The Evil Within 2

De eerste The Evil Within was geen slechte game, maar er waren genoeg punten waar de ontwikkelaar aan kon werken om hem beter te maken. Goed nieuws: de makers hebben de feedback meegelezen en er daadwerkelijk wat mee gedaan. Is The Evil Within 2 dan de perfecte horrorgame? We springen de wereld van STEM in om dat uit te gaan zoeken.

Een verhaal apart
Wie het eerste deel niet gespeeld heeft, heeft weinig moeite om het verhaal in The Evil Within 2 te volgen. Sebastian Castellanos is jaren na de gebeurtenissen in de STEM-wereld aan lager wal. Hij is aan de drank terwijl hij zichzelf de schuldige voelt over het verlies van zijn familie. Zijn eerste bezoek aan de alternatieve realiteit in het eerste deel helpt zeker ook niet mee, de nachtmerries blijven hem achtervolgen. Hij krijgt echter de kans om zijn dochter te redden. Een vage organisatie heeft aanwijzigingen dat zijn dochter niet dood is, maar dat ze in de STEM-wereld gevangen is. Dus Sebastian gaat opnieuw de horrorwereld in. Eerlijk gezegd is het nogal afgezaagd, maar gelukkig is er heel wat meer in de alternatieve wereld aan de hand. Stefano steelt de show in de wereld. Deze fotograaf is geobsedeerd door de dood en uit dat in al zijn kunst. Hij wil de alternatieve wereld naar zijn hand zetten, zodat hij kan moorden en daarmee kunst maken zonder gevolgen. Stefano is een verhaal apart en sinds lange tijd heb ik weer eens een favoriet als het gaat om een bijzondere persoonlijkheid in games.

Moeilijk zonder stealth
De eerste keuze die je krijgt is de moeilijkheidsgraad. Bij easy staat al dat je dan door het spel gaat om puur het verhaal te volgen. Kogels en andere ammunitie zijn er genoeg. Op medium zijn er minder kogels en begint de gameplay ook mee te tellen in je ervaring. Maar natuurlijk kies ik voor hard, want ik wil sneaken, ik wil gestraft worden als ik een fout maak, en ik wil natuurlijk de lastigste moeilijkheidsgraad nog vrij- en uitspelen, dus beter oefen ik zonder al te veel hulpmiddelen. Nu ik de boel uitgespeeld heb: kogels heb je nog in aardige hoeveelheden, maar het spel is onvergeeflijk als het gaat om fouten maken. Een baas ramt je met twee klappen over het algemeen best wel dood. Beter bewaar je de kogels voor de bazen, waardoor al het voetvolk een sneakmaal wordt. Het gevoel wanneer je een lastig wezen van achter probeert te kelen is prachtig, en zorgt dat er nog wat meer spanning bij komt kijken tijdens het spelen. In de open wereld heb je vaak te maken met een overmacht aan ondoden, die je niet allemaal tegelijk aan kan. Dus mislukt je stealth ergens, dan is het feest. Zie het als een puzzel: pik eerst de einzelgängers eruit zonder gezien te worden, daarna moet je creatiever aan het werk om de rest van de tegenstanders uit elkaar te krijgen.

Open wereld
Tango Gameworks heeft met The Evil Within 2 niet zo maar het eerste deel gepakt, de zwarte balkjes weggehaald en het op schijf laten drukken. Ik moet ze nageven dat ze echt bezig zijn geweest er een nieuwe ervaring van te maken, maar wel zo dat je meteen ziet welke gameserie je speelt. In het begin van het spel ben je nog in een gesloten ruimte en kun je maar een richting op, met natuurlijk schrikeffecten onderweg. Eenmaal ietsje verder in de game opent de wereld zich in het dorpje Union. Hier kun je doorheen racen en meteen verder met het verhaal, maar het is juist zo tof in elkaar gezet. Er zijn verschillende huizen waarin paranormale dingen gebeuren en tegenstanders je de stuipen op het lijf willen jagen. Door overal te zoeken vind je ofwel een nieuw wapen, kogels of andere hulpmiddelen om je leven in STEM makkelijker te maken. Er zit nog een gevaar in het verkennen: een niet te stoppen demon jaagt op je. Deze kan op de lulligste situaties tevoorschijn komen. Het is niet heel lastig te herkennen wanneer hij langs komt: alles wordt kouder en donkerder. Er uit rennen is je enige optie, maar dan moet je dus wel zorgen dat je terug kunt rennen zonder allerlei tegenstanders tegen te komen.

Speelstijl
Toch ben je vrij hoe je The Evil Within 2 wilt spelen. In principe kun je met je wapens alles gaan neerleggen, al gaat het je flink wat munitie kosten. De vijanden zijn namelijk best sterk te noemen. De eenvoudigste wezens die je tegenkomt kun je een-tegen-een nog wel aan, maar al snel kom je sterkere tegenstanders tegen die wat meer analyse nodig hebben. Zo kun je alleen met een snipergun een heel vervelende gifgooiende demon aan met een headshot, maar ga je hem met je pistool te lijf, dan overleef je het waarschijnlijk niet. Je hebt zeker in de open wereld de keuze: mijden of aanvallen, zij het laatste door te sneaken en kogels te sparen of door gebruik te maken van je vuurwapens. Zelf ben ik overduidelijk voor het sneaken. Niet alleen is het spannender, spaart het je kogels en lijkt het op puzzelen, maar ook vind ik de wapens echt vreselijk mikken. Stilhouden van je vizier is alleen mogelijk als je wat punten in je skilltree stopt om je wapen beter onder controle te houden, dat valt nog mee. De tweede reden is dat de camera nogal raar doet. Komt een tegenstander te dicht bij je in de buurt dan is het gewoonweg niet te doen om nog fatsoenlijk te mikken, want de camera vliegt in een hele vreemde hoek en je bent compleet gedesorientieerd.

