Mega Man Battle Network Legacy Collection

Nieuwe games? Niets daarvan. Capcom houdt Mega Man-fans zoals ik de laatste jaren zoet met uitgebreide collecties van oudere titels. Ik kan dit keer wederom niet klagen, want de Battle Network-games zijn fantastisch.

Computers en het internet zijn vandaag de dag niet meer weg te denken uit onze maatschappij. Kinderen die deze eeuw zijn geboren zijn praktisch samen met een smartphone opgegroeid. Dat was wel anders tijdens mijn jeugd (zwaait agressief met wandelstok). De eerste Battle Network-game kwam in 2001 uit. Het internet zag er destijds heel anders uit; er was nog geen sociale media, YouTube of web 2.0.

De Battle Network-games spelen zich in de ‘toekomst’ af en presenteren dus een visie van hoe mensen aan het begin van de eeuw dachten dat de internet zich zou ontwikkelen. Deze collectie is wat dat betreft een fascinerende tijdcapsule, zeker ook omdat ze een aantal dingen correct hebben voorspeld. In de wereld van Battle Network zijn bijvoorbeeld veel dagelijkse objecten verbonden aan het internet. Denk aan tv’s, een piano of zelfs een hondenhok. Kinderen gaan gewoon naar school, maar bijna al het lesmateriaal is gedigitaliseerd. Uiteraard zijn allerlei essentiële systemen waar regeringen gebruik van maken ook verboden aan het net. De grootste dreiging in deze wereld zijn daarom hackers die daar misbruik van maken.

In alle zes games die in deze collectie zitten speel je als Lan, een 11-jarige jongen die net als zijn vrienden veel tijd op het internet spendeert. Wat een nerd! Een groot verschil met onze wereld is dat je in Battle Network het internet navigeert met behulp van een ‘navi’, dat is een digitale avatar die zijn eigen persoonlijkheid heeft. Lan heeft een sterke band met zijn navi: niemand minder dan Megaman.exe. Ze verkennen samen het internet en vechten tegen allerlei virussen, hackers en zelfs hele terroristische organisaties.

Over sterke banden gesproken, ik voel heel wat verbinding met deze games. Toen de eerste Battle Network-game uitkwam was ik namelijk ook een 11-jarige jongen die net het internet begon te ontdekken. In andere woorden, precies de doelgroep die Capcom destijds wilde bereiken. Het is ook belangrijk om te weten dat de games slechts een paar jaar na het Pokemon-fenomeen zijn uitgekomen. Het was sowieso een tijdperk waarin kinderen geobsedeerd waren met het verzamelen van kaarten, flippo’s en digitale monsters.

De Battle Network-games spelen daar slim op in, want in deze spellen verzamel je ‘chips’. Alle virussen die je verslaat kunnen hun chip aan het einde van het gevecht geven. Die kun je in je folder (waar maximaal dertig chips in mogen) zetten en tijdens een gevecht gebruiken. Het is heerlijk verslavend om een heel arsenaal aan chips te verzamelen en je eigen unieke folder te ontwikkelen. Er ontstaat vanzelf een cyclus, want met behulp van een folder kun je beter tijdens gevechten presteren. Je krijgt een score aan het eind van elk gevecht en met een hogere score krijg je makkelijker de chip die je wilt. Waarmee je dus weer je folder verbetert.

Het sterkste element van de games zijn natuurlijk die voorgenoemde gevechten. Ze spelen zich af op een slagveld die in allerlei vakjes is verdeeld. Megaman en je tegenstander(ers) beginnen daarbij met hun eigen terrein. Het is een simpel maar ijzersterk concept waar Capcom ontzettend veel diepgang in heeft weten te vinden. In de basis zijn snelle reflexen, juiste positionering, goede timing en strategisch omgaan met je chips nodig om succesvol te zijn. De grote variatie aan vijanden en chips zorgen ervoor dat het concept in eerste instantie vers blijft en voor de sequels heeft Capcom nog verrassend veel nieuwe gimmicks bedacht.

