Micro Machines World Series

Elf jaar lang was Micro Machines nergens te bekennen, gaat World Series de serie nieuw leven inblazen?

Het is dus alweer lang geleden dat we voor het laatst met kleine autootjes over gedekte tafels of scheikundeprojecten van de basisschool konden racen. Wellicht door nostalgische gevoelens heeft menig gamer wel behoefte aan een nieuwe Micro Machines, zo dacht Codemasters er althans over. Zo gezegd, zo gedaan, hier is World Series. Helaas voelt het ook alsof dit deel, ondanks enkele vertragingen, in een paar maandjes in elkaar gesleuteld is.

Het begint allemaal nog best aardig. Op de presentatie is weinig aan te merken, het straalt vrolijkheid uit en geeft je bijna de neiging je eigen verzameling van speelgoedautootjes weer tevoorschijn te halen. Je hebt je brandweerauto, hotrod, hovercraft, politiewagen en een stoere tank. Wat wil je in vredesnaam nog meer?

Laat ik daar trouwens maar direct op terugkomen, íets meer had wel op zijn plaats geweest. Met twaalf autootjes en tien verschillende racetracks zit je game nou niet bepaald bomvol content. Een enorme lading aan content zit daarnaast vergrendeld achter lootboxes, die je kunt ontgrendelen door online te spelen. Denk aan skins voor je auto's of een stem voor bij je auto. Deze items kun je gebruiken over drie verschillende modi, Race, Battle en Elimination.

Race spreekt uiteraard voor zich, leg een paar rondjes het snelste af en je wint. Hierbij krijg je ook de hulp van enkele wapens, ongetwijfeld als doel om er een soort van top-down Mario Kart van te maken. Maar wederom, het is karig. Met welgeteld drie ongeïnspireerde wapens (bom, hamer voor short-range, geweer voor long-range) is de rek er al snel uit zodra je alle tracks een keer gezien hebt.

Battle is gelukkig wat meer gevarieerd. Het kleine aantal auto's wordt wat logischer, aangezien iedere auto in deze mode zijn eigen wapens en vaardigheden heeft. Ook heeft deze mode een aantal submodi, denk aan klassiekers als Capture the Flag en King of the Hill. Er is hier meer afwisseling te vinden, maar helaas gaat ook dit weer gepaard met mankementen. Ten eerste is deze mode niet in singleplayer te vinden, ondanks dat er wel degelijk AI voor geprogrammeerd is. Daarnaast is het, aangezien sommige modi team-based zijn, redelijk essentieel om je teammaat te kunnen onderscheiden van je tegenstander. En de snelste manier om dit te doen is... via je mini-map. Geen, ik noem maar wat, verschillende kleuren auto's, wel een klein en nauwelijks te zien gekleurd cirkeltje om iedere auto. Neem daarnaast een veel te agressief afgestelde AI, en de neiging om de haren uit je hoofd te trekken is aanwezig.

Elimination is vergelijkbaar met Race Mode, behalve het feit dat je met minder tegenstanders speelt en de camera de leider volgt. Zodra je uit het beeld valt, ben je dood en is je race klaar. Zorg ervoor dat je zo lang mogelijk in het beeld blijft, of elimineer al je tegenstanders, en je verzamelt punten die aan het einde van de rit met elkaar vergeleken worden. In potentie had dit de leukste mode kunnen zijn, ware het niet dat de AI het bijzonder frustrerend maakt. De AI is op zijn zachtst gezegd behoorlijk gewaagd aan elkaar, als zij dus allemaal op hetzelfde tempo rijden terwijl de speler allang uit het beeld verdwenen is, zit je minutenlang te staren naar een (voor je gevoel eindeloze) race tussen computergestuurde autootjes. Geen optie om door te spoelen of over te slaan, nee, je zal lijdzaam moeten toekijken hoe deze enorm spannende race tot zijn einde gaat komen. Ooit.

Nu hoor ik je roepen: wat boeit die AI nou in vredesnaam, Micro Machines is een party-game, ga eens online spelen ofzo! Graag, maar daarmee ga je het probleem niet voorkomen. Het enige verschil is dat je dan minimaal een minuut moet wachten voordat je game start, en als je geluk hebt, heb je dan meer dan één andere speler gevonden. De rest van het veld wordt opgevuld door ... je raadt het al, AI. Er is ook geen manier om te zien met hoeveel, of welke, spelers je verbonden bent, dus de kans is zeer aanwezig dat je vol trots als eerste over de finishlijn komt, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat je alleen maar tegen AI-autootjes van een laag niveau zat te racen.

Neem daarbij dat zelfs de gameplay te wensen overlaat door indirecte controls, en er blijft weinig over waarmee je je kunt vermaken. Ondanks dat de game World Series heet, is er geen enkele vorm van competitiemogelijkheden, en vooral de singleplayer content is nauwelijks aanwezig. De game heeft zich juist gefocust op het multiplayer-aspect, maar door het gebrek aan spelers en een goed matchmakingsysteem zakt de game gigantisch door het ijs. Wat Micro Machines World Series vooral bij mij heeft aangewakkerd, is meer interesse in top down racinggames. Maar dan wel andere top down racinggames.