San Andreas

Daan de Witte (daan1601)

Rampenfilms zijn haast zo oud als cinematografie zelf, dus is het elke keer weer een risicovolle operatie om vernieuwend te blijven. Hoe blijft het verhaal geloofwaardig, zonder een gimmick te worden? Regisseur Brad Peyton (Journey 2: The Mysterious Island) probeerde het ditmaal door San Fransisco en Los Angeles eens een flinke oplawaai te geven in de vorm van twee aardbevingen en als klap op de vuurpijl een tsunami. Is het wat?

De kijker volgt dit verhaal door de ogen van Ray, een helikopterpiloot bij de Los Angeles Fire Department. Wanneer zijn dochter en vrouw, verspreid over de staat Californië, in gevaar zijn door een serie van aardbevingen die het gebied treffen, zet hij al zijn werkzaamheden aan de kant en gaat hij op een tocht om ze te redden. Ondertussen staan de levens van alle inwoners van de grote steden Los Angeles en San Francisco op het spel. Het is dat Dwayne 'The Rock' zo'n hoog likebaarheidsgehalte heeft, want anders zou deze film waarschijnlijk direct gestrand zijn en afgescheept als de dertien-in-een-dozijn-film dat het genre van rampenfilm al een langere tijd als reputatie met zich meedraagt. Een van de andere castleden die opvalt in deze film is de nog vrij onbekende Britse acteur Hugo Johnstone-Burt, die de rol van Ben vertolkt; de love-interest van de dochter van The Rock. Ook gerenommeerde acteurs als Paul Giamatti en Ioan Gruffudd tekenden voor het rampenspektakel. Die laatste werd bij het grote publiek bekend door de meest succesvolle rampenfilm ooit, Titanic. Ook is er een bekend gezicht te herkennen in de vorm van Art Parkinson, die in Game of Thrones de rol vervulde van Rickon Stark.

San Andreas - Ben, Blake, Ollie

Visueel gezien zijn rampenfilms ook altijd een risico. Het moet er namelijk allemaal wel een beetje realistisch uitzien, wil men echt kunnen genieten van de film of er zich überhaupt zelf bedreigd door voelen. Dat is bij San Andreas voor een groot gedeelte zeker het geval. De verwoesting van de twee grote steden ziet er uiterst professioneel uit. Zo zien we de skyline van San Francisco langzaam veranderen in een puinhoop en wordt de gehele staat ook zeker niet gespaard. Op deze manier is dus gelijk te zien waar het grootste deel van het budget naartoe is gegaan. Al blijft het grafisch uiteraard erg op de vlakte, want de film moest ook geschikt zijn voor het jongere publiek. In deze film dus in ieder geval geen bloedende lijken of mensen die uit elkaar getrokken worden.

Iets wat de film uiteindelijk ook overeind houdt, is de score op naam van Andrew Lockington, die eerder de muziek verzorgde voor films als Journey to the Center of the Earth en Percy Jackson, en ook verantwoordelijk was voor de soundtrack van Journey 2: The Mysterious Island. Het zorgt voor een goede spanningsopbouw, die de kijker, of hij dat nou wil of niet, soms naar het welbekende puntje van de stoel brengt. Iets wat dan wel opvalt, is dat het 3D-effect niet optimaal gebruik wordt. Geen stenen of vliegtuigen die op je afkomen, maar alles blijft redelijk op het 2D-gebied. Een gemiste kans, en zo zijn er meer in San Andreas.

Wat overblijft is een leuk actiespektakel dat werkt wanneer er niet te erg gelet wordt op de fijne details. Het advies is dan ook om gewoon plaats te nemen in deze achtbaanrit. De film haalt het niet bij rampenfilms als Titanic of Twister, maar pretendeert dat dan ook geen moment. Dertien-in-een-dozijn-film? Misschien. Leuk avondje film? Zeker weten.