Kill la Kill - IF
Eind 2013 verscheen als donderslag bij heldere hemel de anime Kill la Kill op het wereldtoneel. De eerste anime-serie geproduceerd door Studio Trigger – met oud-Gainax-medewerkers verantwoordelijk voor de hit Tengen Toppa Gurren Lagann – was meteen een groot succes in Japan en ver daarbuiten. In een tijdspanne van 24 afleveringen (en een OVA) volg je het verhaal van Ryuko Matoi, een 17-jarige scholiere die op zoek is naar de moordenaar van haar vader. Dit brengt haar naar Honnouji Academy, een ietwat aparte school met een totalitair regime. Gekleed in het levende kledingstuk Senketsu gaat ze de strijd aan met haar rivalen. Kill la Kill is een ideale combinatie van uitstekende over-the-top actie, geslaagde soms wat puberale humor, een sterk verhaal en dito personages, een politiek- en sociaalkritische ondertoon waar ik als westerling waarschijnlijk minder dan de helft van meekreeg, en heel veel fanservice. Nu is daar de game Kill la Kill - IF, die helaas schril afsteekt bij de anime.
Alternatieve vertelling
Kill la Kill - IF probeert een soort alternatieve vertelling van het verhaal te zijn, geschreven door Kazuki Nakashima, die ook verantwoordelijk is voor de anime. Er wordt echter flink op gehamerd dat alles wat er zich in de game afspeelt geen invloed heeft op het verhaal uit de anime. Als speler val je erin rond aflevering acht van de anime. Een verteller vertelt de voorgeschiedenis erg marginaal, waardoor nieuwkomers direct de draad kwijt zijn. Dat is jammer, want de nadruk ligt bij Kill la Kill - IF echt op de story mode. Deze moet je namelijk helemaal doorspelen om de andere speelmodi en personages te ontgrendelen. Als je dan geen idee hebt wat er precies gebeurt en wie wie is, haak je al snel af, hoe flitsend en bombastisch het ook gebracht wordt.
De story mode kost zo’n 4 à 5 uur om door te spelen. Het aantal gevechten dat je gedurende die uren hebt is op twee handen te tellen. Gezien de gevechten hooguit 5 tot 10 minuten duren, heb je al door dat dat de story mode bestaat uit heel veel cutscenes. Zoveel dat ik op een gegeven moment de melding kreeg dat mijn controller wegens inactiviteit uitgeschakeld werd. Niets mis mee als het verhaal interessant is, maar dat valt enigszins tegen. Veel scènes hebben we al gezien in de anime. En nog beter ook, want de snelheid ligt daar hoger en met name bij de (helaas spaarzame) grappen merk je dat het in IF allemaal net even te lang duurt.
Vechten
Zoals veel anime-verwante games is Kill la Kill - IF een arena-fighter. Oftewel, je bevindt je in een arena en kunt in 3D alle kanten op springen en vluchten. De combat is expres simpel gehouden: je hebt een knop voor aanvallen dichtbij, voor aanvallen veraf, om aanvallen te blokken, om een tegenstander zijn blok te breken, en om te springen. Geen lastige knoppencombinaties, je rijgt de combo’s gemakkelijk aan elkaar door te ‘buttonmashen’. Hoewel dat er erg indrukwekkend uitziet en het op deze manier gemakkelijk op te pakken is, mist het diepgang. Simpelweg op de knoppen blijven rammen geeft vaak al het gewenste resultaat.
Door te vechten bouw je een meter op waarmee je nog extra krachtiger aanvallen uitvoert. Deze zien er wederom prachtig uit en worden veelal ingeleid met een korte anime cutscene. Daarnaast is er nog het Bloody Valor-systeem. Dit is een soort steen, papier, schaar waarbij je HP verkrijgt, je meter sneller opbouwt of tijdelijk krachtiger aanvallen doet. Behalve dat het maar wat gokken is, haalt het vooral enorm de vaart uit gevechten.
Extra Modi
Ben je de story mode door, dan heb je toegang tot de nodige extra modi. Zo kun je vechten tegen de computer, degene naast je op de bank, of online tegen de rest van de wereld. Daarnaast kun je het opnemen tegen hordes zogeheten covers, kledingstukken die je proberen te vermoorden. Door te vechten verkrijg je in-game geld dat je weer kunt gebruiken om muziek, 3D diorama’s en meer vrij te spelen. Genoeg om je geruime tijd bezig te houden.
Sowieso is het erg leuk om alle acht personages te leren kennen. Dit zijn er inderdaad erg weinig voor een vechtgame – tien als je alternatieve varianten meerekent – maar ze zijn erg veelzijdig en perfect gebalanceerd. Er wordt overigens al gesproken over gratis dlc met daarin nog wat extra personages. Of dit nog afhankelijk is van het succes van de game is niet duidelijk.
Conclusie
Hoewel ik heb geprobeerd zo blanco mogelijk in Kill la Kill - IF te stappen, denk ik niet dat dit een game is waar veel mensen op zitten te wachten. Het is zeker geen slechte game, maar verre van een hoogvlieger. De story mode zit leuk in elkaar en met name de flitsende actie komt goed tot zijn recht, maar door de vereiste voorkennis lopen nieuwkomers direct tegen een muur aan. Fans die alles van Kill la Kill willen weten en zien, missen er ook weinig aan. Het vechten is stijlvol en ziet er geweldig uit, al is het gebrek aan diepgang een rem op het urenlang willen blijven doorspelen. Voor fans is het leuk om de personages nog eens te zien en ze ditmaal te besturen, maar Kill la Kill - IF heeft er in mijn geval vooral voor gezorgd dat ik niet de game, maar de blu-ray weer eens in mijn PlayStation stop.
Gespeeld op PlayStation4. Ook verkrijgbaar voor Nintendo Switch en pc.
