Nioh 2

Nioh is een van de meest succesvolle Souls-kloons op de markt. De game, die prima een eigen draai geeft aan de inmiddels bekende formule, werd zowel door critici als het publiek goed ontvangen. Een sequel die de plooien gladstrijkt leek dus veelbelovend. Helaas is Nioh 2 weinig ambitieus gebleken.

Nioh 2 speelt zich qua verhaal voor de gebeurtenissen van de eerste game, maar refereert er in principe weinig naar. Het is een verhaal dat de focus legt op de beroemde Sengoku periode, een tijd van chaos en oorlog in Japan in de 16de eeuw. Je speelt als Hide, een half-yokai die een ‘shiftling’ wordt genoemd. Het is een personage zonder stem, want de ontwikkelaar legt de focus op beroemde historische figuren zoals Oda Nobunaga. Befaamde conflicten komen aan bod, al is het met een twist omdat er ook yokai (monster-achtige mytische wezens) in het spel zijn.

Het verhaal van Nioh 2 is net als het origineel lastig te volgen en voelt warrig aan. Je krijgt hier en daar timeskips die daar niet bij helpen en zelfs als een kleine Japan-geek kon ik niet altijd de evenementen herkennen. Er zijn genoeg cutscenes, maar ik voelde nooit iets voor de personages en vaak was het onduidelijk wat hun motieven zijn. De game is wat dat betreft dus geen verbetering op het eerste deel, iets dat helaas een trend gaat blijken.

Mindere punten van het eerste deel zijn niet echt aangepakt of soms zelfs slechter geworden. Een van de grootste ergernissen was bijvoorbeeld een gebrek aan variatie en dat is wederom een groot probleem. De game is erg lang, maar heeft simpelweg niet de content om dat te ondersteunen. Al nog voordat je halverwege het spel bent ben je bepaalde vijand types helemaal zat omdat ze letterlijk in elke missie zitten. De game voegt af en toe nieuwe vijanden, maar gooit je ondertussen helemaal dood met keer op keer dezelfde yokai. Het zorgt er ook voor dat missies in nieuwe locaties niet echt nieuw voelen, omdat ze vol zitten met oude ‘vrienden’.

Die locaties vallen overigens tegen. Er zit verrassend weinig fantasie in deze game. Het eerste deel had nog een paar bijzondere levels, maar de sequel houdt het vooral op doorsnee missies in bossen en kastelen. De game oogt niet bepaald mooi en naast vijanden worden ook omgevingselementen gerecycled. Je komt eindeloos vaak dezelfde half gesloopte houten hutjes tegen. Kwalijker vind ik dat het level design ook een stapje achteruit heeft gedaan. Levels zijn meer lineair dan in het eerste deel en voelen daardoor een stuk meer rechttoe rechtaan. Van creatieve shortcuts is al helemaal geen sprake. Je gooit hoogstens een ladder naar beneden of duwt een boom omver zodat die een pad vormt.

Het lijkt erop dat Team Ninja iets meer de Souls-elementen los heeft gelaten en meer een actie-game heeft gemaakt. Gelukkig wordt de game gered door het feit dat het inderdaad een verdomd goede actie-game is. Als je puur aan het vechten bent en dus niet op het verhaal of de wereld let komt het sterkste punt van Nioh naar boven: het vechtsysteem.

Het vechtsysteem van Nioh 2 neemt alles van het eerste deel mee, breidt het uit en voegt er een paar nieuwe laagjes aan toe. Terugkerend is het uitstekende ‘Ki Pulse’ stamina-systeem, waarmee je verbruikte stamina deels terug kunt krijgen door met de juiste timing op een knop te drukken. Net zo goed zijn de ‘stances’. Je kunt met elk wapen (twee ervan zijn nieuw) op elk moment schakelen tussen de zware aanvallen van de high stance, de gebalanceerde mid stance en de snelle low stance. Geavanceerde spelers switchen tijdens gevechten tussen meerdere stances om vijanden volledig te counteren.

Nieuw in de game zijn de yokai-vaardigheden. Als half yokai kun je daar natuurlijk gebruik van maken aan de hand van een nieuwe meter. Je krijgt deze vaardigheden als zeldzame drops, ‘Soul Cores’, van vijanden. Het doet denken aan sommige Castlevania games, want de skills die je krijgt van die Soul Cores zijn gebaseerd op een aanval van de vijand waar je het van krijgt. Soul Cores verzamelen en uitproberen is zeker leuk.

Verder is er ook de zogenoemde ‘Burst Counter’ toegevoegd. Een move waarmee je specifiek een rood gekleurde superaanval van je tegenstander kunt counteren. Nioh was al een technische game, dus met al deze nieuwe elementen wordt het wel wat complex. Dat is geen nadeel, want als je het onder de knie begint te krijgen kun je niet anders concluderen dat Nioh 2 op dit specifiek gebied meedoet aan de top van het genre.

Conclusie:
Nioh 2 is al met al een gemiste kans. De eerste game had een hele mooie fundering neergelegd, maar de sequel breidt enkel het vechtsysteem uit. Alle andere elementen zijn gelijk gebleven of helaas slechter geworden. Met name het recyclen van content en het hele matige level design maken weinig indruk. De kern van de game, de combat, blijft uitermate goed, waardoor de game nog steeds een ruime voldoende verdient.  

Exclusief voor PS4.