Passenger: een nieuwe stap in een succesvolle carrière

Mike Rosenberg, bij meer mensen bekend onder zijn artiestennaam Passenger en daarbij behorende bekende folktonen, is sinds het succes van 'Let Her Go', dat hij nog altijd toeschrijft aan het Nederlandse publiek, enorm gegroeid en levert met Young As The Morning, Old As The Sea zijn achtste studioalbum af. Tijd dus om het met de Brit te hebben over dit succes en wat dat teweeg heeft gebracht.

Passenger zal met de komende tour niet langer alleen maar bestaan uit Mike, hij neemt namelijk voor het eerst sinds het verlaten van Andrew Philips weer een band mee. Die keuze hing al langer in de lucht: "We wilden het eigenlijk al gaan doen toen we Whispers tourden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een festival in Australië stond, voor 10.000 mensen en toen kwam ik nog van het podium af met de overtuiging dat het concept wat ik toen gebruikte gewoon nog heel goed werkte. Daar ben ik wel echt heel blij mee, dat ik toen die keuze heb gemaakt. Ik wilde de mensen gewoon nog graag laten zien hoe Passenger een one-man-show is. Voor de rest is het leren kennen van de band heel organisch gegaan, en uiteindelijk zijn we het album gaan maken, waar de vriendschap is ontstaan. Dit keer ga ik zelf die band keihard nodig hebben, omdat een aantal van de nummers van het nieuwe album gewoon om die band vragen". Dat gaat natuurlijk wel de show beïnvloeden zoals mensen die gewend zijn van Passenger: "Natuurlijk gaat er iets veranderen, maar er blijft nog steeds een gedeelte in de show waar ik twee of drie nummers in m'n eentje doe. Het is niet een kwestie van iets waar ik al vijf jaar mee bezig ben uit het raam gooien en opnieuw beginnen; je moet de mensen in die show blijven geven waar ze eerst ook voor kwamen en van genoten. En natuurlijk is het ook gewoon fijn om iets nieuws te proberen. Van de twintig shows die ik nu in Nederland heb gespeeld, is er elke keer geen band bij geweest, dus de mensen die naar een van die shows zijn geweest verwachten ook iets terug te zien van de vorige keer. Het is ook een feit dat mensen het misschien met de band leuker gaan vinden of juist het gedeelte waar ik solo speel weer veel leuker vinden". 

De afgelopen maanden is Passenger meerdere malen in het nieuws gekomen door de verrassingoptredens die hij deed in verschillende steden over de hele wereld. Ook in Amsterdam wist de Brit een aardig publiek op te trommelen en waren de reacties laaiend enthousiast: "Dat is toch uiteindelijk waar ik mee ben begonnen. Ik heb eerst vijf jaar gespeeld op straat en in kroegen, dus om dat weer opnieuw te doen is eigenlijk terug gaan naar het centrum van wat Passenger is. Natuurlijk is op de straat spelen wel veranderd sinds de tijd dat ik het deed, maar het blijft nog steeds iets waar ik enorm veel van houd om te doen". Een jaar geleden in de Alpha op Lowlands, en over iets meer dan een maand in de Ziggo Dome, dan is het haast onmogelijk om een voorkeur uit te spreken: "En toch denk ik dat ik voor die eigen show zou gaan. Een festival is fantastisch om te doen, maar tijdens een concert van jezelf is het milieu toch iets meer gecontroleerd. En je krijgt dingen als een soundcheck, en bij een festival kan de mix soms ook uitdagend zijn; Avicii kan op het ene podium het publiek staan te vermaken met zijn muziek, en dan sta jij verderop met niets anders dan een akoestische gitaar. Wel moet ik dan toegeven dat sommige festivaloptredens de beste optredens zijn die ik ooit heb mogen doen". 

