Evenement: Pinkpop 2009
Organisator en beschermheilige van Pinkpop, Jan Smeets, had het bijna even te zwaar in de minuten nadat de afsluiter Snow Patrol zijn laatste noten liet uitdoven. Trots, ontdaan en overmand door emoties beklom hij na de 40e verjaardag van zijn "feestje" het mainstage met een klein wit spiekbriefje voor zijn dankwoord. Het publiek trakteerde hem op een luidkeelse "Lang zal die leven/Jantje Bedankt"-medley...en terecht!
Veertig jaar achter elkaar zo'n succesvol festival organiseren én overeind houden is niet makkelijk (kijk bijvoorbeeld maar naar festival deBeschaving dat dit jaar een tactische pauze inlast). Daarnaast had Jan Smeets het zwaar dit jaar qua programmering. Bruce Springsteen was uiteraard de grootste vis in het net, maar over de maandag-afsluiter Snow Patrol hadden velen op voorhand hun twijfels. Toen kwam afgelopen week ook nog het bericht dat zondag-headliner Depeche Mode af moest zeggen en Buro Pinkpop allerijl op zoek kon naar een geschikte vervanger. Oasis en The Prodigy gingen niet door, de geruchtenmolen van Faith No More, The Cure en Marilyn Manson leverde uiteindelijk ook geen buitenlandse act op. Krezip toonde zich zeer bereid om het beschikbare slot te vullen. Pinkpop zal waarschijnlijk hét hoogtepunt worden voor de band tijdens hun afscheidstournee.
Ze werden nogal sceptisch ontvangen door de roze menigte, maar lieten de twijfelachtige reactie makkelijk van zich afglijden. Met een solide en gepassioneerd optreden overtuigden ze al snel het drukbezette veld. En net als bij het vervangen van Amy Winehouse in het verleden, gooide Krezip een cover van de vervallende act in de strijd. 'Just Can't Get Enough' moest de pijn voor de Depeche Mode-fans enigszins verzachten.
Naast Krezip was het vaderlandse muziekprodukt goed vertegenwoordigd deze editie. Maar liefst zeven acts kwamen uit eigen land. De Staat rockte er krachtig en hoekig op los en speelde zich voor goed in de kijker bij het grote publiek. Een band met de potentie om een Nederlands equivalent van dEUS te worden. Ook Kyteman en zijn hiphop orkest floreerden voor het festivalpubliek. Het publiek in de uitgepuilde tent danste er lustig op los en trok zich weinig aan van het rommelig afgestelde geluid van de 21 bandleden. De mix van multilinguale hiphop, funk en jazz was alleen al een prima reden voor een feestje.
De Jeugd Van Tegenwoordig leverde eenzelfde resultaat af. Met slechts vier man sterk kreeg de Jeugd het hele veld aan het springen, dansen en schreeuwen; compleet met bidhandjes, "Broesss" en middelvingers voor de regen! Middels de vette beats van Bas Bron, de humoristische teksten en uitermate lekkere flow van de tracks was het viertal één van de hoogtepunten van de tweede Pinksterdag.
Als grootste nationale act op het affiche liet ook Anouk zien dat ze niet vies is van een beetje provocatie. "Geen ei, geen BH" leverde geen voltreffers op qua etenswaar, maar vocaal gezien liet Anouk live nauwelijks een steekje vallen. Toonvast en loepzuiver verzorgde de rockdiva een show die absoluut niet misstond op Pinkpop.
Een aantal grotere namen, die zich al vaker op Pinkpop bewezen hadden, bewezen ook in 2009 hun waarde. Franz Ferdinand klonk frisser door integratie van hun nieuwe materiaal tussen al die bekende (en redelijk uitgekauwde) festivalhits. The Kooks lijken met elk optreden iets volwassener te worden. Hun show kent weinig verrassingen, maar staat stevig op zijn fundamenten. Ook met minder haar laat Pritchard het publiek dus tevreden achter. De show van The Killers staat ook niet bol van de innovatie en de interactieve momenten. De stiltes tussen de nummers verraden dat de band nog steeds wat te leren heeft qua podiumpresentatie, maar ondanks dit euvel lukt het de groep uit Las Vegas wel om het hele veld mee te krijgen. Bombastische hits als 'Human' en 'Somebody Told Me' worden gewaagd aan het begin van de setlist ingezet. Met gewenst resultaat zo blijkt, want het publiek laat zich daarna niet meer uit het veld slaan.
