CD: Art Of Anarchy - The Madness

Het tweede album van de Amerikaanse hardrock supergroep Art of Anarchy is onlangs verschenen. Met The Madness maakt de band een doorstart, na het overlijden van zanger Scott Weiland op 3 december 2015. Uiteraard was de excentrieke Weiland, bekend geworden met Stone Temple Pilots, het boegbeeld van de band, maar in Scott Strapp, de zanger van Creed, heeft de band een uitstekende opvolger gevonden.

Strapp mag dan minder flamboyant zijn dan Weiland, de kans bestaat wel dat hij langer meegaat, gezien de leefstijl van zijn voorganger. Ook raakte Weiland wel meer dan eens in opspraak. Hij deed overigens nog controversiële uitspraken, rondom de release van het gelijknamige debuut (zie: Blabbermouth). Uiteindelijk gaat het om de zang, en dan laat Strapp op deze cd maar weer eens horen dat hij een buitgewoon goede zanger is. De meeslepende stadionrock die op The Madness ten gehore wordt gebracht is hem op het lijf geschreven. Maar er lijkt ook wel duidelijk sprake van inbreng van zijn kant, want songs als ‘No Surrender’, ‘Changed Man’ en ‘Somber’ herbergen wel een Creed-achtig geluid.

foto: Annie Atlasman

Voor de goede orde, de rest van deze band bestaat uit Ron ‘Bumblefoot’  Thal, de gitarist die we kennen van de latere bezetting van Guns N’ Roses. Samen met twee vrienden uit de muziekscene van New York, de gebroeders Jon (gitaar) en Vince (drums) Votta, richtte hij de band op. Thal haalde ook bassist John Moyer van Disturbed erbij. Invloeden van die laatste band zijn dan ook terug te horen op songs als ‘Echo Of A Scream’, ‘1000 Degrees’, en ‘A Light in Me’. Natuurlijk is het allemaal wel een stuk luchtiger en minder zwaar dan Disturbed zelf, maar dat is de opzet van Art of Anarchy. De band wil goede toegankelijke rocknummers ten gehore brengen. Alhoewel, de afsluitende tracks ‘Dancing With The Devil’ en ‘Afterburn’ zijn twee absolute knallers, waarbij de band zich van haar meest ruige kant laat zien. De eerstgenoemde song heeft wel wat weg van Led Zeppelin, terwijl op ‘Afterburn’ alle registers worden opengetrokken, met flinke uptempo stukken en dubbele basdrum partijen. De twee nummers in het bijzonder geven ook blijk van hoe strak deze band is.

Hoewel het geen kwestie is van zangers met elkaar vergelijken, heeft Art Of Anarchy een prima zet gedaan door Strapp als nieuwe zanger te nemen. Wat we wel dienen te vergelijken is dit album met het debuut. Dan moet worden gezegd dat de nummers op dit tweede album gewoon in zijn geheel beter zijn. The Madness is een sterk staaltje hardrock.