We're the Millers
Een lokaal wietdealertje moet, om een schuld af te betalen, een lading wiet uit Mexico halen. Om geloofwaardig over te komen aan de grens schakelt hij zijn buren in om zijn gezin te spelen. Klinkt voor Nederlanders als een heel simpel verhaaltje: niet dat we in dit land zo van het smokkelen zijn, maar wiet voelt niet als iets heel extreems.
Toch is We're the Millers van het extreme type comedy. Op de schaal tussen, laten we zeggen, Honey, I Shrunk the Kids en The Hangover schuift de film toch eerder in de richting van laatstgenoemde. Om te beginnen is het een verhaal over een drugsdealer. Okay, hij dealt gewoon zakjes wiet, maar toch. En ten tweede gaat-ie naar Mexico om een nieuwe lading te halen. Ten derde neemt hij zijn buurvrouw mee, die in het dagelijks leven een stripper is. En natuurlijk maakt hij kennis met criminelen en een aantal extreme situaties.
Gelukkig melkt We're the Millers de basisonderdelen van het verhaal niet compleet uit. Sterker nog, de film houdt zich goed in als het gaat om het uitmelken van elementen waarover je makkelijk te lang door kunt gaan. Neem bijvoorbeeld het chliché "wij spelen een familie, maar tijdens dit avontuur gaan we ons ook steeds meer als een familie voelen". Dat ziet de gemiddelde filmkijker van mijlenver aankomen, maar het scenario blijft er niet te lang in hangen. Ook een misverstand dat aan de basis van het drugstripje ligt en zorgt voor een element van spanning in het verhaal krijgt niet de overhand.
En dat is prijzenswaardig, want We're the Millers is een grappige comedy, met links en rechts een wat scherper randje in de humor (lees: gevloek, bijna-extreme situaties en een enkel bijna schokkend beeld). Door niet te lang over zaken door te blijven zagen blijft de film ook fris voelen tot het einde. Grappen zijn van het begin tot het einde aanwezig, en wisselen tussen gegrinnik en hardop lachen.
De reden dat de humor werkt is overigens door de succesvolle casting van de film. Jason Sudeikis, gezinshoofd van de Millers, heeft ruime ervaring in comedy dankzij een jarenlange positie in de cast van Saturday Night Live. De laatste paar jaar is hij bezig meer rollen in films te krijgen en dat gaat hem prima af. Zijn medespeler, Jennifer Aniston, heeft de televisie al lang geleden achter zich gelaten en weet inmiddels ook wel hoe een beetje comedy-rol moet worden aangepakt. Van de kids, gespeeld door Emma Roberts en Will Poulter, is vooral Poulter de grote ontdekking. Hij speelt het maagdelijke 18-jarige zoontje van de groep en zet deze vol onschuld en enthousiasme neer, wat perfect wordt gebruikt in diverse situaties. Met zijn vreemde grijns waar een wereld van onwetendheid achter schuilgaat is hij ongeremd in zijn rol en weet hij scènes met gemak te stelen.
We're the Millers, met een eenvoudig, niet te gecompliceerd verhaal en een sterke cast, is een vermakelijke reeks grappen, grappige situaties en grappige personages. Dit maakt het een bijna onverwacht leuke comedy die een goede workout is voor de door andere films soms verveelde lachspieren.