The Irishman

Eens in de zoveel tijd komen er films voorbij waar er een algeheel gevoel van spanning om heerst. Dat is bijna altijd het geval als Martin Scorsese een nieuwe titel aankondigt. Er is veel enthousiasme en toch wordt er hardop afgevraagd of de geniale regisseur het nog steeds zou kunnen. Het antwoord is ditmaal, en zoals vrijwel altijd, een volmondig ja. Een film met een hobbelige creatiegeschiedenis, budgetproblemen en de vraag hoe het in hemelsnaam mogelijk zou zijn om Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci een tientallen jaren jongere versie van zichzelf te laten spelen. Niets is onmogelijk in combinatie met de naam Scorsese, dat blijkt ook deze keer weer.

Frank "The Irishman" Sheeran kijkt terug op zijn leven en de mysterieuze verdwijning van vakbondbaas Jimmy Hoffa. Martin Scorsese neemt de kijker mee op een cinematografische reis langs de Tweede Wereldoorlog, naar de turbulente jaren 70 tot aan het hier en nu.

Robert De Niro zet met Sheeran de rol van zijn leven neer. De souplesse die hij in een blik kan leggen, zelfs al is het maar een fractie van een seconde, bevestigt nog maar weer eens dat dit een van de beste acteurs op deze planeet is. De acteurs worden in deze film enigszins geholpen door wat Scorsese zelf "youthification" noemde, ofwel met het gebruik van computergegenereerde special-effects ervoor zorgen dat, terwijl De Niro, Pacino en Pesci de rol volledig zelf neerzetten, ze daarbij wel een flink stuk jonger worden gemaakt. Het zorgt ervoor dat Pesci haast lijkt op de crimineel die hij speelt in Home Alone. De youthification leidt op geen enkel moment echt af, aangezien het spel van de acteurs er zo goed op aansluit. 

Al Pacino krijgt als Jimmy Hoffa een goede kans om te laten zien dat hij het ook nog steeds in zich heeft, na een aantal rollen waarmee hij de afgelopen jaren wisselende successen behaalde. De speelsheid die hij brengt past onwijs goed bij de jongere versie van de vakbondsman en hij weet dan ook, door de accurate regie van Scorsese, wanneer de omslag moet plaatsvinden binnen dit personage. Ook Pesci, die voor deze rol terugkeerde van zijn pensioen, laat nog eens zien waarom mensen zo onder de indruk waren van onder andere zijn rol in onder andere Goodfellas en Raging Bull. De rol van Russell Bufalino is hem op het lijf geschreven en ook hier weet deze acteur de souplesse aan te voelen. De venijnigheid die in een zin gelegd kan worden door Pesci brengt de rol verder. Een Oscarnominatie voor beide heren zou niet meer dan normaal zijn.

De regie van Scorsese zorgt ervoor dat dit drieënhalfdurende epos aanvoelt als een echte reis. Dat is overigens een reis waarvan de kijker niet het gevoel krijgt dat het ooit hoeft te stoppen. Wanneer de credits op het scherm verschijnen komt geen enkele keer de gedachte op dat de film zo'n lange tijd in beslag heeft genomen. Het is een waar genot om naar het haast perfecte acteerwerk te kijken en te luisteren naar de rake teksten die heen en weer worden gesmeten. Scenarioschrijver Steven Zaillian heeft zichzelf weten overtreffen in het verwerken van het boek I Heard You Paint Houses tot een film die staat als een huis. 

En toch is er over het geheel wel iets op te merken. The Irishman is namelijk op geen enkel moment écht gewaagd. Gewaagd was de manier waarop Scorsese besloot om te gaan met materiaal in The Wolf of Wall Street, of de impact die Goodfellas had op de filmwereld. Het is zeker een van Scorsese's beste films en er zal nog jaren nagepraat worden over een flink aantal scènes en met name het slot van de film. Dat laat de kijker namelijk achter met een aantal vragen, die haast filosofisch opgevat kunnen worden.

Vanaf morgen is de film in een select aantal bioscopen te zien en het is dan ook zeker aan te raden om dit epos op het witte doek te gaan zien. Mocht dit niet lukken, is de film vanaf 27 november gewoon te zien via Netflix, het bedrijf dat zorgde voor het budget om dit juweeltje te kunnen produceren. Scorsese laat met deze film zien dat hij zijn meesterlijke kunstjes nog niet is verleerd. Hetzelfde geldt voor het gouden drietal van de film; Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci.