Pillars of Eternity II: Deadfire

Toen Pillars of Eternity in 2015 een crowdfund-project opstartte werd al snel duidelijk dat de game-community hongerde naar een old-school isometrische RPG. We hebben nu al een hele rits van games in dat genre gehad - waaronder het fantastische Tyranny en Torment: Tides of Numenera - maar Pillars of Eternity is de eerste in dat rijtje die een vervolg krijgt. De crowdfunders hebben er wel vertrouwen in na het succes van het eerste deel: Deadfire had binnen 23 uur het benodigde bedrag bij elkaar gesprokkeld, maar de verwachtingen zijn nu ook hoog.

Let op: Deze  review  kan  spoilers  bevatten.  Lezen  op  eigen  risico.

Pillars of Eternity II: Deadfire begint in je oude kasteel van Caed Nua wat je uitvalsbasis was in Pillars of Eternity. De god Eothas ontwaakt onder je kasteel en laat daarbij een spectaculaire ravage achter, waarbij je op sterven na dood wordt opgevangen door de godin Berath, die je op missie stuurt naar de Deadfire-archipel om erachter te komen wat Eothas van plan is. De Deadfire is een gevaarlijke plek en tussen jou en Eothas komen dan ook voldoende rampen, gevaren en mensen die je hulp nodig hebben om je uren zoet te houden.

Wanneer je een personage maakt is het is mogelijk om je oude character uit Pillars of Eternity te importeren naar Pillars of Eternity II: Deadfire, maar persoonlijk had ik hier wel iets meer van verwacht. Het blijkt beperkt te zijn tot de keuzes die je hebt gemaakt in het eerste deel - en hoewel deze zwaar wegen (en je sommige companions zoals Éder niet zullen verschijnen als ze waren doodgegaan in het eerste deel) zul je toch een compleet nieuw personage moeten maken en begin je weer vanaf level 1.

Daar staat wel tegenover dat ook als je het eerste deel van Pillars of Eternity niet gespeeld hebt je niet veel mist. Je krijgt een korte intro tijdens het begin van het spel die uitlegt wat er allemaal gebeurt is voor Deadfire en tijdens het maken van je character kun je zelf kiezen in hoeverre je invloed hebt op de keuzes die je hebt gemaakt - je kunt het op de uitgebreide manier doen via een verhalende tekst-RPG, of je kunt kiezen uit een aantal vaste statussen waarmee je direct aan de slag kan. Wanneer je eenmaal in de game zit, dan kun je op begrippen in de dialoogschermen gaan staan om een meer gedetailleerde uitleg te krijgen.

De Deadfire-archipel verschilt behoorlijk van Dyrwood uit het eerste deel - en de setting van Deadfire klikt beter met mij. De cultuur van de Dyrwood bouwde sterk op de klassieke Westerse fantasy-settings, maar dat van Deadfire heeft een exotische flair dat me erg aanspreekt. Het doet ergens denken aan The Elder Scrolls III: Morrowind, mijn meest favoriete game ooit gemaakt, waar je als vreemdeling in een vreemde wereld rondwaart waar veel meer unieke NPCs, verhalen en locaties te ontdekken zijn.

Als obsidian entertainment een ding goed kan, dan is het een sterk verhaal neerzetten en Pillars of Eternity: Deadfire vormt daarop geen uitzondering. Je wordt tijdens je zoektocht naar Eothas constant afgeleid door een gebeurtenis die een aantrekkelijk lokkertje vormt voor de start van een quest - en als je je eenmaal hebt vastgebeten ben je weer een uur verder voordat je realiseert dat je eigenlijk met iets anders bezig moest zijn. Elke quest is een groot web met keuzes in overvloed in de dialogen en verschillende routes om je doel te bereiken. Verder maakt Deadfire ook weer briljant gebruik van skill checks, die grote voordelen kunnen opleveren en die het belonen om voor een specifieke build te gaan.

