Southpaw

Het is al weer even geleden sinds dat het genre boksfilm behandeld is, met als laatste echte hoogtepunt The Fighter uit 2010. Southpaw, waarvan de regie in handen is van Antoine Fuqua, brengt misschien het type film weer licht in de duisternis. Hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal moest er in ieder geval flink voor aan de bak om het lichaam van Billy 'The Great' Hope te krijgen. Of dat ook voor een goed doel gedaan is, moet de film uitwijzen.

De kijker ontmoet Billy Hope op een prachtig punt van zijn leven. Zijn vrouw, gespeeld door Rachel McAdams, en dochter hebben het goed en het gaat het gezin voor de wind. Als Hope opnieuw een belangrijke wedstrijd wint en daardoor een fink geldbedrag in zijn zak mag steken, vindt manager Jordan Mains (50 Cent) het tijd voor het echte werk; hij moet het op gaan nemen tegen zijn grootste rivaal van dat moment, Miguel Escobar. Wanneer Hope dit afslaat en de gemoederen tijdens een liefdadigheidsbal hoog oplopen, heeft dat desastreuze gevolgen en ziet hij zijn leven langzaamaan instorten. Het is aan Billy om de titel 'The Great' weer terug te verdienen en terug te pakken wat hem is afgenomen. Hiervoor komt hij in de leer bij coach Tick Wills, die daar de grootste moeite mee blijkt te hebben.

Southpaw voelt erg biografisch aan. Dit is door de manier waarop de camera in sommige scènes is geplaatst en de opnamelocaties vooral te merken als het minder gaat in het leven van de topbokser. En dat de bokser goed gecast is in de vorm van Gyllenhaal is daardoor ook direct duidelijk. De acteur kiest zijn rollen zorgvuldig en heeft met deze film misschien al vroeg kans op een Oscarnominatie. Gyllenhaal speelt de rol met een pikzwart randje, iets wat fans niet helemaal van hem gewend zijn. Daardoor komen sommige reacties totaal onverwacht, maar ogen wel zeer gemeend. Dit is ook te danken aan de epische vormen die het script van Kurt Sutter aanneemt, een scenarioschrijver die vooral bekend is van zijn seriewerk voor onder andere Sons of Anarchy en The Shield. Dit verklaart ook direct het eerder genoemde zwarte randje. 

De bijrol die Forest Whitaker vervuld in de vorm van Tick Wills is er ook een die zomaar Oscarmateriaal zou kunnen zijn. Het is vooral indrukwekkend om hem samen te zien met de hoofdrolspeler, want dan is er pas echt acteerwerk op hoog niveau op het witte doek te zien. En de soort humor die Whitaker vaak brengt in zijn serieuze, starre rollen komt ook weer terug in deze rol. Alhoewel hij niet al te lang te zien is, door de late binnenkomst in het verhaal, is het er nog steeds een die blijft hangen wanneer de eindcredits zijn gaan rollen. 

Antoine Fuqua keert met Southpaw weer even terug naar het soort film dat hij maakte in de vorm van Training Day, een richting waarvan hij een tijd is afgeweken om grote actiefilms als Olympus Has Fallen en The Equalizer te maken. De regisseur laat met deze film wel weer zien wanneer hij op zijn best is, en dat is niet alleen in het geval van actiefilms. Het is een prachtstuk geworden, en de wens na het zien van deze film zou dan ook zijn dat Fuqua weer meer terug zou treden tot dit genre, en meer films als Southpaw gaat maken, alhoewel de afwisseling misschien ook zo zijn charmes heeft.

De film is er een geworden die misschien wel een clichéprobleem heeft. Maar zoals zo vaak het probleem is met clichés: als er niet te veel op gelet wordt, valt het overgrote deel ervan nog niet eens op. Dit is enkel en alleen omdat het geen afbreuk doet aan de filmervaring op zich. Want die ervaring is met Southpaw vooral een emotionele achtbaan waarin de kijker heen en weer geslingerd wordt tussen wanhoop, euforie en een overwinnaarsgevoel van jewelste. En wanneer een film dat voor elkaar kan krijgen met het verhaal dat Southpaw probeert te vertellen, kan zeker gesproken worden van een zeer succesvol stukje dramatiek in zijn puurste vorm.