Sea of Solitude

Sea of Solitude neemt de speler mee op een persoonlijke reis door de eenzaamheid van hoofdrolspeelster Kay. Je ontmoet verschillende monsters al varend door een constant veranderende wereld, waarin niets is wat het in eerste instantie lijkt. Want achter elk monster schuilt een menselijk verhaal.

Sea of solitude

Tijdens de E3-presentatie in 2018 viel Sea of Solitude me al direct op. Op van de zenuwen maar vol enthousiasme en liefde voor de game vertelde Cornelia Geppert, CEO van ontwikkelaar Jo-Mei, over het project. Haar kindje, zo voelde het. Sea of Solitude is een zeer persoonlijk project en dat merk je aan alles. Want hoewel de zwaardere onderwerpen des levens niet geschuwd worden, ademt de game vooral liefde en zorgzaamheid.

Op een symbolische manier ontdek je het verleden van Kay. Gevangen in een onder water gelopen stad gebaseerd op Berlijn, dobbert ze rond in een bootje. Al gauw komt ze monsters tegen die haar tegenhouden in haar zoektocht naar een uitweg. Monsters die haar fysiek aanvallen, of monsters die juist wegvluchten en haar hulp niet accepteren – hoe hard ze ook probeert om ze te helpen. Zonder al te veel te willen spoilen, staan al deze monsters symbool voor haarzelf en mensen in haar omgeving, ieder met zijn eigen (mentale) probleem. Zo komen gedurende het spel onder andere pesterijen, depressie, ongeluk in de liefde en eenzaamheid voorbij. Onderwerpen die al snel smakeloos en onserieus kunnen overkomen, maar Sea of Solitude weet de integriteit goed te bewaken.

Sea of solitude

Of je nu aan het vluchten bent voor een horde menselijke monsters met rode ogen die je toefluisteren dat ze je willen vermoorden, of een gigantische half vervallen wolkenkrabber beklimt om het razende monster dat erbovenop zit onder ogen te komen: ontwikkelaar Jo-Mei heeft het voor elkaar gekregen om menselijke problemen te vertalen naar symbolische gameplay. Soms subtiel, maar altijd duidelijk genoeg om de speler iets van het verloren gevoel mee te geven. De simpele graphics die zomaar ineens kunnen omslaan van vrolijk en kleurrijk naar duister en onheilspellend, zijn hierin ook erg doeltreffend.

Hoewel de graphics simpel zijn, heeft elk monster duidelijk zijn eigen persoonlijkheid. De gezichtsuitdrukkingen en emotie komen goed over, waardoor je al gauw medelijden met ze krijgt of meeleeft met hun problemen.

Sea of solitude

De uitstekende voice acting maakt het plaatje af. Al moet ik zeggen dat ik minder gecharmeerd ben van Kay. Ik las in een interview dat ze in eerste instantie een stemactrice hadden, maar uiteindelijk toch gekozen hebben voor lead animator Miriam Jud. En of dat nou de juiste keuze is geweest? Jud doet het over het algemeen prima, maar sommige zinnen en reacties missen de emotie. Aan de andere kant maakt het Duitse accent de game wel nog wat extra persoonlijk. En het went op zich wel gedurende de game, waarin zij toch vaak aan het woord is om de gedachten van Kay uit te spreken. De overige stemacteurs zijn – misschien mede door de wisselvalligheid van Kay – een stuk overtuigender en weten de juiste snaar te raken.

Sea of solitude

Het verhaal, de emotie en de verhaalvertelling zijn dus prima in orde in Sea of Solitude, maar een game is meer dan dat. Gameplay bijvoorbeeld, staat door de focus op het verhaal wat meer op de achtergrond. Want wat doe je nou werkelijk in Sea of Solitude? Je vaart in je bootje, je loopt en springt door een onder water gelopen stad, gaat op zoek naar plekken van corruptie die je opschoont door de zwarte troep in je rugzak te stoppen. Dit alles gaat overigens ontzettend soepel. Zo nu en dan kom je bij een iets grotere horde, of een baasgevecht als je het zo wilt noemen. Dit zijn qua gameplay echt de hoogtepunten en die hadden van mij meer aanwezig mogen zijn. Nu stuwt het (lichte) platformen vooral het verhaal vooruit.

Daarnaast zijn er nog wat collectibles om te verzamelen. Zo kun je op zoek naar briefjes in flessen die het verhaal van Kay nog wat verder uitdiepen. Het lijkt namelijk niet de eerste keer te zijn dat zij in deze wereld, in dit diepe emotionele dal, terecht is gekomen. Bovendien zijn er door het spel een heel aantal zeemeeuwen die je weg kunt jagen. Wat hier het nut van is heb ik nog niet ontdekt, maar voor de verzamelaars onder ons is het wellicht leuk.

Zo is Sea of Solitude een korte game, ik was er met een uur of vijf doorheen, maar wel een die nog geruime tijd in je achterhoofd blijft naweeën. De gemakkelijk wegspelende gameplay delft wellicht het onderspit, maar Sea of Solitude weet te raken, in vervoering te brengen, en een krachtige boodschap uit te dragen. Hoewel de game niet perfect is en zeker niet voor iedereen, heeft Jo-Mei hiermee een persoonlijk pareltje afgeleverd.

Gespeeld op PlayStation 4. Ook beschikbaar voor Xbox One en pc.