Dit veld voor het mainstage was voor velen dit weekend sowieso standplaats nummer één. Het heerlijke, zonovergoten weer (op dat korte buitje op maandagavond na) resulteerde in een overmaat aan neergestreken groepen die weinig meters maakten op het festivalterrein. Artiesten als Novastar, Milow en Amy MacDonald profiteerden hier wellustig van. De shows waren sober en brachten niet veel spanning met zich mee. Prima luiermuziek voor op het gras met een verkoelend biertje erbij, maar daar bleef het ook bij. Gelukkig speelde Amy MacDonald dit jaar wel iets langer dan vorige keer.
Het gebruik van nummers van anderen was ook dit jaar weer een populaire bezigheid op Pinkpop. Amy MacDonald coverde The Killers en Bruce Springsteen, Krezip deed Depeche Mode, The Gaslight Anthem zette 'Stand By Me' in, Chris Cornell zocht ver terug in de tijd naar "eigen" materiaal. Pendulum gebruikte bij hun snoeiharde, vette, maar toch recht-toe-recht-aan show in de tent samples van The Prodigy (zo stonden ze toch nog een beetje op Pinkpop) en Metallica. Er was echter één band die ermee weg kwam om een hele setlist met covers te spelen. De oudgedienden van punkbands als NOFX en Lagwagon steken de koppen bij elkaar in de formatie die bekend staat als Me First and The Gimme Gimmes. De punk zit hen allen nog in het bloed, want de heren "verpunken" liederen waarvan je dacht dat het niet zou kunnen. Zo komen er punkversies van John Denver, Boyz II Men en The Eagles voorbij. Uiterst amusant op een zonovergoten middag.
Van punk is het slechts een kleine stap naar ska en de muziek die Madness triomfantelijk speelde op zondag. 1981 was de laatste maal dat Madness op Pinkpop stond en de band bewees de tanden des tijds doorstaan te hebben. Ze kregen veel bijval bij de bekende hits als 'Baggy Trousers', 'Embarrasment', 'Our House' en 'One Step Beyond'. Maar ook nieuwe nummers als 'Dust Devil' deden het goed, zeker in combinatie met de droge humor van zanger Suggs.
Naast de namen die al vaker op de Pinkpop-posters pronkten, was er dit jaar uiteraard ook verse aanwas te beluisteren. "Up and coming" bands wiens namen in muziekliefhebber-kringen al langer over de lippen gingen en nu gelukkig ook te bewonderen waren op Pinkpop. Zo klonken de duistere klanken van White Lies hard door de tent en kreeg het publiek tot ver buiten de tent aan het meezingen. Dood en verderf werd met gejuich ontvangen!
De afsluiters van het tentpodium, The Ting Tings, vergaarden ook veel succes in (en buiten) de tent. De simpele, hoekige, maar aanstekelijke meezingers van het boy-girl duo gedijen prima tijdens de laatste uren Pinkpop 2009. "That's Not My Name" wordt om het hardst meegeschreeuwd door de toegestroomde geïnteresseerden. Elbow zorgde voor één van de hoogtepunten op de zaterdag, ingesloten tussen The Killers en The Boss, zodat het publiek wat minder massaal toestroomde. Pech voor hun, daarnaast is Elbow sowieso beter in hun element in een intiemere setting, dus ernstig was het niet. De prachtstem van Guy Garvey, de subtiele strijkers, de betrokkenheid en sympathie die van de groep afstraalde werden bijgestaan door zielsnijdend mooie nummers, zoals 'Grounds For Divorce' en afsluiter 'One Day Like This'.
Vroeg in de ochtend was daar op maandag nog The Gaslight Anthem die met overwegend materiaal van het dijk van een album (The '59 Sound het vroeg opgestane publiek voor zich probeerden te winnen. Qua interactie loopt het kwartet nog niet voorop, maar met overtuigende alternatieve rocksongs wordt een hoop goed gemaakt. Bij Mando Diao is het omgekeerd evenredige aan de hand. De podiumpresentatie is enthousiast en op gezette tijden ietwat arrogant (á la The Hives), maar ze slagen er niet in om dit te ondersteunen met een consistente en overtuigende show. De band heeft enkele aanstekelijke tracks in het oeuvre zitten die het geheel bij elkaar proberen te houden. Desalniettemin stort het kaartenhuis vrij snel in elkaar door de niet bijster originele rock-opvullers, zodanig zelfs dat de monsterhit-single 'Dance With Somebody' er niets meer aan kan repareren.
