CD: Traumahelikopter - Traumahelikopter

Ze mochten zelfs in DWDD optreden en gooide hoge ogen tijdens het Eurosonic/Noorderslag. Sinds het uitbrengen van hun gelijknamige debuutalbum begin dit jaar, wint het Groningse trio Traumahelikopter in rap tempo aan populariteit. Tijd voor een verdere kennismaking.

Middels een quote zal ik de band zichzelf laten introduceren, "De plaat gaat over plat hedonisme, punk en broken teen spirits en is zonder meer het beste wat we tot nu toe hebben opgenomen", aldus Mark Lada (zanger/gitarist). Naast Mark Lada bestaat de band uit Daan van Dalen (zang/gitaar) en drummer Roel van Merlot. De heren groeiden op met een breed scala aan muziek. De overeenkomstige 'schijt aan alles' mentaliteit bewoog hen vooral hun voorkeur te geven aan het spelen van compromisloze rock-'n-roll. Het is eigenlijk garagepunk in minimalistische vorm, geen bas, maar snerpend droge gitaren en een uitgekleed drumstel, alleen snaredrum en floortom.

Voorafgaand aan het debuut verscheen eind vorig jaar de single 'Kids' met 'Bad Day' als B-side. De twee ongenuanceerde rauwe liedjes waren een voorbode voor wat ons te wachten stond. Het debuut geeft net als de single aan niets toe getuige de directe statements vol frustratie ('The Kids got nothing to do' en 'I want to be fucking alone') ondersteund door knallende recht toe recht aan deuntjes. Maar zo hoort het ook, het is de charme van het genre. We horen bij Traumahelikopter meerdere invloeden terug, met name die van de Amerikaanse jaren '80-stroming, waaronder The Gories, maar ook van de punkrock van de jaren '70 van bijvoorbeeld Iggy Pop & The Stooges alsmede surfrock. De opmerkelijk rustige song 'Wolf' beweegt zich zelfs op de paden van de psychedelische rock uit de jaren '60.

Er spat veel energie en vooral anarchie van de cd af. Dat het dus na nog geen half uur met de afsluiter 'Prey/Predator' gedaan is, vormt dan ook geen punt van kritiek, want ook dat is conform de etiketten. Een minpunt kan wel het minimalistische zijn. Met bas en basdrum zou het nog dreigender kunnen zijn, maar nogmaals dit is wat je krijgt, geen compromissen. En zo is het plaatje van deze band wel compleet. De aankomende tijd reizen de heren door het land om verder het grote publiek te bereiken. En ook dat is prima, want het genre is namelijk altijd een beetje onderbelicht gebleven in ons landje.

In deze tijden van crisis is het goed dat de punkhouding weer terugkomt. Dat hoort erbij, venijnige rock met teksten die recht voor zijn raap zijn. Het is dan ook lovenswaardig dat ook de huidige generatie de traditie in ere houdt. Traumahelikopter is zo'n typisch geval van 'love it or hate it'. Een puik debuut van een rebellenclub!