Pinkpop 2018: een terugblik

2. Vrijdag: de gekoesterde droom die uitkomt

Het zal je maar gebeuren, een jaar terug ben je nog enthousiast bezoeker en 365 dagen later mag je opeens de tentstage openen op Pinkpop. Walden mag het dit weekend beleven en is daar "fucking blij" mee. 

Lil Kleine - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Lil Kleine - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)

De eerste dag kent voor de weekendbezoekers een aantal ongemakken. Zo staat er door een ongeluk vlakbij het parkeerterrein een enorme file richting Landgraaf en moeten bezoekers massaal omgeleid worden om op de plek van bestemming te komen. Deze situatie wordt ook werkelijkheid voor Lil Kleine, die de Mainstage mag openen, maar vervolgens wel 20 minuten te laat komt. Eric Corton weet het met een lach op het gezicht op te lossen, maar al snel is die lach bij de meeste bezoekers verdwenen als Kleine begint op te treden. De vocabulaire van het optreden is vaak beperkt tot een simpele "heeeeey hooooo" of de vraag waar het feestje nou precies is. Als er dan vervolgens geen bevestigend antwoord komt dat het feestje daadwerkelijk "hier" is, wordt het bijzonder pijnlijk. De sfeer die er niet is bij Lil Kleine wordt dubbel zo goed gemaakt bij de set van Jess Glynne, die momenteel toert zonder een nieuw album, maar gewapend is met haar sterke samenwerkingen met artiesten als Clean Bandit, Rudimental en Macklemore. Maar ook de nummers van I Cry When I Laugh, dat alweer uit 2013 stamt, gaan er onder het genot van het brandende zonnetje bij de IBA Parkstad Stage erg goed in. Laat dat nieuwe album maar komen, want Glynne had makkelijk aan de overkant kunnen staan.

Jess Glynne - PINKPOP 2018 (Foto: Jurriaan Hodzelmans)
Jess Glynne - PINKPOP 2018 (Foto: Jurriaan Hodzelmans)

Een band die al 12 jaar niet meer te zien was op Pinkpop, maar toch hit na hit weet te scoren. De heren van BLØF zijn zichtbaar blij dat ze weer op de Mainstage mogen plaatsnemen en wisselen dan ook in rap tempo nieuw materiaal van hun plaat Aan af met de klassiekers die hun repertoire rijk is. De muziek werd erg goed op dit tijdstip en met het fantastische festivalweer. Er was geklaag toen de naam op het affiche verscheen en de vraag of bands als BLØF wel thuishoren op Pinkpop laaide weer op. Het antwoord is een volmondig ja, want Paskal en consorten brengen de mensen aan het zingen, dansen en krijgen die hand over de schouder ook nog eens voor elkaar. Plots is daar ook nog als bonus Geike Arnaert om een nootje mee te zingen met monsterhit 'Zoutelande'. En stiekem verveelt een optreden van BLØF dus eigenlijk nooit.

Dan volgt een lastige keuze. Er kan worden overgestoken voor de zwoele en krachtige beats van Oh Wonder, die vorig jaar zichzelf bewezen in de Brightlands Stage. Josephine en Anthony toeren nu zo'n jaar rond met de plaat Afterlife, waarover we ze vorig jaar nog spraken op Pinkpop. Ze mogen het dus ditmaal op een openluchtpodium proberen en daaruit blijkt dat de muziek op beide plekken even goed tot zijn recht komt. Dit is ook het geval voor Johannes Sigmond, alias Blaudzun, die het derde deel van de Jupiter-trilogie ten gehore mag gaan brengen in de Brightlands. _UP_ weet genoeg publiek naar de tent te brengen, want er past letterlijk niemand meer bij. Blaudzun is een echte showvirtuoos en weet het publiek in een apart soort extase te brengen met zijn doordringende teksten en vocalen. Dat Sigmond geen onbekende is op festivals zoals Pinkpop (hij speelde eerder op onder andere Lowlands, Pukkelpop en Paaspop) blijkt wel uit de manier waarop hij de toegestroomd massa mensen weet te bespelen op een manier zoals weinig Nederlandse acts dat voor elkaar krijgen. Het is een genot om naar te kijken.

BLØF - PINKPOP 2018 (Foto: Hub Dautzenberg)
BLØF - PINKPOP 2018 (Foto: Hub Dautzenberg)

Van de vocalen moet Gary Lightbody het ook hebben, want de show rondom Snow Patrol is een beetje aan de saaie kant. Het is dan ook wel een lastig tijdstip waarop de heren zijn ingepland, het tijdslot voor een headliner op een festival die al meer dan twintig jaar op die band staat te wachten. Er liggen nog net niet mensen sinds vorig jaar al voor de deur om in het voorvak te komen. Het voordeel dat Snow Patrol heeft is dat ze na het nieuwe materiaal van Wildness snel kunnen omschakelen naar hits als 'Chasing Cars', 'Crack The Shutters', en 'Just Say Yes'. Daarbij is eigenlijk geen vocaal vuurwerk nodig, maar het zorgt er wel voor dat het optreden als een inkakmomentje beschouwd kan worden. In januari mogen ze het nog eens proberen met een eigen show in de Ziggo Dome, in de hoop dat er met een volledig eigen fanbase wel dat magische moment bereikt kan worden dat vandaag enigszins mist.

Snow Patrol - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Snow Patrol - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)

De keuze tussen The Offspring en Oliver Helders is afgaande op je muzieksmaak niet zo heel erg lastig, aangezien de acts zo ver mogelijk uit elkaar liggen. Alhoewel het aardig druk is bij de IBA Parkstad is er voor veel mensen ook nog een derde optie voor deze dag en dat is zo dicht mogelijk te komen bij Eddie Vedder, die is 1992 hier zijn legendarische sprong van een camerakraan maakte. Elk jaar was het weer de vraag of ze zouden komen en dat zo'n vijfentwintig jaar lang. De droom van Jan Smeets om Pearl Jam weer op de Mainstage neer te kunnen zetten komt vanavond dan eindelijk uit. En dat de band een bijzondere band heeft met dit land is vóór Pinkpop al duidelijk geworden tijdens de twee concerten in de Ziggo Dome, waar geen enkel kaartje meer voor te krijgen was. Vanavond wordt het echter al duidelijk op het moment dat Vedder het podium opstapt in een t-shirt met Tivoli. Hetzelfde shirt als toen? Ja, zeker. En is Eddie dat legendarische optreden eigenlijk zelf vergeten? Zeker niet.

Pearl Jam - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Pearl Jam - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)

"Ik heb jaren lang gedacht dat die cameraman boos op mij was", vertelt hij midden in het optreden. Op het moment dat Vedder zijn verhaal afsteekt is het stil op het veld. Als de leadzanger van Pearl Jam iets wil vertellen, dan houd je gewoon je mond dicht, moet het motto geweest zijn. Dat het die twintig jaar wachten waard is geweest, maken de heren dubbel en dwars waar. Een puike setlist bestaande uit maar liefst 24 nummers weet het publiek op het gehele festival in ademnood te brengen en het laat zich verwonderen door het gemak waarop Vedder en zijn mannen in een hoog tempo alle gewenste nummers eruit persen. Ten is een album geweest dat levens heeft veranderd en al gaat het niet om het showelement bij Pearl Jam, de combinatie van tracks als 'Black', 'Jeremy' en natuurlijk 'Alive' en de aandacht die is besteed aan de kleinste details weet ervoor te zorgen dat Landgraaf opnieuw verliefd wordt op Pearl Jam.