FOK!film op het IFFR: van afstandelijkheid tot publieksfavoriet
FOK!film bevindt zich net als de afgelopen twee jaar op het International Film Festival Rotterdam (IFFR). Er zal verslag worden gedaan van enkele van de beste en meest bijzondere of aansprekende films van het festival. Er wordt afgetrapt met het Oscargenomineerde Timbuktu, het afstandelijke Jauja en publieksfavoriet The Dark Horse.
Timbuktu (Abderrahmane Sissako)
Een van de bekendere namen op het filmfestival is Timbuktu. De Frans/Mauritaanse film is genomineerd voor een Oscar en kan mede daardoor zelfs in de vroege ochtend op een volle zaal rekenen. En er zullen maar weinig mensen teleurgesteld de zaal verlaten, want Timbuktu is erg goed gemaakt.
De film ziet er – geschoten door de cameraman die ook La Vie d´Adèle filmde - prachtig uit en de acteurs doen het prima. De manier waarop de beleving van de islam door de verschillende delen van de bevolking wordt belicht is zeer interessant, hoewel het in de tweede helft van de film meer een neutrale uiteenzetting wordt en daarmee iets minder boeit. Daartussenin wordt op een aangenaam rustige maar doeltreffende manier het leven van de lokale bevolking uitgelicht, met een paar momentjes (vooral de voetbalwedstrijd) die voor een klein stukje magie zorgen.
Timbuktu is daarmee een prima film, die zowel inhoudelijk als visueel voldoende bite heeft om eens goed de tanden in te zetten. Het is alleen jammer dat nergens echt de diepte ingegaan wordt, iets wat de film net wat meer cachet had gegeven.
Jauja (Lisandro Alonso)
Een van de films die als eerste uitverkocht was, is Jauja. Getypeerd als western, met als hoofdrolspeler Viggo Mortensen (die tijdens dit festival ook te zien is in het prima Loin des Hommes) en een regisseur die door de Deense acteur vergeleken wordt met de Russische regisseur Andrei Tarkovski. Dat belooft dus wat.
Het resultaat zal alleen niet voor iedereen weggelegd zijn. De Deense kapitein Dinessen heeft zich, samen met zijn dochter, eind negentiende eeuw aangesloten bij de Argentijnse infanterie. Zij verdwijnt echter al snel met een jonge soldaat en de kapitein is vastberaden haar terug te vinden. Het landschap is echter beslist niet toegankelijk en Dinessen staat helemaal alleen in de natuur, maar de zoektocht lijkt meer te zijn dan enkel het speuren naar zijn dochter. En dat is precies waar de link met Tarkovski gelegd kan worden, helemaal in combinatie met de prachtige beelden van de natuur, geschoten in een strak 4:3-kader.
De afwezigheid van dialoog en gezelschappen in beeld laten al veel ruimte voor overdenking, maar het komt misschien kil en afstandelijk over. Het enigszins bevreemdende einde zorgt daarbij voor extra olie op het vuur. Jauja is zeer bijzonder, niet bepaald toegankelijk en extreem rustig. Als je daar niet bang voor bent en je de psychologische zoektocht weet waarderen, staat je een klein pareltje te wachten.
The Dark Horse (James Napier Robertson)
Natuurlijk gaat een festival ook publieksfavorietjes krijgen. The Dark Horse gaat dat ongetwijfeld worden en de eerste scores wijzen dat al uit. Dit Nieuw-Zeelandse product van voormalig Power Ranger (echt waar!) James Napier Robertson vertelt het waargebeurde verhaal van een bipolaire schaker uit een achterstandswijk, die vecht tegen zijn ziekte, de moeizame relatie met zijn broer en voor een groep kinderen uit een moeilijk milieu.
Alleen die verkorte synopsis lijkt al genoeg om het publiek op de hand te krijgen. The Dark Horse bevat echter veel humor en dat relativeert de moeilijke situatie waarin de film zich afspeelt. Hoewel dit misschien een verfrissend uitgangspunt is, is het enige probleem daarbij dat er net wat te weinig gedaan wordt met het achterstandsmilieu. Hierdoor blijft het verhaal net iets te mat en heeft het net iets te weinig drama om een onuitwisbare indruk te maken.
Maar dat is allemaal totaal geen probleem, want The Dark Horse blijft een warme film. Het knapste is dat het slechts heel sporadisch echt voorspelbaar is: een groot risisco bij een (waargebeurd) verhaal als dit. En natuurlijk is daar nog die grote, lieve beer van een Cliff Curtis: de bekendste Nieuw-Zeelandse acteur steelt de show met zijn vertolking van de schaakheld Genesis.
