De FOK!film-crew Top 5 van 2017

4. De top 5 van Breuls

Jaaroverzichten zijn niet eerlijk. Of het nu gaat over film of muziek, nieuwsfeiten of boeken, de selectie is volledig subjectief en soms nog niet eens gebaseerd op alle mogelijkheden. Want heb ik alle 268 bioscoopreleases van 2017 ook daadwerkelijk gezien? Not even close! Dus hoe kun je dan met alle zekerheid beweren dat je een top 5 kunt samenstellen van de beste films van 2017? Nou ja, zoals gezegd, het blijft subjectief. Maar laat ik een compromis sluiten: mijn top 5 is niet 'de beste vijf' en ik zet ze ook niet op volgorde. Het zijn de vijf films waarvan ik in 2017 zo genoten heb, dat ik verwacht deze nog vaker te zullen gaan zien. Vijf films waarbij ik dat gevoel sterker heb dan bij de andere films van dit jaar.

Wonder Woman

Volgens sommigen de enige DC Extended Universe-film die überhaupt de moeite waard is, maar toch in ieder geval een échte gefocuste superheldenfilm over de eerste vrouwelijke held in de 'cinematic universe'-generatie die haar eigen film krijgt. En die niet gecompliceerd wordt door cameo's of connecties met andere films. Dankzij Patty Jenkins' geweldige regie (dit is hoe het moet, mannelijke collega-regisseurs), de muzikale aankleding door Rupert Gregson-Williams en de hartverwarmende vertolking door Gal Gadot kregen we een Diana te zien die wellicht naïef de onbekende wereld instapt, maar wel haar doel bereikt en bewijst een lotsbestemming als beschermer van de zwakkeren te hebben. Nooit eerder had een superheld zo veel hart en compassie zonder ook maar een greintje van de bad-ass-factor in te leveren. Natuurlijk; het einde kruipt dicht aan tegen het bekende cliché van een 'final battle', maar prik daar eens doorheen en zie hoe daar een Wonder Woman uit voortkomt waar zelfs Superman een voorbeeld aan kan nemen. Een genot om naar te kijken en ook de film die ik het vaakst heb gezien in 2017.

Wonder Woman: Gal Gadot

Logan

Hugh Jackmans laatste optreden als Wolverine in James Mangolds beste Wolverine-film. Het mooie van Logan is dat dit niet "gewoon maar weer de volgende" X-Men-film is, of zelfs een willekeurige Wolverine-film. Dit is een diep persoonlijk verhaal over een aantal mutanten dat op één hand te tellen is, en dat dankzij de R-rating geen rekening hoeft te houden met tere kinderzieltjes. Jackman geeft nog eenmaal alles in actie en emotie en laat de harde en zachte kant van Logan beter zien dan hij in de afgelopen 17 jaar deed. En Dafne Keen, die gedurende het grootste deel van de film geen woord zegt, is een klein bommetje vol intensiteit waar je direct van gaat houden. Logan is een voorbeeld voor anderen: je hoeft geen Deadpool te zijn om succesvol te zijn met de beperkende R-rating.

Dunkirk

Christopher Nolan wordt er vaak van beschuldigd te veel bezig te zijn met de zaken rondom zijn personages, zoals de IMAX-waardige visuals, en het persoonlijke aspect een beetje uit het oog te verliezen. Dat is wellicht niet helemaal waar, maar in Dunkirk maakt hij het in ieder geval goed. Hier volgen we specifiek een aantal personen die tijdens de Tweede Wereldoorlog, in het Franse Duinkerke, proberen te ontsnappen aan de Duitsers. Ze zitten in de val, en Nolan toont ons drie verhaallijnen, die verschillende lengtes hebben, waarmee hij weet over te brengen hoe het gevoeld moet hebben voor de soldaten die op het strand in de val zaten. Ook deze film was weer verbluffend op het grote IMAX-scherm; het is jammer dat deze impact nooit gerepliceerd kan worden op thuisbioscopen. Maar als je dat dan toch doet, zet dan in ieder geval het geluid hard, dim het licht en leg je telefoon weg. Dit is een film waar je in op moet gaan.

Baby Driver

Wat een originele en geweldig uitgevoerde film van Edgar Wright. Hij is deze film gaan maken toen hij uit Ant-Man stapte; een passieproject gebaseerd op muziek gecombineerd met actie. Eigenlijk een musical dus, maar dan zonder dat het zingen wordt gedaan door de castleden. De muziek is opzwepend, zet heerlijk de toon, en vervolgens worden achtervolgingen en schietpartijen op de maat gezet. Nee, die romantische verhaallijn is niet heel progressief, maar dat kan Wright wel vergeven worden, want Baby Driver is duidelijk één van de antwoorden op "kan er nou eens niet iets anders gemaakt worden dan sequels en comicverfilmingen?" Dit is Hollywood op z'n origineelst.

Baby Driver: Ansel Elgort

mother!

Mogelijk nóg origineler dan Baby Driver, deze film waar ik na afloop volledig door verbluft was. Darren Aronofsky's mother! werd oorspronkelijk gepromoot als een soort horrorfilm, maar hoewel er wel degelijk gruwelijkheden in te zien zijn, is dat niet echt wat dit is. Het is een vertelling die zich ontplooit als een psychologische thriller (of inderdaad horror), maar op een gegeven moment opzwelt tot apocalyptische omvang, en dat allemaal terwijl 99% van het verhaal plaatsvindt in een eenzaam landhuis. Jennifer Lawrence is op alle mogelijke wijzen het centrale punt van het verhaal, en Aronofsky benadrukt dat door het publiek voornamelijk haar, of haar perspectief te tonen. Wat zij doormaakt, maakt de kijker door, en dat voelt zo beklemmend aan dat je na het zien van mother! toch echt even moet bijkomen.

2017 heeft nog veel meer moois voortgebracht. Zo had Atomic Blonde een prachtig tracking shot van een vechtpartij in een trappenhuis, was Thor: Ragnarok heelijk licht van toon (en enorm grappig), was Get Out behoorlijk creepy in zijn concept en zette Bill Skarsgård in IT een Pennywise neer die Tim Curry kan evenaren. Die films mag je daarom zien als eervolle vermeldingen.

Grootste teleurstelling: Baywatch

Ja, Baywatch. Klinkt gek, want wat kun je in hemelsnaam verwachten van een filmversie van een tacky 90's-serie? Nou, niet veel, zo blijkt. Ik had verwacht een frisse comedy met moderne zelfspot te krijgen, maar het was een beetje flauw, niet enorm origineel of goed opgebouwd en simpelweg niet leuk genoeg. Dit was niet de 'Jump Street on the beach' die de marketing voor de film subtiel probeerde neer te zetten, het was gewoon niet bijzonder. Jammer, want indien wel geslaagd, zou het makkelijk een leuke nieuwe franchise kunnen zijn geworden.