Exist Archive

De regenboog dans had dus het doel om verscheidene lollifanten te kweken om zo de seksuele drang tot vingerverven te beperken met een pneumatische boor en 73 triplex-glas kabouters.

Klinkt vaag? Zo ongeveer (niet in deze bewoording) word je ingeleide gedaan door Exist Archive, een wirwar aan verhaal waar een schizofreen nog een betere leugen tegen de politie kan bedenken na een goed avondje stappen met Keith Richards.

Genoeg gezeik
En tot zover het gezeik, want man oh man, ik had in mijn stoutste dromen (waar ik helaas niet over kan uitweiden, de overheid houdt me nog steeds in de gaten) niet kunnen bedenken hoe ongelofelijk leuk het archaïsche turn-based vechtsysteem kan zijn. Exist Archive pakt dit goed aan door een hoog tempo erin te houden, en veel op combo’s van je party te leunen. Dit klinkt button-mashable maar dat is niet aan te raden: in het begin van de game kom je er nog mee weg maar later in de game worden vijander slimmer en plaatsen zij bijvoorbeeld ‘traps’ die tot een snelle en pijnlijke dood leiden.

De wereld is echt heel mooi ontworpen, waar het me een beetje deed denken aan Cocoon/Gran Pulse (Final Fantasy XIII red.) ontmoet Halo (Halo red.), later in de game wordt het helaas iets standaarder, waar er heel veel palette-swaps zijn van de levels. Zonde, want zoals gezegd, het design is erg mooi. Dit geldt helaas niet voor het ontwerp van de personages waar standaarden regeren. We hebben onder andere de witharige hoofdpersoon, de schaarsgeklede tiener, die het standaard ‘lieve naïeve meisje is, nog een schaarsgeklede tiener, de elegante tiener (schaarsgekleed) en de ‘delinquents’ om vervolgens af te sluiten met twee schaarsgeklede MILFs en een otaku. Netjes tri-ace, in de wereld der innovatie treed je als kolossus.

Enkele uren in de game stijgt de moeilijkheidsgraad notoir. Alsof de game je vriendelijk glimlachend binnenhaalt, je wafels en thee aanbiedt om vervolgens de geluidsdichte kamer op slot te doen en een apparaat tevoorschijn haalt waar waarschijnlijk tanks mee ontmanteld worden.

Het vechtsysteem zoals ik al heb laten doorschemeren is erg goed. Ten eerste, elk van de vier personages worden naargelang welke positie ze in je party hebben gemapped naar een knop, van vierkantje tot driehoekje. Met één druk van de eerdergenoemde knop valt dit karakter aan en of verdedigt deze. Je hebt action phase en een guard phase. Oftewel de beurt waarin je kan aanvallen en de beurt waarin je kan verdedigen: aan het begin van de phases wordt je AP balk (je AP balk is waarmee je dingen ‘doet’ van een item gebruiken tot jezelf verdedigen tot aanvallen) aangevuld. Dat brengt ook meteen het tactische element met zich mee. Want hoe gebruik je je moves? Gebruik je een dubbele verdediging tegen een eindbaas zijn/haar aanval of overkill je een vijand? Overkillen is de vijand (als hij al dood is) te blijven meppen, waarbij je percentage wordt opgebouwd om zo betere rewards te krijgen. Wat dus een soort ‘risk versus reward’ concept geeft; je verspilt je AP wat dus kan betekenen dat je je beurt verneukt. Namelijk als je een ‘guard break' hebt (je wordt danig hard op je hoofd geslagen dat je je verdediging verliest) reset deze bonusmeter zich namelijk.

Een complex systeem, maar in tegenstelling tot het verhaal maakt complexiteit in dit geval op een goede manier de dienst uit. Wel is het daardoor erg ontoegankelijk voor de gemiddelde straat-noob.

Daarbij komt nog de Demon’s Greed meter, een soort opbouw naar een super-aanval. Deze bouw je op door (wederom) monsters te meppen. Bij 100% kan één karakter een super-aanval, bij 400% kunnen al je personages een super-aanval doen.

Neem dan in ogenschouw hoe de game je meerdere personages met hun eigen vaardigheden gecombineerd met de variëteit aan classes die ze kunnen worden en je hebt een oneindige hoeveelheid combinaties om de monsters op een enkel tripje naar de onderwereld te sturen.

Een Japanse taaloptie is in deze game een welkome toevoeging, waar de Engelse dubs van dubieuze (dub, dubieus haha) kwaliteit zijn. Veel is er verder niet te zeggen. De Japanse stemmen zijn goed. Doe dat.

Muziek is van de hand van Motoi Sakuraba, die je misschien wel kent van de Tales-serie en de‘Star Ocean-serie, en waar dit niet zijn beste werk is, is de muziek verdienstelijk zonder ooit echt speciaal te zijn. In tegenstelling tot de rest van de game doet dit gewoon zijn werk zonder in onnodige complexiteit te duiken.

Nooit genoeg gezeik!
Herspeelbare waarde is iets waar Exist Archive een gruwelijke fout maakt, na een verhaalmissie te hebben gedaan kan je het level opnieuw spelen als side-missie. Dit zou tof zijn, ware het niet dat de game je dicteert het te doen omdat je anders niet genoeg levels hebt om de volgende missie te doen. Herspelen van levels zou ten alle tijden een keuze moeten zijn als testament aan hoe leuk je de games vindt. Niet omdat een stel Japanners zich (niet verrassend) willen conformeren aan de consensus.

En daar komt ook het probleem; veel van de herhalende missies zijn: ‘zoek baas in vorig level’,’haal kristal op en hoor blurb over karakter’.

Ergens krijg ik het gevoel dat tri-ace dacht: "JRPG’s zijn doorgaans lang, dus onze game zou ook lang moeten zijn". Maar een game kan lang zijn omdat je verhaal episch is, niet omdat je verhaal de congruentie heeft van die en schaap, en je de lengte van de game moet aanpassen aan de lengte van je verwarde scriptschrijver. Daarmee wil ik niet zeggen dat deze scriptschrijver een imposante lengte heeft, dat weet ik niet, en het gemiddelde van Japan is niet in zijn voordeel.