Spies & Glistrup
In filmhuiscontreien heeft de Deense regisseur Christoffer Boe een gedegen reputatie, met films die zich op relationeel gebied richten en daar een geheel eigen sfeer bij hebben. Met Spies & Glistrup gaat de filmmaker vooral qua sfeer een wat andere kant op: hij legt de focus meer op komedie en aparte, bijna bizarre situaties die zich afspelen tussen twee vrienden in de jaren zestig en zeventig.
Spies & Glistrup is op waarheden gebaseerd: in de jaren zestig ontmoetten reisondernemer Simon Spies (Pilou Asbaek) en belastingjurist Morgen Glistrup (Nicolas Bro) elkaar en samen bliezen ze het reisemperium van Spies nieuw leven in. In vrijwel ieder opzicht waren ze echter tegenpolen van elkaar: Spies was een extravagante en hedonistische playboy, Glistrup een introverte en op het oog licht autistische conservatieveling met enkele radicale ideëen over belastingregelgeving en politiek. Maar die ogenschijnlijke eenvoud van Glistrup was juist de katalysator voor een spiraal die uiteindelijk maar één richting op leek te kunnen gaan: naar beneden.
Die weg naar beneden raakt door de beide eigenzinnige persoonlijkheden bijzonder interessant en zij vormen dan ook de absolute basis van de film. Spies & Glistrup wordt een licht spannende, maar bij tijd en wijlen vooral een uitbundige tragikomedie. De tragische kant komt voornamelijk van Glistrup, die goed wordt vertolkt maar soms net iets te overdreven simpel overkomt. De meeste input qua komedie komt dan weer van Spies: een persoon die zijn jongeheer graag tevoorschijn haalt om een boodschap over te brengen, ook (of misschien wel het liefst) als er media in de buurt zijn.
Hoewel Asbaek en Bro duidelijk hun best doen, doen ze dat soms net iets té duidelijk. Van het begin af aan is het duidelijk dat de beide acteurs een bepaalde rol spelen en het oogt niet helemaal natuurlijk, waardoor het even aftasten is wat nu precies de bedoeling van de film is. Is het nu een serieus bedoeld en ietwat vreemd levensverhaal, of toch een een meer satirische biopic? Het kan op beide manieren opgevat worden, vooral omdat niet alles even overtuigend aan de man wordt gebracht, maar de bedoeling van de regisseur lijkt toch de laatste optie te zijn. Maar dan wel met een serieuze inslag.
Spies & Glistrup gaat niet alleen hiermee verschillende kanten op. Soms is de film choquerend, soms flauw, dan weer aandoenlijk om zo nu en dan toch weer buitengewoon grappig te zijn. De vriendschap tussen de heren is een vreemde en beide heren hebben - vooral naarmate de film vordert - zo hun pro’s en contra’s. De film heeft hiermee meerdere gezichten, waarbij het ene net iets meer teweeg brengt dan het andere.
Regisseur Boe heeft dus nog wel eens moeite de juiste balans te vinden, maar dat hadden Spies en Glistrup ook en uiteindelijk maakt de film toch iets los. De wetenschap dat de Spies & Glistrup op waarheden gebaseerd is, maakt de gebeurtenissen des te frappanter en dit kantelt de film uiteindelijk toch naar de positieve kant. Visueel zit het wel snor, de sfeer is prima en de film groeit naarmate de minuten verstrijken. Het wordt dan wel geen uitschieter zoals de fallus van Glistrup, maar vermakelijk en bijzonder is het gelukkig wel.