Wonder Woman

Peter Breuls

In een origineverhaal dat uitblinkt in eenvoud laat Wonder Woman zien dat het mogelijk is om een superheldenfilm te maken die episch, humoristisch en heldhaftig is, zonder te veel te herkauwen uit decennia aan superhelden-geschiedenis.

Twaalf jaar. Dat is hoe lang het geleden is dat er een blockbuster over een vrouwelijke superheld is verschenen. Elektra was een mislukte spinoff van het ook al niet positief ontvangen Daredevil en die volgde een jaar na een Catwoman-film die om onverklaarbare redenen nergens in het ontwikkelproces is gestuit op iemand met een gezond verstand. Die twee superheldenfilms, voor zover ze onder die noemer geplaatst mochten worden, leken het te hebben verbruid voor vrouwelijke personages uit Marvel en DC Comics, want in de jaren erna mochten de dames alleen in groepsverband (X-Men, Avengers), als sidekick (The Dark Knight Rises) of als love interest (de meeste andere films) dienen. Hollywood is wat dat betreft voorspelbaar: als iets scoort duikt iedereen met dollartekens in de nieuwe rage, en als iets mislukt is het meteen untouchable. Dat de films flopten omdat ze gewoon niet om aan te zien waren, lijkt men niet in te zien.

Gelukkig is er na de release van Wonder Woman geen reden om aan te nemen dat dit deel van de filmindustrie weer gaat inzakken; niet alleen doet de film het internationaal financieel al uitermate tevredenstellend, het is ook nog eens terecht. In Wonder Woman zien we de oorsprong van een van de bekendste en meest populaire superhelden van DC Comics, eindelijk, en we zien het in een film die zich ten eerste niet druk maakt om of de hoofdfiguur mannelijk of vrouwelijk is, maar zich ook niet specifiek op mannen op vrouwen richt. Dat maakt de film toegankelijk voor meer dan alleen de kijkers die graag dames in sexy pakjes willen zien rondrennen.

Wonder Woman: Gal Gadot

In Wonder Woman blikt Diana, wiens naam we feitelijk na Batman v Superman: Dawn of Justice nog steeds niet kennen, terug naar haar eerste stappen in "Man's World". Het is 1918 en terwijl zij haar leventje leidt op het paradijselijke eiland Themyscira woedt er de Eerste Wereldoorlog, of, zoals het toen heette, de Grote Oorlog. Themyscira is een voor de wereld verborgen eiland waar het leven niet alleen onbezorgd is, maar dat ook alleen wordt bewoond door Amazones, vrouwen die in het leven zijn geroepen om tegenwicht te bieden aan Ares, de God van Oorlog. Als dochter van Koningin Hippolyta was Diana lange tijd het enige kind tussen de volwassenen en werd mede daarom in bescherming genomen door haar moeder; waar andere Amazones continu trainden voor een eventuele strijd, moest Diana maar veilig ergens spelen.

Diana's kans om zichzelf te bewijzen komt wanneer Steve Trevor, een Amerikaanse piloot, in dienst van de Britten en op de vlucht voor de Duitsers, strandt in de wateren van Themyscira. Diana redt hem en wanneer hij vertelt over wat er in de wereld gaande is, is het voor haar overduidelijk: Ares is actief in de wereld en moet gestopt worden. Ze gaat uiteindelijk met hem mee en begeeft zich in de lelijkheid die oorlog heet.

Wat er mooi is aan Wonder Woman, wanneer vergeleken met andere origineverhalen, is dat het van begin tot einde een lekker eenvoudig, maar daardoor niet minder interessant verhaal is. Waar andere superhelden aan het einde van hun eerste avontuur meestal dik overdrijven met hoeveel actie er nodig is om de vijand te verslaan, is de finale het logische verlengde van wat ervoor kwam. En de aanloop ernaar toont een mooie karakterisering van een held die plichtsgetrouw, en enigszins naïef, recht op haar doel afstapt. Dit maakt haar onverschrokken, badass en heldhaftig, terwijl ze daar intussen haar ondersteunende cast mee inspireert. In de weergave van haar strijd weet regisseur Patty Jenkins de fouten van haar mannelijke collega's te voorkomen: gevechten zijn met het blote oog te volgen, maken indruk op meerdere vlakken en zien er goed uit.

Wonder Woman: Said Taghmaoui, Chris Pine, Gal Gadot, Eugene Brave Rock, Ewen Bremner

Als comicverfilming voldoet Wonder Woman overigens ook prima, zonder alleen interessant te zijn voor wie al bekend is met de uitgebreide mix van Griekse mythologie en superhelden. Wat deze mix betreft is Wonder Woman eigenlijk DC's Thor: Goden bestaan als personages en hebben een functie in het verhaal, maar velen zijn slechts bijfiguren. Hierin verschilt de wijze waarop Zeus, Ares en andere Goden worden weergegeven wel van recente vertellingen in de comics; als de korte geschiedenis van de Griekse Goden, zoals verteld door Hippolyta aan een jonge Diana, juist is, hoeven we in de Wonder Woman-vervolgfilms geen ingewikkelde intriges tussen de Goden of machtsstrijden op Mount Olympus te verwachten. En eigenlijk is dat wel jammer, dus het is misschien te hopen dat Hippolyta, waarvan de kijker leert dat ze niet overal even open over is geweest, wat feiten heeft verdraaid in het verhaaltje voor het slapengaan.

Sowieso is de eenvoud van de vertelling naast een sterk, ook een zwak punt. Het leidt ertoe dat veel details lijken te ontbreken. Diana lijkt weinig op Themyscira te hebben dat haar zou tegenhouden om met Steve de wereld in te trekken. Er is geen sprake van vriendschappen of romantische relaties, en behalve dat zij een goede Amazone-strijder wil worden en haar waardigheid wil tonen, heeft Diana initieel weinig dat haar een karakter geeft. In de scènes op 'paradise island' is de vertolking van een achtjarige Diana door Lilly Aspell op momenten leuker dan die van Gal Gadot, maar dat maakt de Israëlische in latere scènes meer dan goed. Diana's karakter wordt geleidelijk duidelijk en Gadot laat zien hoe haar naïviteit en nieuwsgierigheid haar leermiddelen zijn, waarmee ze uitgroeit tot iemand die uiteindelijk bekend zal staan als de machtige, liefdevolle strijder tegen het kwaad, en bondgenoot van Superman en Batman.

Wonder Woman: Gal Gadot

Wonder Woman laat met gepaste terughoudendheid haar hoofdfiguur zichzelf bewijzen en beter leren kennen in een wereld die haar volkomen vreemd is. Het publiek maakt kennis met haar zorgzame karakter, haar vastberadenheid het kwaad uit de wereld te verdrijven en haar liefde voor de mensheid door de geloofwaardige vertolking van Gal Gadot en de uitstekende regie van Patty Jenkins. Met sterke actiescènes en luchtige persoonlijke momenten heeft DC Comics hun drieëenheid eindelijk in de bioscoop kunnen voltooien, en laten zien dat het meer kan doen dan donkere, serieuze, mannelijke superhelden met elkaar laten vechten.