Stranger Things 3
Netflix bezit op dit moment een aantal goudmijnen wat betreft series. Een daarvan is Stranger Things, waarvan het eerste seizoen insloeg als een bom en een schare fans opleverde die zijn weerga nog niet kende. Iedereen keek naar de kids uit Hawkins, die het moesten opnemen tegen de Demogorgon. Een heerlijk frisse mix van jaren 80 nostalgie, een puike soundtrack en een angstaanjagende verhaallijn. Toen het tweede seizoen in première ging waren er wisselende reacties; de humor miste en de verhaallijnen waren absoluut niet altijd even logisch. Het derde seizoen had dus een belofte in te lossen, maar het is dan altijd nog de vraag of dat in acht afleveringen mogelijk is.
De derde serie neemt eerst een stapje terug, waar zijn we nou eigenlijk geëindigd in de tweede serie? Maar dan wordt al gelijk de nieuwe vijand van deze serie geïntroduceerd: de Russen. Hoe kan het ook anders, in een tijd waar de Red Scare nog volop leefde. Zijn zij het die ooit de Demogorgon naar deze wereld hebben willen brengen? Wat direct opvalt is dat de humor weer volledig terug is, maar dat er ook ruimte is voor romantiek. El en Mike zijn een setje, iets wat tot walging leidt bij de andere leden van de vriendengroep. Al snel wordt de rol van deze romantiek ingenomen door de strijd tegen het gevreesde. En laat dat nou net weer toeslaan in Hawkins.
Ook deze serie zit weer vol met de nostalgie waar het eerste seizoen zo om werd geprezen. Dit is uitermate goed te zien in de vorm van Starcourt Mall, een winkelcentrum dat er voor zorgt dat de kleine winkels in Hawkins hun deuren kunnen sluiten. Het gevaar in dit plotdevice is dat er ook gelijk een stortvloed aan verwijzingen en knipogen op de kijker wordt gegooid. Dit lijken de makers echter al snel door te hebben en naarmate het seizoen vordert, wordt er meer met souplesse met de stortvloed omgegaan en wordt het geminimaliseerd tot af en toe een flinke golf.
Was er in de voorgaande seizoen nog de focus op de kids als een groep, er wordt nu gelijk duidelijk gemaakt dat zo'n groep ook makkelijk uit elkaar kan vallen. Dustin, Steve Harrington en Robin (de grootste aanwinst voor de serie!) vormen een front tegen de Russen, iets wat zorgt voor een aantal geweldige scènes, zeker naarmate het seizoen vordert. Daarnaast opereert de rest van de groep soms los van elkaar en dit zorgt op zijn beurt weer voor een aantal tenenkrommende scènes tussen Max en Eleven, zonde. Waar de serie soms steken laat vallen, wordt er ook veel goedgemaakt. De finale is er een voor in de boeken en levert een stoot aan actie, emotie en spetterende special effects op.
Het acteerwerk is opnieuw van een bijzonder hoog niveau, waar Millie Bobby Brown als Eleven nog steeds elke keer de fijnste verrassing is. Ook David Harbour in de rol van de sikkeneurige Jim Hopper steelt op een aantal momenten echt de show. Welkome aanvullingen zijn er in vorm van Broadway-veteraan Michael Park als de directeur van de Hawkins Post en Hollywood coryfee Cary Elwes in de rol van de sukkelige burgemeester van het stadje.
Stranger Things 3 start in de hoogste versnelling en verslapt bijna geen moment. Dat is maar goed ook, want dat is precies wat de kijkers verlangde na dat wat tragere tweede seizoen. De serie geeft het startschot van de zomer en wij kunnen persoonlijk alweer niet wachten wat de gebroeders Duffer in petto hebben voor de vierde reeks. Volgens Noah Schnapp, die de rol van Will Byers speelt, begint de productie alweer in het najaar. Twee woorden. negen letters; duurt lang!
