeer, maar dat weegt niet op tegen het verder teleurstellende verloop.