De Battle Network-games zijn allemaal tussen 2001 en 2006 op de GBA uitgekomen. Dat is dus een behoorlijk hoog tempo. Hierdoor denken veel mensen dat er weinig verschil tussen de games zit en je dus zeker niet alles hoeft te spelen. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. In principe is het tempo van de releases vergelijkbaar met die van de Mega Man- en Mega Man X-games. Net als die games zijn de Battle Network-spellen stuk voor stuk unieke avonturen met hun eigen levels en bazen. Natuurlijk blijven de meeste kernprincipes hetzelfde en worden bepaalde omgevingen en virussen hergebruikt, maar de lijst met veranderingen en nieuwigheden is nog veel groter.

Voor nu heb ik even genoeg over de games in het algemeen gezegd. Ik wil namelijk ook de technische kant van deze ‘legacy collection’ bespreken. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft altijd een compromis om twintig jaar oude games op een moderne platform te spelen. Capcom heeft mijns inziens met deze collectie alleen wel meer steekjes laten vallen dan bij hun vorige Mega Man-verzamelingen.

De eerste daarvan is het nieuwe lettertype. Je kunt gelukkig net als in de vorige collecties de filter uitzetten die de game eruit laat zien alsof ze de pixels met vaseline hebben uitgesmeerd. Helaas geldt dat niet voor het lettertype die veel te scherp oogt en dus slecht contrasteert met de pixel-graphics. Dit is een belangrijk punt, want het gaat hier om RPG’s met vrij veel dialogen. Als je op pc speelt hebben fans gelukkig al heel snel mods gepubliceerd die het oude lettertype in ere herstelt.

Als we het toch over de dialogen hebben: vooral de eerdere Battle Network-games zijn een beetje berucht om het feit dat ze heel amateuristisch zijn vertaald. Het script bevat bovendien allerlei typfouten. Deze collectie was de perfecte kans om iets aan beide punten te doen, maar Capcom heeft helaas besloten om helemaal niets te corrigeren. Sterker nog, de nieuwe font lijkt bepaalde beletseltekens onbedoeld te veranderen in quotes.  

Een laatste kleine irritatie heeft te maken met achtergronden. GBA-games zijn niet gemaakt met een 16:9 breedbeeldformaat, dus er blijft aan beide kanten van het speelgebied lege ruimte over. Normaal laat ik die ruimte in die collecties gewoon zwart, maar deze collectie dwingt je die ruimtes te vullen met een drukke afbeelding.

Deze minpunten zijn jammer, want Capcom heeft voor de rest puik werk afgeleverd. In het hoofdmenu word je opgewacht door een 3D Megaman die vaak leuk commentaar heeft. De collectie bevat verder een gigantische galerij met artwork en een aparte online modus voor elke game. Elke game is anders gebalanceerd, dus het is logisch dat ze allemaal hun eigen online modus hebben waarmee je tegen andere mensen kunt vechten. De collectie ondersteunt helaas geen crossplay, waardoor ik vrees dat je in deze toch al niche modus over een paar maanden bijna niemand meer kunt vinden.

De collectie is trouwens opgesplitst in twee delen die je ook los van elkaar kunt kopen. Beide ‘volumes’ bevatten drie games, al lijken het er meer te zijn. Vanaf deel drie besloot Capcom namelijk om het Pokemon-model van twee versies (Blue en White bijvoorbeeld) te hanteren. De verschillen tussen versies zijn gelukkig net als in Pokemon minimaal. Er zijn wel twee nieuwigheden voor Westerse spelers: Capcom heeft chips die je alleen tijdens Japanse events kon krijgen beschikbaar gemaakt en de weggesneden post-game en Boktai-samenwerking in deel zes is speciaal voor deze collectie vertaald en erin gezet. Wat ontbreekt er? De GameCube-spinoff die alleraardigst is en de StarForce-games (spirituele sequels op Battle Network).

