Spider-Man: Homecoming
Met een "okee, dan doen we het zelf wel" heeft Marvel laten zien wat Sony met 'hun' Spider-Man de laatste jaren vergald heeft. Spider-Man: Homecoming laat zien hoe het wél moet, door een sympathieke hoofdfiguur neer te zetten die zich onderscheidt van zijn voorgangers.
Het ging helemaal mis toen Sam Raimi zijn tweede Spider-Man had gemaakt. Hij had commercieel en kritiek succes met een film waarin de persoonlijke kant van Peter Parker een belangrijke rol had en de schurk een sterke motivatie liet zien. Maar daarna kwam er een overdaad aan slecht ontwikkelde schurken en poef, de filmserie was ten einde. Slechts vijf jaar later pompte de studio alweer een reboot de bioscopen in; voor velen te snel. Want wie wil er nou nóg een keer zien hoe Peter Parker gebeten wordt door een spin? Maar de reboot was onderdeel van een groter plan (lees: een eigen cinematic universe); subplotjes en post-credits scènes in de twee films die Marc Webb heeft mogen maken hintten naar een verhaallijn waarin het nodig was om even helemaal opnieuw te beginnen. Nou, vooruit dan.
Maar die films werden minder positief ontvangen dan Raimi's films en toen Marvel Studios met Sony Pictures een gedeelde voogdij over de spinnenman afsprak, bracht dat weer hoop bij filmliefhebbers en Marvelfans. Na een kort optreden in Captain America: Civil War mocht Marvel zich zelf weer eens buigen over de held.
En dus zien we voor de derde keer hoe Peter Parker wordt gebeten door een spin. Oh nee, toch niet; het grote publiek weet dit allang en bovendien is een post-spinnenbeet-Peter al te zien geweest in het Marvel Cinematic Universe. Flashback naar spinnenbeet? Misschien nog een scènetje met Uncle Ben? Ook niet. Spider-Man: Homecoming verspilt geen energie aan het herkauwen van bekend materiaal. In plaats daarvan springen we naar de laatste fase van zijn oorsprong: het moment waarop Peter bewijst dat hij de held is.
Dit moment is een langgerekt moment, want het kost een aantal pogingen om zo ver te komen dat hij zichzelf de held mag noemen. Maar tussen die pogingen, waarin Spider-Man het opneemt tegen Michael Keatons The Vulture, zien we bovendien een Peter Parker zoals we die nog niet kenden; na schuwe Peter en verwaande Peter hebben we nu puberende Peter. Een jochie dat er daadwerkelijk uitziet als een tiener, die daadwerkelijk met grote ogen een blik van gemengde verbazing en enthousiasme uitstraalt. En dat is verdomde leuk. Deze Peter heeft een schoolleven dat niet ophoudt zodra hij door een spin gebeten wordt, en hij wordt evenmin ineens in grote stappen volwassen zodra hij eenmaal de identiteit van Spider-Man heeft aangenomen. Hier wordt een Peter Parker getoond die zijn leven als scholier moet verenigen met zijn leven als wannabe-Avenger, met alle problemen die daarbij horen.
Natuurlijk is deze film onderdeel van Marvels eigen filmuniversum, wat duidelijk te merken is aan referenties naar eerdere MCU-films en de aanwezigheid van bekende MCU-figuren, zoals Tony Stark. Maar in plaats van Iron Man naar voren te schuiven en hem de film te laten domineren, blijft hij gepast op de achtergrond en moet Peter zelf zijn klusjes klaren. Hij krijgt de ruimte om zijn eigen persoon, zijn eigen held te zijn en dat maakt deze zachte reboot de moeite waard. Tom Holland heeft het enthousiasme van een tiener met superkrachten en de wijsheid van iemand die het waard is om die krachten te hebben. Hij heeft ook de onzekerheid van een puber, samen met de wil om zich te bewijzen. En dat maakt zijn vertolking er eentje die zich kan meten met Tobey Maguire.
Een Spider-Man die nog beginnend is, fouten maakt en daarvan leert, enthousiast is over zijn heldenleven én dagelijkse tienerzaken lijkt te zijn geweest wat de franchise nodig had. Marvel heeft Spider-Man nieuw leven ingeblazen en wekt vertrouwen dat het nu weer een tijdje goed kan blijven gaan. Dankzij een goede cast en een verre van overvol verhaal, met leuke actie, frisse humor en een goed hart is Spider-Man: Homecoming de beste in de serie sinds Spider-Man 2.