Splinter Cell: Blacklist
James Bond kan weer op vakantie, want is Sam Fisher is terug en pakt het allemaal iets minder gentleman aan.
Fans van sneaky spellen hebben al een tijdje droog gezeten. De zoveelste remake van Metal Gear–HD voor <insert platform> kunnen we nu wel dromen, dus die tellen we niet eens mee. Gelukkig komt Ubisoft met Splinter Cell: Blacklist. Een groep die zich de Engineers noemt wil dat Amerika al haar troepen terugtrekt uit alle landen. Zolang dat niet gebeurt wordt er elke week een aanslag gepleegd op Amerikaanse bodem. De zwarte lijst betreft enkele codenamen, zoals ‘American Consumption’, ‘American Fuel’ en meer. Origineel? Nee, dat niet, maar het is wel voer voor een spionage-game uit de koker van Tom Clancy.
En daar komt Sam Fisher in beeld. Hij heeft mazzel en mag de wereld rondreizen om aanwijzingen te onderzoeken en om de terroristische aanslagen te verijdelen. Hij krijgt dit keer hulp van Briggs, een CIA-agent. De twee hebben in het begin van het verhaal nogal problemen met elkaar, maar gaandeweg leren ze elkaars stijl te accepteren. Origineel? Nee, maar boeien. Waarom de terroristen niet alles meteen laten ontploffen als ze merken dat er een aanslag verijdeld wordt weten we niet, maar misschien zou Splinter Cell: Blacklist anders erg kort zijn geworden. Nu ben je er met een uurtje of twaalf wel door het verhaal, waarschijnlijk zonder alle optionele missies en zonder alles in de missies gevonden te hebben. Maar het zijn dan wel enkele intense uren.
De missies zijn gevarieerd, al hebben we natuurlijk het geijkte Midden-Oosten erbij als het om mogelijke aanwijzingen over terroristen gaat. Zonder in detail te treden over de aanslagen zul je allerlei omgevingen zien: van het Midden-Oosten, een villa in Zuid-Amerika, een vervallen handelsdepot naar een indoor pretpark. En dat is maar een tipje van de ijsberg. Er zijn verschillende optionele missies, voor singleplayer of coöp, die laatste offline en online.
Dat zijn de vaak pittigere missies in Splinter Cell: Blacklist. Zo moet je twintig aanvalsgolven overleven door al je vaardigheden te gebruiken. De eerste keer komen er vijf tegenstanders in het vrij kleine gebied, de tweede golf bestaat uit tien man en bij de derde heb je al vijftien man op het terrein. En dan wil je wel stealthy spelen, want vaak zijn drie tegenstanders al te veel van het goede, laat staan een vijfvoud ervan. Er zijn ook meer verhalende missies waar je bijvoorbeeld een gebouw moet binnendringen om de routers te hacken om zo de communicatie vanuit dat huis van de Engineers te monitoren.
Sam heeft naast een standaard gedempt wapen meer gadgets in zijn mouw. Het ziet er al snel uit als ‘druk een knop in’, maar toch is het intens. Zo kun je van cover naar cover sprinten met een druk op de knop, maar omdat je juist moet timen om niet gespot te worden maakt het juist veel meer gericht op je daadwerkelijke doel dan hoe je het op je gamepad moet uitvoeren. De ‘Killing in Motion’ is leuk voor lastige momenten, wanneer je meerder tegenstanders tegelijkertijd wil uitschakelen. Je executiemeter moet gevuld zijn en met twee handelingen op je gamepad, tegenstanders selecteren en op de executeknop drukken, liggen de tegenstanders op de grond, zonder enig idee wat er gebeurd is. Ook hier geldt weer, door de eenvoud ben je meer bezig met je doel dan lastige combinaties op je gamepad uit te vogelen. Wordt het spel er eenvoudiger door? Nee, daar zijn andere factoren die wat roet in het eten gooien.
De AI van de tegenstanders in Splinter Cell: Blacklist is namelijk niet heel geniaal, zelfs niet op moeilijkheidsgraad perfectionist. De keuze van moeilijkheidsgraad is dan ook kwantiteit van tegenstanders en niet kwaliteit. Hang je aan een overhangende pijp zal een tegenstander je niet zien, alleen als je daadwerkelijk gaat aanvallen gaan ze je het leven zuur maken. Dat betekent niet dat het spel makkelijk is, sommige missies speel je vrij vlot uit, bij andere heb je het gevoel dat het eigenlijk onmogelijk is om te spelen zoals je wil.
Je grootste vijanden zijn andere commando’s en honden. Vooral die laatste zijn vreselijk want die vertrouwen op de neus en niet hun ogen. Dus hoe gecamoufleerd je ook bent, de hond is je eerste prioriteit om uit te schakelen. De commando’s gebruiken meer wapens in de strijd en zullen rookbommen, granaten en meer op je laatste geziene plek gooien, ook geen pretje.