Dirty Grandpa
Humor met oudjes doet het de laatste jaren goed. Denk maar aan Benidorm Bastards en Bad Grandpa van Jackass. Nu is daar ook Robert De Niro die aan de haal gaat met het cliché "oude man". Het levert alleen de hopelijk slechtste film van 2016 op.
Jason (Zac Efron) staat op het punt te trouwen en is een succesvol medewerker van de advocatenfirma van zijn vader. Als zijn oma, de vrouw van Dick (De Niro) komt te overlijden, moet Jason hem naar zijn woning in Florida rijden. Al snel blijkt dat Dick maar één doel voor ogen heeft: neuken. Na 15 jaar zonder seks is hij dusdanig seksueel gefrustreerd geraakt dat hij zichzelf en zijn kleinzoon continu in de problemen brengt omdat hij alles wil 'bangen' wat los en vast zit.
Dirty Grandpa komt als een opluchting: het is namelijk heel fijn om te weten dat de slechtste film van 2016 nú al is geweest. Dit moet ongetwijfeld het dieptepunt in de carrière van De Niro zijn. Binnen 10 minuten weet je eigenlijk al dat dit geen film is die je wilt zien, als kleinzoon Jason zijn opa betrapt op het masturberen op een nogal ruidrichtige pornofilm. Als kijker in een bioscoopzaal is dit ook een ontzettend genant moment waarbij je je niet voor kan stellen dat De Niro hier ooit mee akkoord is gegaan! Geld zal de man al genoeg hebben, dus dat kan ook geen motivatie zijn. Misschien was de mogelijkheid om een seksscène met de jonge Aubrey Plaza te spelen wel een motivatie, maar ik denk ook niet dat De Niro daarvoor in een film hoeft te spelen. Het is je ongelooflijk om voor te stellen dat de carrière van een dermate groot acteur tot deze film heeft geleid. American Pie is naast deze film namelijk ontzettend volwassen.
De personages zijn allemaal ontzettend irritant en overdreven. Aubrey Plaza is als Lenore een dertien-in-een-dozijn beach babe die alleen maar seksuele insinuaties uit haar mond kan krijgen. Kijkers van Parks & Recreation of het briljante Safety Not Guaranteed weten dat ze veel meer kan dan dit. Het is een verspilling van aanstormend talent. Hetzelfde geldt voor Pamela (Jason Mantzoukas), een opdringerige drugsdealer die op de één of andere manier heel goed bevriend is met de politie. Humor is daar wel in te vinden, maar niet op een vergezochte manier als dit. Verder is iemand die op de hoofdrolspelers schiet moeilijk om als vriend in je film te krijgen, maar dit karakter weet continu op te duiken op de meest ongelooflijke manieren.
Zac Efron weet echter wel overeind te blijven in de rol van Jason, hoewel hij toch wel wat gênante momenten beleeft. Maar op de één of andere manier gooit Efron er een charme overheen waardoor deze film niet lang op zijn CV zal blijven steken. Ook Julianne Hough als strontirritante verloofde weet de weg naar de lach wel te vinden. Ondanks dat ze een slechte verloofde speelt en eigenlijk de bad guy is, is ze het lijdend voorwerp in een climax die voor het eerst de lachers bij het publiek weet te vinden.
Want lachen bij deze film doe je pas tegen het eind. Mogelijk komt dat omdat je na 1,5 uur met deze vervelende, vloekende, onbeschofte barbaren gewend bent aan een levensstijl die niemand ligt dat je de humor begint te waarderen. Of misschien begon men te lachen omdat men het einde van de film voelde aankomen. Feit is dat de eerste grappen zo onaangekondigd en ongepast naar binnen komen dat ze wal noch schip raken en de geloofwaardigheid van de film compleet wordt ondermijnd.
Nog even over De Niro: waarom? Het is heel moeilijk om hierover op te houden. Waarom ga je voor de camera lopen masturberen? Waarom ga je achter jonge studentes aan? Waarom swaffel je Zac Efron in zijn gezicht (ongetwijfeld een stand-in, maar dit gebeurt echt ...). Woorden zijn er niet om dit te beschrijven. Hij reageert zelf vooralsnog niet op de negatieve recensies, maar het kan niet anders dat deze film in een toekomstig interview aan bod komt.
Hopelijk voorkomt deze review dat veel mensen naar deze film gaan. Het zijn namelijk twee uur van je leven die je nóóit meer terugkrijgt.