Voor deze recensie heb ik alleen de kans gehad om de eerste drie delen te (her)spelen. Het zijn immers allemaal vrij grote games waar je zo’n twintig uur per deel zoet mee bent. Het was voor mij een nostalgietripje natuurlijk, maar tegelijk werd er voor mij weer bevestigd dat veel concepten van deze games ijzersterk en tijdsloos zijn. Niet alles natuurlijk. De games hebben er bijvoorbeeld een handje van om de speelduur af en toe zinloos uit te rekken met fetch quests.

Voordat ik afsluit wil ik nog even de games zelf bespreken. De eerste Battle Network wordt vaak bestempeld als de slechtste titel omdat bepaalde mechanieken nog een beetje ongepolijst zijn. Enerzijds klopt dat allemaal, maar anderzijds heeft het zijn eigen sterke aspecten. Zoals gezegd wordt het vechtsysteem in latere delen erg complex. Dat is mooi, maar tegelijk waardeer ik de simpele fundamentele basis die de eerste game heeft neergelegd. Als je doolhofachtige dungeons kunt pruimen moet je deze ook gewoon spelen.

Battle Network 2 is een krankzinnig spel. Dit is de game waarin de minderjarige Lan het op moet nemen tegen een terroristische organisatie vol volwassenen. Tijdens het verhaal wordt een treinstation opgeblazen en Lan moet later ook doodsangsten doorstaan in een kerker en in een neerstortend vliegtuig. Het verhaal is dermate ridicuul dat ik het nu twintig jaar later alleen maar als hilarisch kan zien. Capcom heeft verder met deze sequel de ruwe randjes van de eerste game weggepolijst. Het nieuwe 'Style'-systeem geeft Megaman volledig nieuwe krachten die de speelwijze behoorlijk kunnen veranderen. Het grootste minpunt van dit spel is dat het vrij ongebalanceerd is. Een aantal chip-combinaties zijn extreem sterk waardoor je weinig anders wilt gebruiken.

Ten slotte is er nog Battle Network 3. Deze game gaat nog een stapje verder en introduceert het Navi Customizer-systeem. Hiermee kun je Megaman meer specialiseren dan voorheen en samen met een verbeterd Style-systeem kun je nu echt spreken van een relatief complexe RPG. Battle Network 3 is meer dan de andere twee delen verzorgd en compleet. Het verhaal is dit keer meer dan prima en je krijgt na afloop ook een behoorlijk uitgebreide post-game. Capcom was in eerste instantie van plan om met dit deel te stoppen, dus het is ook logisch dat ze voor Battle Network 3 alles uit de kast hebben gehaald.

Er zijn uiteindelijk nog wel drie andere sequels komen. Ik heb niet de tijd gehad om deze ook opnieuw te zien, maar ik kan wel heel globaal iets over ze vertellen. Battle Network 4 gooit het over een hele andere boeg en speelt met een nieuw structuur en spelsystemen. Deze experimenten pakken alleen niet zo lekker uit waardoor het onder fans als misschien wel het minste deel wordt beschouwd. Battle Network 5 komt ook met nieuwe mechanieken en experimenten,maar dit keer pakt het juist wel goed uit. Battle Network 6 staat erom bekend dat het het beste verhaal heeft en extreem gepolijste spelmechanieken. Het is naast Battle Network 3 het meest geliefde deel in de serie.

Conclusie:
Mega Man Battle Network Legacy Collection bevat zes games die stuk voor stuk de moeite waard zijn om te spelen. De collectie is op technisch gebied niet Capcom's allerbeste, maar dat mag de pret niet drukken. De games zijn nog altijd dankzij loepzuivere controls, verslavende RPG-elementen en pittige gevechten geweldig.

Gespeeld op PS4. Ook beschikbaar voor Switch en pc.