Muse brengt Ziggo Dome naar betere dimensie

Muse staat bekend om grote producties. In 2016 bracht de Drones World Tour driemaal een zeppelin en een leger aan drones naar de Ziggo Dome. Opnieuw uitverkocht, maar met een nieuw album op zak is het tijd voor de Simulation Theory World Tour. 

Een enorm videoscherm zorgt er vanavond voor dat het concert voor iedereen goed te volgen is en tegelijkertijd ook een belevenis vormt. "We are caged in simulations"; het lijkt op een tekst uit een sciencefictionfilm, maar het is de cue voor Matthew Bellamy om op te komen met zijn indrukwekkende groep dansers, die allemaal lichtshows op zichzelf zijn. De outfits passen volledig bij het nieuwe album, dat sterk beïnvloed lijkt te zijn door het futurisme van de jaren 80, maar ook shows als Stranger Things, waar de intro al eerder deze avond klonk terwijl het podium werd omgebouwd na voorprogramma Des Rocs. Er wordt afgetrapt met een tweetal nummers van die nieuwe plaats, 'Algorithm' en 'Pressure'. 

Er wordt vervolgens snel omgeschakeld naar het vorige album Drones, waarbij de Drill Sergeant is vervangen door een figuur die later deze avond een grote rol zal spelen. 'Psycho' wordt uit volle borst door de uitverkocht Ziggo Dome meegezongen en het podium is zo verlengd dat Bellamy constant in het midden van het publiek kan staan als hij dat wil. De schakeling naar een van hun beste albums The Resistance is snel en 'Uprising' klinkt nog even goed als altijd. Muse hoeft ook al lang niet meer hits tot het laatst te bewaren, bijna op elk album staat een of meerdere nummers die een stadion in vervoering weten te brengen.

Tijdens 'Propaganda' staat de bass voor het mooie iets te hard en is de zang iets minder goed te verstaan. De hele show eromheen maakt echter veel goed. Het enige zwakke punt van de show is te herkennen in het nummer 'Pray (High Valyrian)'. Het is een nummer dat Bellamy pende voor de soundtrack van het laatste, zeer matige seizoen van de hitserie Game of Thrones. Het nummer haalt het tempo enigszins uit de verder onwijs puike show. Gelukkig hoeft het publiek hier niet lang stil te staan, want met de Close Encounters intro bij 'Super Massive Black Hole' wordt een van de meest indrukwekkende live-versies van dit nummer ooit voorgeschoteld. Hier is weer te zien hoe er elke keer verbaasd reageerd kan worden op het fijn dat Bellamy en de band in het geheel zo goed weten te klinken zoals het op de platen te horen is, maar tegelijkertijd toch een nieuw of ander sausje erover gieten. 'Interlude' sluit perfect aan op 'Hysteria' en verandert de hele Ziggo Dome in een kolkende massa, zeker als de outro van dat nummer wordt gevormd door 'Back in Black' van AC/DC. 

Het is dan tijd voor wat rust in de set. De piano en drumpad komen naar boven in de verlenging van het podium en 'Dig Down', een nummer met normaal snoeiharde akkoorden, wordt op een akoestische, haast kerkelijke manier gespeeld. Het werkt, uiteraard. Daarbij volgt ook nog een verrassing, aangezien 'The Void' voor het eerst live wordt gespeeld. De liefde voor ons land, die Bellamy en drummer Dominic Howard meerdere malen verklaren lijkt dus echt waar te zijn. 

Terwijl 'Mercy' wordt ingezet rent Bellamy nog even het publiek in, waardoor hij zelf minder te verstaan is, maar de mensen waar hij langsloopt huilen tranen van geluk. Die tranen kunnen ook weer ingezet worden bij het poëtische 'Starlight', dat nog steeds een van de mooiste nummers van de band is. Voordat de band de toegift gaat geven in de inmiddels al jaren bekende vorm is er eerst nog een verrassing die ook al werd gebruikt tijdens andere shows van de tour. Een medley van 'Stockholm Syndrome', 'Assassin', 'Reapers', 'The Handler' en als fantastische afsluiter 'New Born' wordt begeleider door een enorm robotskelet dat omhoog komt zetten uit het podium. Het zou geen show van Muse zijn als niet je mond openvalt van verbazing wat ze nu weer hebben weten te verzinnen. 

De tonen van Ennio Morricone's 'Man With A Harmonica' brengen het kippenvel gelijk weer terug, maar tegelijkertijd het besef dat dit hoe dan ook het einde van de avond is. De hoogtepunten zijn er haast te veel om op te noemen, maar zodra je de Ziggo Dome uitloopt en luistert is het sentiment duidelijk: wanneer komen ze weer terug?