[foto] Passenger - Heineken Music Hall

Dinsdag 7 oktober stond singer-songwriter Passenger in een uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam. FOK!fotograaf Vincent Riemersma en recensente Lisanne van de Bunt waren namens FOK! aanwezig in de HMH om verslag te doen van deze speciale avond.

Voordat ’s werelds meest geliefde ex-straatmuzikant het podium op komt, staat The Once in de spotlights. Deze Canadese band bestaat uit Geraldine Hollett, Andrew Dale en Phil Churchill, een trio dat verrekte mooie harmonieën ten gehore brengt. De band is een soort indie-folk versie van countryband Lady Antebellum – al ontstaat die vergelijking misschien al snel door de formatie. The Once weet met fantastische harmonieën, een banjo, mandoline en gitaar een relaxte sfeer te creëren, wat best knap is aangezien zo ongeveer niemand in het publiek nummers van de band kent. Gelukkig doen covers in zulke gevallen wonderen. Als je zin hebt, zoek dan even The Once' versie van Elvis’ nummer I Can’t Help Falling In Love With You op. Je wordt niet teleurgesteld.

Na een half uurtje pauze, waarin de sfeer altijd weer zo lekker inzakt, komt dan eindelijk Passenger het podium op. Of ja, Passenger… ‘I’m Passenger. Well, actually, I’m not. I’m Mike. This is confusing.’ De Engelse singer-songwriter weet zich in ieder geval goed te presenteren. Gelukkig zijn zijn lyrics overtuigender. Met het nummer Rolling Stone begint de officieel Mike Rosenberg hetende muzikant de show rustig, hij laat zijn muziek het publiek langzaam overnemen. Stilte maakt zich meester van de HMH. Toch knap hoe hij 6000 man in zo’n korte tijd de mond kan snoeren.

En dat lukt hem vaker. Hoewel de Engelsman in alle eenvoud met enkel zijn gitaar op het podium staat, weet hij zonder moeite het publiek te beheersen. De mensen vingerknippen mee op commando, zijn stil bij rustige nummers en dansen en zingen bij up-tempo nummers. Zelfs als de beste man bij zijn laatste nummer voor de toegift vraagt of iedereen camera’s en telefoons weg wil doen om met hem in het moment te leven, doet iedereen wat hij vraagt. En die interactie met het publiek zorgt voor een heerlijk relaxte huiskamersfeer.

Al ontstaat die sfeer ook door de down-to-earthhouding van Passenger. Zijn nummers wisselt hij af met grapjes en anekdotes, waardoor het allemaal net wat persoonlijker wordt. Zelfs zonder poespas bewijst hij zich op die manier als entertainer. Vooral zijn verhaal over de ontmoeting met een stoere biker die ongeneeslijk ziek bleek is bijzonder, omdat het nummer Riding To New York – dat Rosenberg hier direct achteraan speelt – hierdoor veel meer lading krijgt. Maar ook op een vrolijkere manier maakt hij zich populair bij het Nederlandse publiek. Bijvoorbeeld door zijn vernederlandste versie van I Hate, waarin hij zingt over Pinkpop-toiletten, stroopwafels en friet.

Passenger maakt er geen geheim van dat hij dol is op Nederland. En op het woord ‘fucking’, dat hij in ongeveer elke zin gebruikt. Misschien is dat wel de reden dat hij zo dol is op ons kikkerlandje. Dat, en het feit dat zijn megahit Let Her Go hier als eerst groot werd. De fans geven hem gelukkig genoeg liefde terug. Naast een paar I love you’s hier en daar – van zowel dames als heren – krijgt hij ook nog heel liefdevol wat ‘stropwaffles’ naar zijn hoofd gegooid. Gelukkig heeft Mr. Rosenberg goede reflexen en bukt hij net op tijd. Zingen met stroopwafelafdruk op je voorhoofd is ook zo wat.

Hoewel All The Little Lights en het meest recente Whispers vooral bekend zijn bij het grote publiek, heeft Passenger in totaal zes albums uitgebracht. 'It's hard to put it in one show, but I have to. Otherwise we would be here for three weeks and three weeks of Passenger would be awful.' Dat hij nauwkeurig nummers uit zijn flinke repertoire heeft gekozen, is ook wel duidelijk: vrijwel alle publieksfavorieten komen langs. In een soort medley verbindt hij halverwege de show Heart’s On Fire met Circles om vervolgens over te gaan in Let Her Go. Een medley die luidkeels wordt meegezongen door het publiek. Iets wat ergens ook wel zonde is, omdat Passenger zo verschrikkelijk zuiver en gecontroleerd zingt dat je er eigenlijk in totale stilte en concentratie naar zou moeten luisteren.

Als de zanger na Scare Away The Dark het podium afloopt, zingt het publiek nog steeds uit volle borst door. ‘Ooh-ooh-ooh-ooh, sing it out now!’ Keer op keer wordt het eind van het nummer herhaald, totdat Passenger weer terug het podium opkomt. En zelfs dan gaan de toeschouwers nog even door, maar nu zingt de zanger zelf ook nog even mee. Tijdens Start A Fire krijgt Passenger nog even versterking van The Once, een leuke afwisseling voor de toegift door de mandolin, extra akoestische gitaar en de harmonieën. Maar Passenger sluit de avond alleen af met een van zijn andere grote hits: Holes. Om vervolgens een leegte achter te laten in de harten van de fans. Maar hoewel hun anderhalf uur genieten weer voorbij is en ze weer moeten wachten op de terugkomst van hun held, is dit tevens een fantastisch optreden dat gekoesterd moet worden. Passenger begon als straatmuzikant, maar klom op naar de top. En vanavond heeft hij zich opnieuw dubbel en dwars bewezen.

The Once

Passenger