Blair Witch

In Blair Witch gaan we opnieuw het bos in, met camera's, om de legende van de heks van Blair te onderzoeken. Deze keer lijkt er meer aan de hand te zijn - of althans, er is meer te zien, en dat zal een ander publiek aanspreken dan het origineel. Omdat deze film het echter niet moet hebben van een grote hoax als achtergrondverhaal en de dreiging die daaruit voortkomt, is het vertrouwen op andere horror-elementen eigenlijk een prima keuze.

Toen in 1999 The Blair Witch Project in de bioscopen verscheen, was dat nadat een zorgvuldige promotiecampagne de meerderheid van het publiek had doen geloven dat de beelden geen fictie waren, maar daadwerkelijk gevonden materiaal van een groep avonturiers die in de bossen van Maryland op zoek gingen naar de waarheid achter een lokale legende. De film had, in technische zin, weinig om het lijf: de drie hoofdrolspelers gingen een weekje het bos in, speelden geïmproviseerde scènes en reageerden op waar het productieteam hen aan blootstelde. De onderlinge wrijving, het dreigende gevaar en het mysterie over de Blair Witch bouwden op naar wat voor velen uiteindelijk een spannende, soms enge, ervaring was.

Anno 2016 is er natuurlijk no way dat het bioscoopgaand publiek nog te overtuigen is dat er echt een Blair Witch is, en dus moet Blair Witch, alweer de derde film in de reeks, het hebben van andere factoren om het publiek angst aan te jagen. Meer variatie en meer laten zien, zo lijken de keuzes van regisseur Adam Wingard geweest, en daar is best begrip voor op te brengen.

Ook Blair Witch maakt gebruik van het 'found footage' concept, dat met The Blair Witch Project populair werd. Maar naast camera's die zogenaamd door de hoofdpersonages worden rondgedragen en toevallig precies de benodigde beelden schieten, dragen de groepsleden, die wederom het bos in gaan, ook simpelweg kleine camera's aan hun oor. Het is immers 2016, of in het verhaal 2014, en technologie heeft allang bewezen voor niets te staan. De keuze voor deze camera's zorgt voor meer perspectiefbeelden: waar de acteur kijkt, daar kijkt het publiek mee, en dat levert meer natuurlijke dialoogscènes op. Het houdt het publiek ook dicht bij de personages en middenin de actie, hoe veel of weinig daar ook van is.

Het verhaal van Blair Witch is dat de jongere broer van Heather, uit de eerste film, nu zelf volwassen is en op zoek gaat naar wat er met zijn zus is gebeurd. Dit naar aanleiding van beelden die een lokale bewoner heeft gevonden in het bos, die mogelijk duiden op tekenen van leven. Het is een eenvoudige ingang naar eigenlijk hetzelfde concept als zeventien jaar geleden, maar dan met een meer uitgebreide aanpak. De groep is initieel gewoon een beetje door het bos aan het trekken en dat is veelal net zo saai als veel momenten in het origineel. Of eigenlijk is het vaak gewoon grappig, omdat de film met een redelijk luchtige toon begint. Maar langzaam verandert dat, gebeuren er bijzondere dingen en beginnen de leden van de groep toch ergens bang voor te worden.

De kracht van Blair Witch zit 'm in dezelfde eenvoudige basis als The Blair Witch Project: een groep avonturiers in het bos vindt het maar wat spannend om daar te zijn. Maar deze groep ervaart meer angstaanjagende zaken en voor de kijker zichtbare gebeurtenissen. Dit maakt de film vermakelijker, en voor veel kijkers ongetwijfeld ook enger, ondanks het gebruik van clichématige jump scares die vaker voorkomen dan nodig zou zijn geweest.

De echte waarde van Blair Witch zit echter niet in de jump scares, of in korte 'kijk eens, daar gebeurt misschien iets'-momenten. De waarde zit in wat er onduidelijk is, en onduidelijk blijft tot het einde, en in het, aan de reacties van de groepsleden, zien dat er daadwerkelijk iets angstaanjagends aan de hand is. Wingard beseft zich dat het publiek iets meer nodig heeft om bang voor te zijn en spreekt een aantal angsten, zoals bang zijn voor het donker of kleine ruimtes, aan om zijn doel te bereiken. Op geen moment toont hij echter te veel, wat het mysterie overeind houdt (en de deur voor nog een vervolgfilm geopend). Dankzij Wingards toevoegingen is deel drie uit de serie daarom voor velen wellicht enger dan het origineel.

Blair Witch is uiteindelijk een geslaagde horrorfilm die een reeks eenvoudige horror-elementen toepast om het publiek angst aan te jagen. Het is een contrast met het origineel, dat meer low key spanning opbouwde met behulp van suggestie, maar dat maakt dit derde deel onderscheidend en, voor zover mogelijk, meer dan slechts het herkauwen van een bekend concept.