Game Of The Year 2014 - nummer 1
Een spel voor masochisten, wordt het wel genoemd. "An excrement of action", volgens Forbes magazine. "A controller-busting terror of a game", aldus The Washington Times. Dark Souls II is een meesterwerk, maar op een manier zoals je die maar zelden tegenkomt. Wat voor de één een memorabele ervaring is, is voor de ander een bron van ergernis.
De Japanse ontwikkelaar From Software bracht in 1994 King's Field uit voor PSX. De game werd goed ontvangen en kreeg in totaal drie opvolgers op zowel PSX als PlayStation 2. Vijftien jaar later kwam de spirituele opvolger Demon's Souls uit voor PlayStation 3 en twee jaar daarna werd Dark Souls beschikbaar, voor de eerste keer voor meerdere consoles en pc. In dit tijdsbestek van 25 jaar bleven de games enkele elementen met elkaar gemeen hebben: een hoge leercurve en moeilijkheidsgraad. De meest voorkomende zinsnede die je leest onder gamers en reviewers ten aanzien van de Souls-serie, is de welbekende 'hate it or love it'.
In december 2012, tijdens de Spike Video Game Awards, wordt Dark Souls II aangekondigd. Na enkele vertragingen verschijnt de game in maart 2014 voor PlayStation 3 en Xbox 360 en een maand later voor pc. De game krijgt hoge cijfers, met een huidige stand op GameRankings en Metacritic van respectievelijk 89/100 en 91/100. Het meest geprezen kenmerk van Dark Souls II is het ongeëvenaarde gevoel van triomf wanneer je een uitdaging, veelal na talloze pogingen, overwint.
Het opmerkelijke bij Dark Souls (II), voor mij althans, is dat doodgaan erbij hoort. Als je weer eens wordt verpletterd onder een hamer van drie keer de omvang van je personage, heb je eerder zoiets van 'oké, logisch' dan dat je denkt 'dat was niet eerlijk!'. Maar het is niet eerlijk. Met slechts enkele stoten komt het welbekende 'You Died'-scherm weer tevoorschijn. Het is een leerproces, je moet de moves van je tegenstander leren herkennen en je moet de moveset van je gekozen wapens leren. Dat laatste maakt de game ontzettend gaaf: het leren beheersen van je uitrusting en het meester maken van je tactiek.
Daar bovenop komt dat de game een grote herspeelwaarde biedt. Bijna niemand heeft tijdens de eerste playthrough alles gezien; met mijn derde personage kwam ik nog talloze nieuwe vijanden, NPC's en items tegen. Bovendien is er natuurlijk een optie voor New Game+, waarbij allerlei zaken een nieuwe draai krijgen zoals bosses die opeens op willekeurige plekken opduiken. Met zweterige handpalmen en een onzeker gevoel de zoveelste fog-gate trotseren.. Het zijn dat soort momenten die een gevoel opwekken van onbehaaglijkheid gecombineerd met de drang naar overwinning en uiteindelijk euforie, zodra je de ziel van de zoveelste huiveringwekkende eindbaas tot je neemt.
Dark Souls II is enorm. Niet zozeer qua spelwereld, maar qua variatie in omgevingen, vijanden, sfeer, gameplaymechanieken en de overweldigende, indrukwekkende bossfights. De visuele stijl wordt niet door iedereen gewaardeerd en de moeilijkheidsgraad schrikt veel potentiële gamers af. Dat doet echter niets af aan het unieke, meezuigende avontuur dat de game, inclusief de ijzersterke DLC-toevoegingen van The Lost Crowns, te bieden heeft. Met de toevoeging van PvE- en PVP-multiplayer staat Dark Souls II als een huis: een game die wat ons betreft de eerste plaats in de GOTY-lijst ten volle toekomt.
