FOK! Game of the Year 2016 - Nummer 5

2016 bracht ons eens een nieuwe Pokémon-game genaamd Sun & Moon (want fuck kleuren en chromosomen), en die heeft zijn plekje in dit top-10 lijstje dubbel en dwars verdiend.

Pokémon is natuurlijk een begrip in de gamewereld, al is de serie ietwat gestagneerd sinds 1996. Toch, met het 20-jarig bestaan van de franchise deed Nintendo eerst een poging om het BMI van de gemiddelde nerd te drukken (Pokémon Go) om ze vervolgens weer uit het daglicht te nemen met Pokémon Sun & Moon. Wat als eerste opvalt aan de games is dat ze het concept (het gyms in lopen om verscheidene Pokémon in elkaar te rossen) op de schop hebben gegooid. Een fijne toevoeging aan de serie die erg stoffig aan begon te voelen. De tweede grote verandering aan de serie is het opkrikken van de moeilijksheidgraad - voor volwassenen een must, voor kinderen misschien ietwat jammer - denk nu niet aan helletochten á la Dark Souls maar gewoonweg iets moeilijker, de tegenstanders denken iets meer na, de Pokémon zijn net iets beter getraind, bijvoorbeeld: velen hebben betere IV/EV spreads - voor de kenner -. Zelf had ik altijd de theorie dat de beperkte intelligentie van de tegenstanders kwam door het universele gebrek aan een educatief systeem in de Pokémonwereld, maar door deze game is deze theorie net zo kapot als een Talonflame na een Stone Edge. 

Ook het design van de nieuwe Pokémon, en hier zijn veel discussies in mijn vriendengroep over geweest, is dit keer weer wat beter. Ik blijf erbij dat 80 nieuwe Pokémon meer dan genoeg is per generatie. Als je zoals de vijfde generatie 200 nieuwe Pokémon in een game wil stoppen lijdt dat overduidelijk tot een gebrek aan creatief design met als bewijs onderstaande vuilniszakken (waar ze ook thuis horen trouwens).

GarbofokTrubbish & Garbodor

Nu wil dit niet zeggen dat alles is veranderd: Pokémon is en blijft Pokémon en je moet natuurlijk een beetje voorzichtig zijn met je 'doelgroep': de makers verwachten nog steeds dat je als volleerd OCD'er de paden op en lanen af gaat op zoek naar de monstertjes om die vervolgens in Noord-Koreaanse stijl van hun vrijheid te beroven. We hebben (zoals Pheno al zei in zijn review) nog altijd een rivaal (al loopt die nu meer achter jou aan dan vice versa) en nog altijd een professor met een ongezonde voorliefde voor monsters op een rijtje in een database. 

PokebattleLekker eerlijk.

Kortom, Pokémon heeft zichzelf overduidelijk willen heruitvinden en daar zijn ze met vlag en wimpel in geslaagd. Ik heb het gevoel dat Game Freak zichzelf heeft afgevraagd: "Waarom stagneert de serie?" "Wat willen mensen van ons?" en daar zijn ze overduidelijk met goede antwoorden op gekomen. Na 20 jaar een serie weer als nieuw laten aanvoelen is een prestatie, en daarom mag deze game zijn plek in de illustere FOK! top-10 meer dan verdiend bezetten.

pokebattle
(Daarbij nog wel een eervolle vermelding voor de nerfs die zijn toegepast (Gengar, Talonflame met zijn fucking Galewind?!, statusmoves etc) en een paar Pokémon zijn ook gebuffed wat eigenlijk al iets eerder had moeten gebeuren, alleen maar legendaries of volkomen OP Pokémon tegenkomen haalt de fun een beetje uit de online battles.)