[fotoreportage] FOK! vliegt mee met Boris op bevrijdingsdag
Kijk op de volgende pagina voor meer foto's!
Massaal de theme music van Airwolf neuriënd lopen we over een uitgestrekte asfaltvlakte richting het vervoersmiddel dat onze hele groep in één keer naar Groningen gaat brengen. Twee imposante Chinooks van het 298e squadron staan op ons te wachten (één voor de groep van Guus Meeuwis en één voor de groep van Boris). Iedereen krijgt spontaan een rilling als de de eerste Chinook opstart.
Enkele uren daarvoor stonden we nog in de kou te wachten tot iedereen aangekomen was op station Duivendrecht. Toen iedereen van zowel de band als de pers (onder andere 3FM en het jeugdjournaal) er was, vertrokken we naar Gilze-Rijen. De busreis was vrolijk en rustig, een gezonde combinatie van moeheid en spanning.
Je mag niet zomaar een Chinook in. Na een welkome kop koffie en een hartelijk welkom op de vliegbasis kregen we onze safety briefing bij heli 2, terwijl heli 1 vast werd klaar gemaakt voor vertrek. Na wat instructies over crashen (met en zonder vuur, lees: spannend en minder spannend), konden we instappen. Het was een hoge uitzondering dat wij als burger in een Chinook mochten vliegen, en nog bijzonderderderder dat we mochten instappen met draaiende turbines. Het gevoel dat boven komt als je zo'n Chinook benaderd om in te stappen is bijzonder. Je voelt je jongensachtig, alsof je soldaatje speelt, de rugtas met fotoapparatuur is ineens je legeruitrusting geworden. De druk en lawaai van de motoren dringt je lichaam in en wordt (wat) minder als je eenmaal binnen zit. Na ons stevig in een canvasstoel te hebben vastgegespt, voelden we de turbines flink toeren maken, en waren we onderweg. We zaten met 30 man in de laadruimte, inclusief instrumenten, tassen en koffers, en nog was er ruimte genoeg. De laadklep bleef gedurende de hele vlucht open, dus het advies om je goed warm aankleden dat van te voren was rond gestuurd bleek geen loos advies.
De vlucht was verbazingwekkend soepel. Iedereen was vrolijk, er waren er maar een paar stil, al kan dat ook prima liggen aan het vroege opstaan. De loadmaster zat lekker met zijn benen over de rand bungelend op de laadklep, en een ander crewlid zat aan een zijluik lekker in het zonnetje. Praten was geen optie, dus werd alles met briefjes gedaan. Na een tijdje ging er een bericht van Boris richting cockpit: "Rollercoaster!!". De reactie van de piloten was kort en helder, een duim omhoog...
Na een paar flinke bochten dachten we allemaal dat het wel gedaan was met het stunten. We hadden het fout. Boven het Aviodrome daalden we langzaam naar beneden, en etterlijke meters boven de grond gooide de piloten de Chinook in een steile klim, de verkeerstoren van het Aviodrome wakker schuddend. De G krachten voelde je goed, en werden opeens minder, om daarna bijna volledig te verdwijnen. Daarna volgde een paar flink strakke bochten, die je eigenlijk alleen goed in perspectief kon plaatsen door uit het laadruim te kijken naar de 45 graden gekantelde horizon.
Niet iedereen trok deze manoeuvres goed, maar alle koffie en ontbijtjes bleven gelukkig binnen. Sterker nog, de trompet werd tevoorschijn gehaald, en de theme van Airwolf (ook toevallig de opening van de act) werd ingezet, de herrie van de motoren overstemmend en de tropmet was met oorkleppen goed hoorbaar. Bernice van Leer (zangeres Wicked Jazz) was demonstratief haar makeup aan het bijwerken, en teksten aan het bedenken. Dagmar van de tourbegeleiding (nationaal comité 4 en 5 mei) zat lekker ontspannen met de benen omhoog te genieten van de rit.
Na een uur vliegen landden we in Groningen op een voetbalveld. Vanaf deze ad hoc landingsplaats werden we met taxibusjes naar het festivalterrein gereden. Daar aangekomen hadden we nog een half uur voor het optreden, wat prima gelegenheid gaf voor ons om even het terrein te verkennen. Het optreden van The Boris & Wicked Jazz Experience was swingend, en het publiek vond het geweldig. De mensen van de luchtmacht werden uitgebreid bedankt op het podium. De medewerking van Defensie was zeer goed en professioneel, en maakte deze 5 mei mede fantastisch.
De band moest daarna inpakken en weer terug naar de Chinook. Helaas konden wij (ondanks pogingen om _toch_ mee te kunnen), niet meevliegen. Na het opstijgen, maakt de Chinook nog een low level pass over de mensen heen, wat erg indruk maakte. Dat deze bevrijdingsfestivals (alle 13) erg geslaagd zijn, werd bevestigd door de bezoekers. Rond 16:00 kregen we van de organisatie te horen dat werd aanbevolen om niet meer naar de terreinen te komen, omdat het vol was.
Kijk op de volgende pagina voor meer foto's!
Tekst en foto's door Thomas en Jeroen.
