[foto] Jason Mraz - Carré
Woensdag 1 oktober stond Jason Mraz in Koninklijk Theater Carré. FOK!fotograaf Vincent Riemersma en recensente Lisanne van de Bunt waren namens FOK! aanwezig in Carré om verslag te doen van deze speciale avond.
De lampen gaan uit, de spots gaan aan en Jason Mraz hupt tevoorschijn van achter de coulissen. Hij wandelt wat heen en weer en stelt het publiek voor aan de band waarmee hij zijn album YES heeft gemaakt: ‘Here’s… Coldplay!’ Het is één van de vele grapjes die Mraz deze avond gaat maken en één van zijn manieren om het publiek in te pakken. Door zijn chille houding en vlotte babbel zit de sfeer er al lekker in wanneer de Amerikaanse singer-songwriter het podium geeft aan zijn échte band Raining Jane.
De band bestaat uit vier dames: Mai Bloomfield, Becky Gebhardt, Chaska Potter en Mona Tavakoli. En deze powervrouwen zijn goed, écht goed. Niet alleen zijn ze vocaal fantastisch, ze bespelen ook een waslijst aan instrumenten: akoestische en elektrische gitaar, cello, ukelele, basgitaar, drums, piano, percussie en sitar. Instrumenten die ze overigens zonder moeite tussen twee nummers door verwisselen. Vooral drumster Mona Tavakoli laat zich van haar beste kant zien door in het Nederlands tot tien te tellen en een paar keer ‘lekkerding’ te roepen. Doet het altijd goed. Na twee solonummers van de band springt Mraz weer op het podium voor het nummer A Beautiful Mess, dat hij samen met Raining Jane schreef in 2007.
Tijdens de eerste paar nummers wordt meteen duidelijk hoe goed Jason Mraz is. Hoog, laag, hard, zacht, uithalen en gefluit: elke noot die hij uitbrengt komt er loepzuiver uit. En dat zonder al te veel moeite, tenminste, zo lijkt het. Aan het einde van het tweede nummer Song For A Friend wordt die prachtige stem jammer genoeg overstemd door de band. Iets wat dubbel balen is, aangezien de geweldige opbouw van dit nummer daardoor net niet is wat het zou kunnen zijn.
Het geluid in Carré is verder fantastisch. Het Koninklijk Theater is sowieso de perfecte setting voor Mraz’ akoestische performance. Er hangt een echte huiskamersfeer. Mraz struint wat over het podium, gaat zo nu en dan met zijn gitaar op de rand zitten om een nummer te spelen en maakt non-stop grapjes. Het publiek is superrelaxt, lacht – oprecht! – om de grapjes van de zanger, is stil tijdens rustigere nummers en klapt tijdens de uptempo nummers. Er is een chemie tussen de zanger en de 1.600 gasten die bijna magisch is. Ook celliste, gitariste en zangeres Mai Bloomfield is onder de indruk. ‘Ik moest me echt even aanpassen aan het publiek. Ze waren zo stil!’ vertelde ze na de show.
Nou ja, soms dan. Als Mraz vraagt of er mensen op een date zijn, gaan er heel wat handen de lucht in, maar als hij vraagt of er mensen op date zouden wíllen zijn, zijn er slechts een paar twijfelende vingertjes te zien. Én een vrouw die overenthousiast omhoog springt en al huppelend voor haar stoel wild met haar armen zwaait. Bizar? Misschien. Komisch? Best wel. Effectief? Absoluut. Lesley blijkt uit Schotland te komen en mag tijdens het nummer Long Drive gezellig naast haar idool op het podium komen zitten, waar ze dient als chauffeur in een denkbeeldige auto. Je zou bijna denken dat het doorgestoken kaart is, want wat doet dat mens het leuk. Met één hand netjes aan het stuur, draait ze de denkbeeldige autoruit open en leunt ze relaxt op het “portier”. En als Jason ‘your hand on my hand’ zingt, legt ze natuurlijk even haar hand op die van hem.
Dit is één van de momenten die het optreden intiem en authentiek maakt. Jason Mraz is niet alleen een uitstekende muzikant en vocalist, hij is ook een ontzettend leuk mens die contact zoekt met het publiek. En alsof dat en zijn leuke verschijning niet genoeg zijn, is hij ook nog milieubewust. Iets wat heel duidelijk naar voren komt tijdens het nummer Bottom Of The Sea, dat hij schreef met Tavakoli. Jason en co. zingen mee met een filmpje, waarin je ze ziet playbacken in het met ijs bedekte landschap van Antarctica. Het is een leuke en – uiteraard – muzikale manier om een boodschap over te brengen.
En anderen dingen leren, doet Mraz maar al te graag. Zoals de “Heart Dance”, een dansje dat hij het publiek aanleert voor The Dynamo Of Volition. Een dansje dat niets met hartjes te maken heeft, als je dat soms denkt. Nee, slechts met armen. ‘It’s called the Heart Dance, because your arms are connected to your heart. So if you dance with your arms, you dance with your heart’, legt Mraz uit. ‘It’s science.’ Weer wat geleerd. En voor wie benieuwd is naar het dansje, het gaat als volgt: je begint met de “High Five”, waarbij je je handjes in de lucht wappert, alsof je met een kattenspeeltje speelt; move twee is de “Low Dough”, waarbij je je handen ophoudt met je handpalmen naar boven en je vingers beweegt alsof je iemand wenkt; en dan rest slechts de “High Ten”, waarbij je doet alsof je gewichtheft met twee enorme pizza’s. Tsja, aan fantasie schort het Jason Mraz niet. O, en psst, geheimpje: voor shaken met je nek krijg je bonuspunten.
Mraz krijgt zelf ook bonuspunten voor het meebrengen van een special guest: zijn muzikale vriend Gregory Page, die hem aan het begin van zijn carrière veel heeft geholpen. Samen zingen ze het nummer Ocean Of Memories, wat ongelofelijk mooi klinkt door de goed bij elkaar passende stemmen van de mannen. Na het nummer legt Mraz zijn gitaar weg om solo het nummer Life Is Wonderful te zingen onder gitaarbegeleiding van Page.
Als afsluiter speelt Mraz – natuurlijk – zijn enorme hit I’m Yours. En van ons is-ie. Want hoewel hij nu misschien even het land heeft verlaten, is hij binnen no time weer terug: in februari staat Mraz in de Ziggo Dome. En al is die zaal eigenlijk te groot voor een akoestische performance als die in Carré, je wilt Jason Mraz live niet missen. Want met zijn geweldige stem, zijn fantastische nummers en de interactie die hij heeft met het publiek, is Jason Mraz een performer met een hoofdletter P.