Waar het kaartenhuis van Mando Diao instortte, ging Bruce Springsteen als afsluiter op zaterdag beter aan de slag. Samen met zijn E Street Band probeert hij de negatieve gevoelens (if any) om te zetten tot iets positiefs en een huis te bouwen van liefde, vreugde, hoop en "sexual healing". Zijn grootste fans stonden al uren in het eerste vak voor het podium te wachten met hun kartonnen borden en constructies. Rond 20.15 komen de bandleden en frontman lachend en ontspannen het podium op lopen. De klanken van 'Badlands' galmen over het veld (met de extra geluidstorens halverwege en aan weerszijden van het veld klinkt het geluid trouwens stukken beter op het gras achter de geluidstoren) en de avonduren worden overgenomen door The Boss en zijn show van bijna drie uur. Oud materiaal wordt vol passie gebracht en afgewisseld met nieuwere klanken. Het lange 'Outlaw Pete' klinkt live fantastisch, zo ook het positivisme van 'Working On A Dream' en het melodieuze 'Radio Nowhere' van zijn vorige plaat.
Met zijn 59 jaren rent Springsteen nog actief en fit over het podium, hij schreeuwt de longen uit zijn lijf, zoekt contact met het publiek, houdt speeches die zo uit de Amerikaanse verkiezingen konden komen, vuurt zijn band en vooral de vervangende drummer (de 18-jarige zoon van zijn vaste drummer Max Weinberg) aan en voegt zijn gebruikelijke 'request-tijd' in om het publiek inspraak te geven op de setlist. Hierdoor komt onder andere energieke 'Trapped' op de setlist te staan. Springsteen worstelt nog even met een teddybeer, om later tijdens 'Dancing In The Dark' een meisje (Dutch Courtney Cox) het podium op te halen voor een kort dansje. De meester is het nog niet verleerd en weet het publiek makkelijk om zijn vingers te winden. Zanger Brandon Flowers van The Killers zingt mee tijdens 'Thunder Road' en lijkt zelfs zenuwachtig en geïntimideerd door de grote persoonlijkheid die naast hem staat. Hij kan er dan ook nog veel van leren. Halverwege het optreden verslapt de spanningsboog iets door de nummerkeuze, maar door het einde in te vullen met uptempo nummers en regelrechte klassiekers slaagde Springsteen erin om dat huis binnen drie uur neer te zetten.
Als je vervolgens Placebo en Snow Patrol heet, heb je er flinke een kluif aan om dit te evenaren of te overtreffen. Die strijd werd dan ook niet aangegaan; optredende bands door het weekend heen toonden bijna niets anders dan lof en respect voor Springsteen en zijn band. Placebo was, wegens annulering van Depeche Mode, doorgeschoven naar headliner van de dag en zette een sterk optreden neer. Ze toonden meer passie, rock en samenhang dan een paar jaar geleden op hetzelfde podium. Het publiek leek ermee te kunnen leven dat Depeche Mode hier had kunnen staan en ging op in de rocksongs van het drietal.
Het stevige rockgeluid dat Placebo een potentiële goede afsluiter maakt, kent het oeuvre van Snow Patrol niet. De Iers/Schotse band moet het hebben van de intimiteit, meeslependheid en melodie in hun liedjes en van hun sympathieke voorkomen. Met deze middelen trachten ze dan ook de maandagavond voor zich te winnen. Het veld is echter een stuk leger dan gebruikelijk op de maandagavond, en twintig minuten voor aanvang kan je nog met gemak het voorste vak in, toch ongebruikelijk.
Gary Lightbody en consorten leveren een mooie prestatie af. Lightbody neemt het publiek bij de hand en loodst ze gaandeweg langs hits als 'Run', 'Chocolat', 'Chasing Cars' en 'Shut Your Eyes'. De aanwezigen op het veld laten zich meenemen, maar lopen nog niet helemaal warm. Als de schemering de dag overneemt en de band met een verrassende keuze aan nummers wordt bijgestaan door prachtige "Origami-visuals" worden de luisteraars meegenomen naar de intiemere wereld waarin Snow Patrol beter uit de verf komt. Tracks als 'Take Back The City' en 'Crack The Shutters' doen daarna hun werk en zo redt de band het toch om het festival op een waardige manier af te sluiten. Het is ditmaal niet met veel spektakel, bombast of ruige rock, maar het grootse vuurwerk na de speech van Smeets zorgt ervoor dat de 40e verjaardag van Pinkpop alsnog een knallend einde heeft.
Foto's door Sascha Teschner (band close-ups) en Joost Melis
Op 15 augustus vindt het volgende Pinkpop evenement plaats, namelijk Pinkpop Classic, waar onder andere Simple Minds, Sinéad O'Connor, Heather Nova en The Stranglers zullen spelen.
