Mamma Mia! Here We Go Again-cast in Nederland
2. Recensie: Mamma Mia! Here We Go Again
Met alle onrust in de wereld kan de bioscoop een plek zijn waar je even helemaal weg kan komen van de dagelijkse kommer en kwel. Dat bewijst Ol Parker ditmaal met het tweede deel van Mamma Mia! In de film keren de vertrouwde castleden terug, maar wordt er ook door middel van flashbacks en flashforwards een aangename uitbreiding op het bekende verhaal aangeboden. Wikkel daar wat sterke ABBA-liedjes omheen en het resultaat is een film die zichzelf niet al te serieus neemt, maar die het publiek vermaak van het hoogste niveau levert.
Vijf jaar na de gebeurtenissen in de eerste film probeert Sophie de draad op te pakken door het hotel van haar moeder te heropenen. Ze is een jaar daarvoor komen te overlijden, en daarmee hebben Sam, Sophie en Rosie het erg moeilijk. Bella Donna, zoals het hotel wordt genoemd, moet een eerbetoon zijn aan Donna, die veel heeft betekend voor zowel Kalokairi als de mensen die op het eiland leven. Maar hoe is Donna nou eigenlijk terecht gekomen op dat eiland? En hoe ontmoette ze in die korte periode zowel Harry, Bill als Sam? En wie is nou eigenlijk de vader van Sophie? Okay, de meeste vragen worden beantwoord door de flashbacks, waarin natuurlijk de muziek van ABBA weer een hoofdrol speelt. Mamma Mia, here I go again!
Lily James neemt de hoofdrol op zich als de jonge versie van Streep. Er was al bekend van James dat ze een prachtige stem heeft, maar door de liedjes van de Zweedse supergroep komt die alleen nog maar beter naar voren. De pasjes en de liedjes gaan haar zeer makkelijk af en ze lijkt er zichtbaar plezier in te hebben. Ook al is de gelijkenis tussen Streep en James op het eerste gezicht niet gelijk te zien, door middel van een puik script en een setbekleding die ook weer dik in orde is (behalve dan de onophoudelijke liefde voor green screens) wordt al snel de link gelegd en is dat ook de rest van de film geen moment een probleem meer.
De liedkeuze is ditmaal opvallend te noemen. Zo wordt er gekozen voor een scala aan ABBA-liedjes die misschien wat minder bekend zijn bij een groot publiek. Uiteraard is daar monsterhit 'Waterloo', die de jonge Harry gebruikt om Donna voor zich te winnen in een Frans café, maar dus ook onbekendere nummers als 'Why Did It Have To Be Me?', 'Andante, Andante', 'Angel Eyes' en 'I've Been Waiting For You' komen in volle glorie voorbij. Een hoogtepunt is het moment waarin alle personages bij elkaar komen, jong en ouder, om 'Super Trouper' ten gehore te brengen. Het is een samenkomst van alles wat er verwacht wordt van een Mamma Mia!-film; spandex, hoge 'boots' en glitter & glamour van de 70s. Dat Cher daar ook nog een flinke bijdrage aan levert is iets wat zelfs de filmproducenten misschien niet helemaal hadden zien aankomen.
Die bijdrage van Cher brengt ons gelijk bij het enige nadeel van dit vervolg/prequel; het is allemaal wel erg ongebalanceerd. Zo komt het begin traag op gang doordat er vaak gebruik wordt gemaakt van de flashbackoptie, is het middenstuk een samenkomst van alle emoties in de wereld en is het einde één groot tranendal. Natuurlijk zal de fans van de eerste film dit allemaal weinig boeien, maar het leidt ertoe dat het einde een te hoge zelfspot van de film uitspreekt. En dat is jammer, want er is al genoeg in deze film om over te lachen én om te huilen. Cher brengt het allemaal tot een vermakelijk geheel, met dus de nodige zelfspot.
Mamma Mia! Here We Go Again houdt de weg wagenwijd open voor een derde film, maar als daar weer tien jaar mee wordt gewacht is het de vraag of de gehele originele cast nog wel bij elkaar kán komen. Geloof het of niet; Meryl Streep tikt volgend jaar de 70 aan en ook Stellan, Colin en Pierce zijn niet de jongste meer. Het is dus afwachten, maar vanaf nu kan er zomers genoten gaan worden van een optelsom die ABBA, sterk acteerwerk, een leuk script en Cher in zich heeft. What's not to like?
