Stoker

Chan-wook Park boekte vooral succes met zijn Vengeance-trilogie, met het misselijk makend goede Oldeuboi als absoluut hoogtepunt. Daar volgt dit jaar een Amerikaanse remake van, maar zelf besloot hij de stap naar Hollywood ook te maken. Hiervoor sloot hij de handen ineen met Wentworth Miller. Inderdaad, de  hoofdrolspeler van tv-serie Prison Break. In plaats van de acteursrol op zich te nemen, schreef de Amerikaan het scenario van Stoker en nam Park de regie op zich. Geen voor de hand liggende combinatie, maar wel eentje die werkt.

Wentworth Miller is dus verantwoordelijk voor het scenario, waarin hij niet schroomt te refereren aan een van zijn grote voorbeelden: Alfred Hitchcock. Het geeft de film, of in ieder geval enkele scènes, een gevoel van herkenbaarheid, zonder daarbij schaamteloos te jatten van de 'Master of Suspence'. Zijn verwijzingen zijn zowel subtiel als minder subtiel, probeer maar eens te denken aan een zonnebril en een telefooncel. Het belangrijkste is dat het mysterieuze en spannende van ‘Hitch’ haast moeiteloos gekopieerd wordt naar een verhaal dat je na afloop het liefst even rustig wilt laten bezinken.

Regisseur Park combineert de zeer onderhoudende plot net zo vlekkeloos met een prachtige beeldvorming. Het begint al met een werkelijk oogstrelende opening die bijzonder veel doet verwachten. Het doet ergens denken aan de schitterende beeldvorming die Park toepaste op Sympathy for Lady Vengeance, de afsluiter van zijn op wraak geënte trilogie. Park maakt hierna echter keurig pas op de plaats. Hij laat zijn fotografische uitspattingen enkel als stralend rode kers op een romige slagroomtaart fungeren en voorkomt hiermee vakkundig een gevalletje ‘style over substance’.

Inhoudelijk is er namelijk meer dan voldoende te bieden. Vlak nadat de vader van India Stoker om het leven is gekomen bij een tragisch ongeluk, trekt een voor haar onbekende oom bij haar en haar moeder in. Ze raakt geïntrigeerd door hem, want hij is de vleesgeworden personificatie van geheimzinnigheid en ze weet niet wat ze met hem aan moet. Hier komen de Hitchcockiaanse intriges om de hoek kijken, waarbij lang niet alles is wat het lijkt. Of misschien toch weer wel … Het resulteert in ieder geval in een bijzondere weg naar volwassenheid en een coming-of-age-film met een flinke portie duisternis.

Hierbij kan Stoker leunen op een sterk presterende cast. Nicole Kidman doet terugdenken aan haar schitterrollen in Eyes Wide Shut en Moulin Rouge! en Mia Wasikowska weet de transformatie die ze doormaakt overtuigend gestalte te geven, haar status als rijzend talent bevestigend. De echte ster van de film is echter Matthew Goode. Hij is het mysterie, de duisternis en de geheimzinnigheid ineen en personifieert de intenties van filmschrijver en filmmaker alsof hij nooit anders heeft gedaan. Waar heeft deze man al die tijd toch gezeten?

Dit alles maakt Stoker tot een zeer complete film die je bij de kladden grijpt, waarover je jezelf af en toe afvraagt of je het zelf wel bij het rechte eind hebt. Het is dan misschien geen wiskunde van academisch niveau, maar je wordt als kijker wel aangezet na te denken over wat er gebeurt. Of wat er lijkt te gebeuren. Juist dat mysterieuze houdt de film zo beklijvend en onderhoudend. Eén kijkbeurt is wellicht voldoende om alles op een rijtje te zetten, maar dit is een typische film waarbij een tweede kijkbeurt alleen maar meer op kan leveren.

De overstap van Zuid-Korea naar Hollywood is voor Park een zeer geslaagde geweest. Het debuut van Miller als scenarioschrijver is net zo overtuigend als verrassend, want wie had dit achter hem gezocht? Samen maken de twee van Stoker een behaaglijke film, vol met verwijzingen naar een van de grootste regisseurs aller tijden, een cast die op de toppen van hun kunnen lijkt te presteren en boven alles een mysterieuze plot die zich keurig uitrolt tot een duistere en geheimzinnige coming-of-age-film. Het is nogal wat, maar Stoker heeft hiermee alles in zich om een van de verrassingen van 2013 te kunnen gaan worden.