Santa Clarita Diet: wie wil er een stukje mensenvlees?

Als je op een ochtend wakker wordt, je voelt je wat vreemd en hebt eigenlijk geen trek in je dagelijkse maaltijden, dan ben je ziek. Maar als je gaandeweg ontdekt dat je wel degelijk trek hebt, maar het verlangen is naar menselijk vlees, in plaats van een lekker biefstukje, dan is er iets heel anders met je aan de hand.

Zombieseries zijn er inmiddels in een aantal verschillende smaakjes, maar deze kenden we nog niet: vrouw ontwikkelt een schier onstilbare trek in menselijk vlees en een jachtinstinct om aan haar behoefte te voorzien. Ze is echter gewoon nog volledig bij bewustzijn en zet haar leven grotendeels ongewijzigd voort. Het lijkt eigenlijk wel een beetje op het concept van iZombie, waarin ook de hoofdrolspeler op een dag een zombie is geworden en alleen kan overleven op hersenen. Waar iZombie de centrale figuur echter direct voorziet van een eenvoudige wijze om aan voedsel te komen (ze werkt in een mortuarium), moet Drew Barrymore, de hoofdfiguur in Santa Clarita Diet, het helemaal zelf uitzoeken. Nou ja, zelf, ze heeft natuurlijk wel gewoon een gezin om haar bij te staan.

Santa Clarita is een rustig, zonnig en welontwikkeld stadje in California. Je kunt er heerlijk wonen, de mensen zijn er vriendelijk, de huizen en de wijken waar deze in staan, zijn modern, ruim en vast erg duur. Sheila, Barrymore's personage, en Joel (Timothy Olyphant), haar man, verkopen deze huizen overigens, mocht je ergens willen informeren. Maar toch is er iets niet pluis, want Sheila is van de ene op de andere dag een zombie, en dat betekent toch een verandering van ritme. Santa Clarita Diet vertelt hoe het duo met de nieuwe situatie omgaat en doet dat op een komische manier. Want zoals iZombie ook en The Walking Dead absoluut niet, is Santa Clarita Diet een komedie, zij het een stuk droger en zwarter en daarmee ook een stuk eigenzinniger.

Joel en Sheila gaan hun nieuwe bestaan met terughoudendheid in, want het is toch wat vreemd om op zoek te gaan naar menselijk vlees. Moeten we maar gewoon iemand vermoorden om hierin te voorzien? Maar wie dan? Zijn er nog criminelen die we wel kunnen missen? Hierin wordt de serie een beetje iZombie meets Dexter: humor over zombies en moorden omdat dat nu eenmaal moet. Het is leuk om te volgen en Barrymore overtuigt ook als het slachtoffer van een mysterieus zombievirus, als iemand die voornamelijk bezig is met overleven. Olyphant, als Joel, ondersteunt haar, maar voelt zich er wat ongemakkelijker bij, al kan dat ook liggen aan Olyphant zelf, die zijn rol niet altijd vol overgave lijkt te spelen. De hoofdcast wordt verder gevuld met hun dochter en hun buurjongen, die toevallig een expert is in obscure zaken, want hij is een tienerjongen met een computer en krijgt daar op zijn kamertje natuurlijk veel van mee. Ja, dat is een cliché, maar het stoort niet en voegt ook voldoende toe.

Santa Clarita Diet is, als een comedy over het in stand houden van een normaal leven in abnormale omstandigheden, een lekkere wegkijker. De humor is droog, zwart en soms over-de-top hilarisch, maar geen van deze stijlen overheerst echt. De vlees-en-bloed-momenten zijn grafisch, maar niet overmatig goor. Misschien is deze serie geen typische binge-kandidaat (al is het best te doen om alle tien afleveringen in één ruk weg te kijken), maar wel een leuke toevoeging in het Netflix-aanbod.

De tien afleveringen van het eerste seizoen van Santa Clarita Diet zijn nu te zien.