Het album ligt nu in de schappen en daar is natuurlijk veel aan vooraf gegaan: "Ik denk niet zo vaak na over waar ik mijn inspiratie vandaan haal, maar ik denk dat het komt door gewoon te leven en commentaar te geven op wat je ziet en voelt. Alles komt er uiteindelijk op een rare manier uit in een liedje. Meestal laat ik het gewoon gaan en dan komen er teksten uit. Een voorbeeld daarvan is 'I Hate', dat is grappig en er zitten ook rake teksten in, althans dat hoop ik". Het vorige album, Whispers, is uitgekomen als twee delen. Of dat er deze keer in zit: "Met Whispers waren we eerst in dubio of we het uit zouden geven als een dubbelalbum of dat we het allemaal op een plaat zouden zetten. Ik denk dat het gewoon zonde is om op één moment mensen alle muziek te geven, maar de nummers waren er wel degelijk. Dus is de keuze gevallen op twee delen, waarvan alle opbrengsten van het tweede deel naar Unicef gingen. Dat kwam uiteindelijk ook stiekem door het succes van het eerste deel, maar het is iets wat ik zeker nog een keer zou willen doen. Als je succes hebt, zoals ik nu heb, vind ik het haast een plicht om daar iets van te geven aan de mensen die het moeilijk hebben, dus met het geven en werken voor het goede doel ben ik zeker nog niet klaar. Overigens ben ik niet van plan om er een gewoonte van te gaan maken om albums in twee delen uit te geven, dus dat zit er waarschijnlijk voor dit album niet in". 

De balans die Rosenberg in de vorige albums wist aan te brengen is zeker ook aanwezig op dit album: "Het is wel moeilijk om aan te wijzen wat dan precies mijn stijl is, maar ik wil wel graag met dit album opnieuw mensen op reis meenemen. Je moet dan die balans tussen hard en zacht, uptempo en langzamer aanbrengen. Het moet gewoon een avontuur zijn. Daardoor denk ik ook dat Passenger twee kanten heeft: je hebt die zachte, onschuldige liedjes maar ook die liedjes waar het vooral gaat om handen in de lucht en met de voeten stampen. Daardoor is ook 'I Hate' een van de liedjes die ik graag live speel. Het is een geweldige ijsbreker, omdat er ook een beetje gescheld in zit, mensen komen er lekker los door. Maar ook 'Let Her Go' is, ondanks de zevenhonderd miljoen keren dat ik het heb gespeeld, fantastisch om te doen. Het is namelijk zo; als ik de eerste paar akkoorden inzet gaat het publiek compleet uit zijn dak. Daarbij moet ik ook altijd onthouden dat het voor een deel van het publiek de eerste keer kan zijn dat ze het live horen, en dat moet ik respecteren". 

Het succes dat er dus op dit moment is, kwam niet vanzelf. Maar er was wel een moment waarop Rosenberg besefte dat er wat gaande was: "Dat was in Amsterdam, toen ik aan het toeren was met Ed Sheeran. 'Let Her Go' werd als eerste hier succesvol, want twee weken voor die show was het op nummer 1 terecht gekomen in Nederland. Ik liep die show van het podium af als de support-act, maar het publiek gaf me een applaus die ze normaal de hoofdact zouden geven. Ik was ook support-act voor Ed in het Wembley Stadium en dat is misschien wel een van de meest speciale momenten die ik tot nu toe heb mogen meemaken. Als een Engelsman is dat uiteindelijk hét podium om te staan. Om dat te bereiken kan ik mensen twee adviezen meegeven. Ten eerste is het gewoon een kwestie van keihard werken, hoe simpel het ook klinkt. En ten tweede is het zaak om niet bang te zijn voor hoe je klinkt. Bijvoorbeeld mijn stem; sommige mensen houden ervan en sommige mensen haten mijn stem. Het is alleen wel het kenmerk van Passenger, ze weten direct dat ik het ben. Wees uniek". Een nieuw album betekent ook nieuwe manieren om mensen te inspireren en een rol te spelen in de levens van de mensen die er naar luisteren. Dat is voor Rosenberg soms moeilijk te bevatten: "Er komen soms zeker mensen op me af en die vertellen hoeveel mijn muziek voor hen heeft betekend. En dat kan ik begrijpen, want bij mij is bijvoorbeeld Paul Simon van enorme invloed geweest op hoe ik denk en voel. Het is alleen te veel om er over na te denken, ik ben ongelooflijk ontroerd als mensen het mij vertellen, maar eigenlijk denk ik er zelf nooit over na". 

Young As The Morning, Old As The Sea ligt vanaf vandaag in de winkels. Op 26 oktober is Passenger te zien in de Ziggo Dome in Amsterdam.