Till is een pijnlijk portret van toen en nu

Met het geweld in de wereld is het soms de vraag of mensen nog wel willen gaan kijken naar een waargebeurd verhaal waarin de brute moord op een veertienjarige jongen centraal staat. De film Till heeft maling aan dat sentiment en dat is maar goed ook, want door de gehele vertelling heen wordt duidelijk waarom dit verhaal nog altijd verteld moet worden. Een lynching van bijna 70 jaar geleden blijkt nog altijd pijnlijk actueel te zijn. 

De opgewekte Emmett Till kan in het bewogen 1955 niet wachten totdat hij zijn familie in Mississippi kan gaan opzoeken, al is zijn moeder Mamie Mobley er maar niet gerust op. Er heerst grote ongelijkheid in de Verenigde Staten en vooral in de Zuidelijke staten moeten de zwarte Amerikanen het ontgelden. Er worden andere wetten op nageleefd dan in het Noorden en het is dan ook oppassen geblazen. Ondanks voorzorgsmaatregelen van alle kanten van de familie wordt de ergste angst van Mamie werkelijkheid na een bezoek aan een winkel waarbij de eigenaresse beweert dat de kinderlijke Emmett haar onheus bejegende. Zijn levenloze lichaam wordt een paar dagen later aangetroffen, geslagen, gemarteld en uiteindelijk gelyncht. Mamie laat het er niet mee zitten en focust zich op één ding: gerechtigheid voor haar vermoorde zoon.

Till is een film met een duidelijk doel, namelijk de akelige waarheid tonen van het leven als zwarte Amerikaan in een tot op het bot gesegregeerd systeem. Er wordt dan ook niet geschuwd om daadwerkelijk het lichaam van de jongen te tonen en niet alleen maar de reactie van Mamie Till Mobley. Waar andere films wellicht een subtielere aanpak zouden hebben gekozen wordt hier gekozen voor een ruwe aanpak, net zo ruw als het verhaal waar de film op is gebaseerd. Met dit desbetreffende verhaal lijkt Chinonye Chukwu dan een duidelijke parallel te leggen naar recente moorden op zwarte Amerikanen.

De boodschap wordt op een indringende manier overgebracht door hoofdrolspeler Danielle Deadwyler, die het personage op een zeer overtuigende wijze op het witte doek brengt. De reactie op het lichaam van haar zoon is zo authentiek dat het moeilijk is om er niet ongemakkelijk en uiteindelijk ook zelf emotioneel van te worden. Deadwyler wordt bijgestaan door een enigszins getransformeerde Whoopi Goldberg en ook Haley Bennett speelt het personage van eigenaresse Carolyn Bryant op een wijze waarvan te kotsen valt. In het geval van haar acteerkunsten is dat uiteraard positief. Als laatste is ook Jalyn Hall, in de weinige tijd die hij krijg in de film, ook een uitblinker als het titelpersonage.

Naast dat de kracht van deze film zit in het feit dat er dus een flink staaltje acteerwerk word verzet, bouwt het scenario ook merkbaar op een flinke verzameling kennis. Voor het schrijven van het script baseerde Chukwu en Michael Reily zich op de 27 jaar onderzoek van Keith Beauchamp die er toe leidde dat de zaak van Till weer voor het gerecht kwam, bijna 50 jaar later. Beauchamp zelf is ook aan de film verbonden als producent en overzag voor een groot deel van het script, waardoor de authenticiteit voelbaar volledig gewaarborgd is.

Enig puntje van kritiek is toch wel dat de film en vooral de strijd van Mamie Mobley Till tergend langzaam op gang komt. Een groot deel van de film wordt besteed aan het opbouwen van de spanning rondom een gebeurtenis waarvan het publiek, als het een klein beetje onderzoek heeft gedaan, al weet hoe die heeft plaatsgevonden. De echte strijd voor de rechten van de zwarte Amerikaan en het uiteindelijk verbod op lynching dat, zoals hoe pijnlijk dan ook weer, pas vorig jaar werd ingevoerd.

Till laat zien dat het belangrijk is dat de verhalen over het verleden ons nog steeds kunnen tonen wat we vandaag de dag anders en beter kunnen doen. Er kan uit de film een les worden getrokken, terwijl die er niet ingehamerd wordt bij de kijker. Uiteindelijk is het dus een portret waarna, zonder veroordeling van de kijker zelf, op een gezonde manier in de spiegel gekeken kan worden. Ook dát is wat cinema kan doen.