De skilltree ondersteunt allerlei speelstijlen. Het is veel uitgebreider dan in het originele spel. Niet alleen met handige perks, maar ook het upgraden zelf is aangepakt. Nog steeds heb je Green Gel nodig om upgrades te bekostigen. Maar op bepaalde plekken in de skilltree is er een grens waar je pas overheen kunt gaan als je een Red Gel gebruikt. Dat wordt zoeken in de wereld, dus dat verkennen wordt echt wel beloond. De perks zelf zijn soms levensreddend. De Bottle Break geeft je de mogelijkheid uit een greep van een tegenstander te komen door een fles op hem kapot te slaan. Het heeft me meerdere keren gered van de ondergang. Zo zijn er allerlei handige perks voor de sneakerds, wapenliefhebbers en survivors onder ons. Samen met het upgraden van je wapens zelf heb je heel wat resources te zoeken, want ook dit upgradesysteem gebruikt bepaalde zeldzamere items om wapens verder in level te verbeteren. Zelf ben ik fan van de terugkerende kruisboog, dus dat was het eerste waar ik vol in ging investeren. Ben je van de meer reguliere wapens dan kun je natuurlijk het pistool, shotgun en wat nog meer compleet oppermachtig maken. Nou ja, het pistool is misschien een slecht voorbeeld, dat is echt je last resort.

Niet alleen
In die open wereld kom je nog wat overlevenden tegen die je wel of niet kunt redden. Het is wel een team van wetenschappers, dus verwacht geen legertje mensen dat met je mee gaat knallen, ze helpen je alleen door aanwijzingen. Liam is de eerste van het team die je tegenkomt. Hij geeft je een nieuw speeltje: een zender. Hiermee kun je signalen ontvangen uit de omgeving om zo je doel, allerlei zijmissies en paranormale visioenen te vinden. De mensen zorgen er voor dat je merkt dat de STEM-wereld in verval is, maar echt een band opbouwen doe je niet. Het zou toffer zijn geweest als je ze echt nodig had voor bonussen, upgrades of wat dan ook, zodat je sneller geneigd bent ze te helpen en te beschermen. Gelukkig voel je je iets meer in controle door die zender, je krijgt richting in de open wereld.

Horror
The Evil Within 2 is niet echt eng in het open gedeelte van Union zelf. De jumpscares zijn vrij voorspelbaar, de game moet het daar echt hebben van de sfeer. Die overigens prima is, het spel ademt een alternatieve wereld uit, waar de wanhoop en het verval van afdruipt. Het is zeker spannend om een tegenstander ongemerkt te naderen, met soms een verrassing als diegene niet in een keer dood is. Maar echt horror kan ik het niet noemen, maar misschien ben ik te afgestompt of heb ik al teveel horrorgames gespeeld. Ik zie deze gedeeltes dan ook meer als een puzzelgame: hoe pak ik de groepen tegenstanders in Union aan zonder opgemerkt te worden? De corridor-gedeelten zijn zeker wat spannender, maar daar heeft de maker ook meer controle in wat we doen en kunnen we recht in allerlei schrikmomenten terechtkomen. Dat is de schaduwzijde van meer vrijheid: de maker heeft niet alles meer in de hand in Union, waardoor de horror afzwakt.

Over het algemeen is het spel sfeervol genoeg om er op je (on)gemak in rond te lopen. Het beste zijn toch wel de exposities van Stefano, die voelen echt macaber aan. Zijn obsessie rondom de dood wordt fantastisch in beeld gebracht, niet alleen door het personage, maar ook door zijn 'kunst'. Heerlijke mindfucks waar ik soms echt even bleef staan om te genieten van zoveel ziekheid. Naarmate je vordert wordt de wereld steeds grimmiger, omdat deze instabiel is, maar toch is er af en toe tijd voor wat humor. Er zijn wat verwijzigingen naar het eerste deel, en er zijn ook een paar collectibles die verwijzen naar andere Bethesda-games. Toen ik de rocket launcher uit Doom vond was ik eerst blij omdat ik hoopte dat die ook bruikbaar was, maar helaas, je gaat niets met dat ding opblazen.

Conclusie
Als je The Evil Within 2 speelt raad ik je aan het op de lastigste moeilijkheidsgraad te spelen. Dat maakt het een stuk spannender omdat je munitie en medikits een stuk minder in aantallen te krijgen zijn. De makers hebben hun best gedaan om geen duplicaat te maken: alleen al de open wereld laat dat zien. Die gedeeltes zwakken de horror in de game wel af, maar motiveren je wel door te zoeken om meer munitie en achtergronden van bijvoorbeeld Union te vinden. Upgraden is een stuk interessanter geworden en ondersteunt ook je speelstijl. Al moet ik zeggen dat een Rambo-achtige speelstijl je niet ver gaat helpen, het gebrek aan munitie is niet het enige probleem, vooral het slecht kunnen mikken door de camera is echt een probleem. Stefano is wel de ster van deze game. Die man is compleet gestoord en komt bij mij in het rijtje van Vaas, The Joker en GLaDOS. De ontwerpers hebben los mogen gaan op zijn kunst en dat is te zien. Heerlijk. Dat is dan ook wel het meest nieuwe aan de horror-elementen in deze game, doodsangsten ga je niet uitstaan.