Frank Carter: 'Punk sterft nooit'

Frank Carter is een geval van grote bek, klein hartje. De voormalige frontman van Gallows en Pure Love bouwde een nieuw band op, genaamd The Rattlesnakes. Daarmee maakt hij punkrock van een hoog niveau. En elke keer dat er succes wordt geboekt, is Frank nog steeds dankbaar.

"Punk sterft nooit, en dat is denk ik omdat het een mindset is. Voor mij heeft het altijd gedraaid om mensen die dingen anders willen doen en niet op de manier zoals het schijnt te horen. Dat is ook volgens mij waarom het altijd zo belangrijk is geweest in muziek over het algemeen. Het is ooit bedoeld geweest voor de underdogs, voor de mensen die niet wisten waar ze thuis hoorden. Dat is ook de reden waarom het overleeft van generatie op generatie, omdat je altijd die mensen hebt in een samenleving, die absoluut niet weten waar ze bij horen of die een thuis zoeken waar ze zichzelf kunnen zijn. In die onderwereld overleeft punk en biedt het ze een wereld om echt thuis in te horen."

Frank Carter & The Rattlesnakes is live een enorm goede band. Als je ooit de kans krijgt en ze staan ergens op het affiche, is dan ook sterk het advies om een kijkje te nemen en je mee te laten slepen door de energie die zo'n optreden met zich meebrengt. De band nam het optreden dat ze gaven in Brixton op en brachten dit uit als album: "We wilden dat optreden eigenlijk alleen opnemen voor onszelf, omdat we hebberig waren; we wilden dat moment opnieuw kunnen beleven. Brixton was een enorm belangrijk moment voor ons, dus toen we hoorden dat het ook nog eens een goed live-optreden was, werd de beslissing genomen om het uit te brengen. Dean (Richardson, red.) en ik zijn overigens wel altijd aan het schrijven, dus dit is niet het enige wat er uitkomt dit jaar, maar we hebben gewoon nog niet de kans gehad om eens goed bij elkaar te gaan zitten en echt te kijken waar we precies zijn in het schrijfproces. Het is gestoord geweest de afgelopen paar jaar. In een korte tijd hebben we twee albums uitgebracht en voor nu proberen we te beslissen waar we naartoe gaan hierna. Om dat te doen moet er even een richting komen in onze levens. De vorige albums waren altijd geschreven rondom de atmosfeer die er om ons hing, en daarom is het nu wel even goed om te kijken waar we echt staan."

En Frank Carter heeft dan ook echt verstand van zaken: "Als je erover nadenkt; we schreven Blossom en namen het eigenlijk gelijk daarna op. Daarna deden we voor Modern Ruin precies hetzelfde. Voor Blossom hebben we alle liedjes die we hadden geschreven ook daadwerkelijk opgenomen en op het album gezet, en voor Modern Ruin hadden we misschien 15-16 nummers en hebben er uiteindelijk 12 het gehaald. Als je daarop terugkijkt, althans voor ons, is dat een verzameling van bijna 30 liedjes. Dat is waarschijnlijk wat we hadden moeten doen voor één album en daarna rustig aan gaan schrappen en het perfect maken. Dat is dan ook wat we gaan doen voor het volgende album, rustig aan kijken wat de verzameling biedt en daarna pas die bewuste selectie gaan maken welke het gaan halen en welke niet, wat er precies bij elkaar past en wat totaal niet. De inspiratie blijft toch altijd komen uit het leven, hoe stom dat misschien ook klinkt. Ik denk dat het voor een muzikant moeilijk is om te zeggen dat hij ergens anders zijn inspiratie vandaan haalt. Al mijn albums zijn semi-autobiografisch geweest, dat is ook de reden dat er soms wat chaos in die albums zit. Zodra het chaos in mijn leven wordt, is dat terug te horen op die albums. Dat is alleen dan wel het moment dat ik een moment pauze moet nemen en het moet verwerken, anders gaat de muziek alleen nog maar daar om en leeft het nog lang door in muzikale vorm. Dat wil ik ook niet hebben. Die fout heb ik in het begin wel gehad, dat ik me nu schaam voor een bepaald nummer."

De doorbraak voor de formatie die nu om Frank Carter staat was toch wel 'Lullaby': "Dat nummer is er een waarvoor ik me nooit zou schamen. Het is geschreven voor mijn dochter, en het gaat er voornamelijk over hoe ze wakker hield 's nachts." En zelfs als dat het enige nummer is wat het toegestroomde publiek alleen maar dat nummer kent: "Ik ben dan blij, als ze ons alleen maar kennen van één nummer. Dat is juist een fantastisch moment, want dan kunnen ze zien hoe we zijn aan de hand van dat ene nummer. Je kan ons ook het beste live zien, dan krijg je het beste de energie mee die we in onze muziek proberen te brengen. Als een nummer van ons het goed doet, ben ik al gelukkig, omdat het moeilijk is om een voet aan de grond te krijgen tegenwoordig. Dat is vooral te wijten aan het feit dat er overal zoveel goede muziek is. Mensen hebben echt wat te kiezen. En je wil ook niet vervallen in het smeken en mensen echt er van moet gaan overtuigen hoe goed je band wel niet is. Dat moeten de mensen uiteindelijk zelf ontdekken en beslissen."

En als band moet je dan ook blijven evolueren om nieuw volk te trekken: "Bij ons heeft het op dat punt altijd gedraaid om nieuwe muziek. Onze twee albums voelen nog steeds heel erg nieuw voor ons. Soms vergeten we dat we pas drie jaar bezig zijn met deze band. De mensen die ons nu ontdekken zijn vaak binnengekomen via Modern Ruin en gaan daarna pas terug naar Blossom. Voor mij is elke route die ze nemen de juiste. Wij zullen er alles aan doen om nieuwe muziek uit te blijven brengen en het maximum aantal goede shows te spelen dat haalbaar is. Als we die kans hebben kunnen we de wereld laten zien waarom we de beste live-band ter wereld zijn."

Frank Carter & The Rattlesnakes zijn van de zomer onder andere te zien op Jera On Air. Blossom en Modern Ruin zijn te beluisteren via Spotify.