De quests, en ook de deadfire zelf,  smeken om verkend te worden en het is dan ook goed dat obsidian de vrijheid aan de speler overlaat en de gameplay minder lineair is dan de eerste Pillars of Eternity. Het afsluiten (gating) van content tot je een specifiek punt hebt bereikt is nog niet iets wat ik ben tegen gekomen in de uren dat ik gespeeld heb en door het scalen zal elke quest ook op later niveau nog relevant blijven. Op het eerste eiland ben je nog wel wat gebonden aan een vast ritme, maar daarna kan je gaan en staan waar je wilt en doorgaan naar hoofdstad Nekataka, aan de slag gaan als premiejager of gewoon er voor kiezen het leven van een piraat te gaan leven. Wanneer je besluit naar Nekataka te gaan word je ook de speelbal van verschillende politieke facties zoals de Vallian Trading Company en de Huana, en jij mag helemaal zelf bepalen welke kant je kiest. Dat politieke schaakspel vormt de meerderheid van de quests in Nekataka, maar het gaat mooi samen met het idee van avonturier zijn en de motieven van de facties zijn ook door de storytelling interessant genoeg dat je er snel bij betrokken raakt.

Natuurlijk doe je je reizen niet alleen, maar word je bijgestaan door companions met hun eigen verhalen en motieven. Éder en Aloth keren terug uit het eerste deel, maar er zitten ook gloednieuwe bij zoals de priest Xoti en de piraat Serafen. Het is een goede mix van vertrouwd en de nieuwe characters hebben allemaal een interessante achtergrond, waarbij vooral Xoti bij mij positief opvalt. Door bepaalde acties in de wereld groeit je relatie met hen waardoor je ook toegang krijgt tot nieuwe items: door die reacties word je ook aangemoedigd om ondanks dat je vrij bent te doen wat je wilt, je wel een bepaalde persoonlijkheid moet aanhouden, waardoor je character ook niet snel "gemaakt" of mary sue-achtig overkomt.

In de eerste Pillars of Eternity werd het reizen tussen zones niet echt opgevuld behalve dan het verstrijken van de tijd, en in Deadfire wordt geprobeerd daar wat verandering in te brengen door middel van zeevaart. Je krijgt je eigen schip, de Defiant, waarmee je alle (onbewoonde) eilanden van de Deadfire af kan reizen en zo events, ruines en kleine steden kan ontdekken. De archipel is gigantisch, dus daar ben je wel even zoet mee, maar het voelt toch als een intermezzo waar de game ook zonder had kunnen doen. Je kijkt meer naar hoe het stipje van je personage zich van A naar B beweegt en als je over iets van fruit of medicijnen loopt wanneer je aan land gaat bij een eiland, dan pak je het automatisch op. Af en toe krijg je een berichtje over hoe het moraal van je crew erbij staat en dat is het eigenlijk wel.

Wanneer er eindelijk leven in de brouwerij komt door middel van text-based events, dan wordt het wel leuk. Je kunt weer handig gebruik maken van verschillende party-leden wanneer je een skill-check moet doen en de combat op zee is een leuk turn-based combat systeem, dat een leuke afwisseling is op de real-time gevechten met pauzes op het land. Daarnaast kun je de Defiant tot in de puntjes toe aanpassen met andere zeilen, kleuren, crewleden, de vlag waar je onder vaart en uiteraard ook de naam. Het is een mobiele versie van Caed Nua en afgezien van het varen dat af en toe meer dient als filler, voelt het een stuk levendiger (en leuker) dan je fort in Dyrwood.

Pillars of Eternity II: Deadfire komt met al het goede van Pillars of Eternity, maar in een setting die de avonturiers onder ons (waaronder ik) veel meer zal aanspreken. Het hoofdverhaal is zoals je als verwachtte ijzersterk, de companions interessant en de Defiant een leukere, mobiele versie van Caed Nua waarmee je alle kanten opkunt. De lineairiteit uit het eerste deel is nu volledig losgelaten om de focus volledig op ontdekking te leggen, wat goed past bij het idee van de mysterieuze (en af en toe gevaarlijke) deadfire-archipel. Maar waar je echt merkt dat Deadfire goed is, is dat je constant wordt afgeleid door de gigantische overvloed van sidequests en tasks die er allemaal te doen zijn. Als je geen zin hebt om even aan een quest te werken, dan kun je makkelijk naar de andere switchen waarvan velen allemaal geraffineerde pareltjes zijn met alternatieve routes en manieren om de quest perfect binnen jouw role-play archetype te laten passen. Voor je het weet ben je weer 2 uur verder voordat je weer aan het hoofdverhaal begint, en weet dat als je een halfuur bezig bent het volgende avontuur alweer in een hoekje verscholen ligt. Pillars of Eternity II: Deadfire barst van het avontuur in een fascinerende wereld en de crowdfunders zullen zich verheugen dat obsidian entertainment weer een pareltje heeft afgeleverd, en daarmee wordt nog eens onderstreept dat de verhalen van Eora van topniveau zijn.