CD: 21 Eyes Of Ruby - Conquer The World pt. 4

Joost Melis (Pink_Floyd)
In de mediawereld is het vaak zo dat naarmate het sequel-nummer toeneemt, de kwaliteit omlaag gaat. Kijk onder andere maar naar The Godfather, Rocky, Rambo, American Pie. Tegen deel 3 was het niveau onder nul gedaald (als het dat al niet was bij sommige). Zou dit voor de band 21 Eyes Of Ruby ook zo lopen? Bij deze Nederlandse band heeft het er initieel de schijn van dat er al een aantal delen in de reeks Conquer The World zijn verschenen. Schijn bedriegt want Conquer The World pt. 2 & pt. 3 was hun officieel debuutalbum. Betekent echter wel dat Conquer The World pt. 4 een soort sequel is. En is deze nu vooruit of acheruit gegaan ten opzichte van het vorige deel?


Net als in 2007 grepen de heren ook dit jaar net naast het goud in Nu of Nooit-finale, met als hoofdprijs een plek op Pinkpop. Zonde eigenlijk want de band lijkt er aan toe te zijn en zou qua geluidsmuur ook geen gekke indruk maken. 21 Eyes Of Ruby bedient zich namelijk van een vrij stevige muur aan gitaar-, bas- en beukgeweld.

De lijn van progressie die van pt. 2 naar pt. 3 merkbaar was, is doorgetrokken naar pt. 4. Er was in de vorige delen nog wel eens een slippertje qua vocalen te vinden, maar deze zijn nu verdwenen. Antoine (TuWann) Pütz laat hier horen dat hij wel degelijk een dijk van een stem heeft en op meerdere fronten is de verbetering duidelijk hoorbaar. Clean, ruig of gruntend, de vocalen worden prima afgeleverd. Dit geeft de muziek juist dat extra cachet wat het nodig had. De band kan namelijk een flinke dosis rock voor je klaarstomen en de zang draagt daar nu ook zeker een grote steen aan bij.

Het album als geheel kent tevens een stevige samenhang qua geluid en sfeer. De sound van pt. 4 leunt sterk op progressive rock, vleugjes thrash metal en vuige rock. Uitgerekte solo's, dreunend beukwerk en diepe baslijnen worden niet geschuwd. De heren TuWann, Martijn Soeterbroek(drums) en Alex van Damme (bas) presteren het om nergens in herhaling te vallen en een gevarieerd album neer te zetten. De plaat trapt af met 'Couldronemo' waarin een gedoseerde opbouw zorgt voor een pakkend nummer met juist geplaatste uitbarstingen. Met '9 Friends' en 'Days Of November' wordt er een mix geproduceerd tussen stadionrock à la Foo Fighters en Smashing Pumpkins (denk Cherub Rock) en progressive rock à la Porcupine Tree.


De apotheoses is het zware 'Yessyana', een episch stuk van ongeveer elf minuten waarin alle bandleden hun kunnen tonen. Zweverige baslijnen, duistere drums, vette riffs en mooie overgangen maken het tot een waar kunststukje. Horen we daar weer de muzikale geest van Steven Wilson in het nummer? Ook het tweeluik 'Afterglow'/'Aganetha' levert een puike prestatie. Een korte en rustige start wordt ingewisseld voor een dreigende compositie met distortion-gitaargefröbel plus een groovy baslijntje.

Het persbericht meldt gekscherend dat dit pas deel 4 van de 21 is, en als het drietal deze progressieve lijn doorzet hebben we straks een eigen combinatie van Porcupine Tree, Foo Fighters en Tool in ons eigen land! Prima en spannende plaat, kopen die schijf!

Label: Summer Kimono Records Releasedatum: 21 Maart 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek in MUZ.