Cadence of Hyrule: Crypt of the NecroDancer featuring The Legend of Zelda

Op papier is het een onwaarschijnlijke cross-over: de alom geliefde gameserie The Legend of Zelda met de toch wat niche hardcore roguelike ritmegame Crypt of the NecroDancer. Maar in de praktijk is het een combinatie die uitstekend werkt, vooral omdat ontwikkelaar Brace Yourself Games de verslavende Crypt-gameplay in een toegankelijker – en iets gemakkelijker – Zelda-jasje heeft gestoken. Cadence of Hyrule: Crypt of the NecroDancer featuring The Legend of Zelda is niet alleen een game met een onmogelijk lange titel, het is misschien wel de beste Zelda-spin-off ooit.

cadence of hyrule

Cadence, de hoofdrolspeelster van Crypt, wordt plots geteleporteerd naar Hyrule. Hier komt zij er al gauw achter dat de wereld in gevaar is. Octavo, die in het bezit is van een magische luit, moet verslagen worden. Hiervoor moet je eerst langs vier bazen, ieder met zijn eigen magische instrument. Deze bazen zijn gebaseerd op eerdere bazen en voor Zelda-fans een feest der herkenning. Het verhaal heeft nog een kleine twist, maar de plot is in een Zelda-game nooit zo van belang. Cadence wil in ieder geval zo snel mogelijk naar huis en maakt of Link, of Zelda wakker. Wie je kiest maakt niet zoveel uit, want de ander speel je al gauw vrij. Cadence komt later ook terug als speelbaar personage.

cadence of hyrule

Met Link of Zelda stap je vervolgens de overworld van Hyrule binnen, in een stijl die nog het meest weg heeft van A Link to the Past. Je ziet dat het Zelda is, compleet met bekende vijanden en verschillende tempels, grotten en dorpjes. Deze overworld is willekeurig gegenereerd, maar blijft hetzelfde tijdens de gehele playthrough – zelfs als je doodgaat. De verschillende tempels daarentegen worden wel telkens procedureel gegenereerd. Elke keer als je opnieuw een tempel bezoekt, of nadat je bent doodgegaan, is de lay-out van de verschillende verdiepingen weer net even anders.

cadence of hyrule

Direct komt de gameplay van Crypt om de hoek kijken: je beweegt als het ware over een schaakbord, op de maat van de muziek. Elke beat kun je bewegen, aanvallen, items gebruiken, noem maar op. Vijanden houden zich ook aan deze maat en zodoende zijn gevechten een soort dans waarbij je de (voorspelbare) aanvallen van de vijand ontwijkt en zelf toeslaat wanneer het kan. Is je ritmegevoel niet al te best? Dan kun je instellen dat vijanden bewegen wanneer jij beweegt en je de muziek niet in de gaten hoeft te houden. Zijn alle vijanden op het scherm verslagen, dan verdien je diamanten en kun je bewegen zonder op de maat te letten. Dit klinkt misschien allemaal wat houterig, maar de gameplay is echt heel leuk. Al gauw zit je in een soort trance ritmisch op de knoppen te duwen. En dat werkt erg verslavend. Elke vrije minuut die ik kon vinden, heb ik toch weer de game erbij gepakt.

cadence of hyrule

Uiteraard speelt de uitstekende soundtrack ook een grote rol bij die verslavingsfactor. Componist Danny Baranowsky (Crypt of the NecroDancer, Super Meat Boy, The Binding of Isaac) heeft weer een pareltje van een soundtrack afgeleverd. Vele Zelda-klassiekers komen voorbij, deels of volledig voorzien van nieuwe, elektronische beats, stevige gitaren of luchtige fluitjes. De eerste keer dat ik Gerudo Valley in walste, ben ik blijven staan om volledig van die epische soundtrack te genieten – net als de allereerste keer dat ik die soundtrack hoorde in Ocarina of Time.

Cadence of Hyrule bevat de nodige items, die Zelda-fans bekend zullen voorkomen. Bommen, een pijl en boog, een Deku-blad, een boemerang, een hookshot: heel veel bekende voorwerpen en wapens passeren weer de revue. Dit is leuk voor de verzamelaars, maar uiteindelijk maak je van de meeste amper gebruik. Omdat er geen vaste wereld is gebouwd, zijn er ook maar weinig puzzels waarbij je de items inventief hoeft in te zetten.

cadence of hyrule

Nu is het niet gebruiken van items niet zo’n groot probleem, wel vind ik de veelvoud aan hartjes jammer. Het zijn er zoveel dat je ongeveer halverwege het spel al genoeg hebt om je door de overwereld te 'brute forcen'. Je bonkt gewoon tegen vijanden aan totdat ze verslagen zijn, een hartje meer of minder verliezen maakt toch weinig uit. Had wat minder hartjes in het spel gedaan en je forceert mensen de game te blijven spelen zoals het bedoeld is – en op z’n leukst. Tempels passen zich daarentegen qua moeilijkheidsgraad wel aan op hoe ver je bent in het spel, waardoor er ineens een piek in de moeilijkheid ontstaat voor een speler die de basis niet beheerst.

cadence of hyrule

Al met al is Cadence of Hyrule geen moeilijke game, zeker in vergelijking met Crypt of the NecroDancer. Ga je dood, dan verlies je al je verzamelde rupees, sleutels, en huidige uitrusting zoals lantaarn, ring en schep. Je diamanten, items en wapens behoud je echter. Hou je juist wel van uitdaging, dan is de permadeath-modus wellicht interessant. Elke keer als je doodgaat, begin je weer opnieuw in een opnieuw opgebouwd Hyrule. En om het nog interessanter te maken doe je dit met het vierde personage dat je vrijspeelt als je specifieke items verzamelt en inlevert bij een zeker persoon. Dit personage heeft maar één hartje en kan de gangbare wapens niet gebruiken.

Uiteindelijk is Cadence of Hyrule een perfecte samensmelting tussen The Legend of Zelda en Crypt of the NecroDancer. Je trekt door de Zelda-wereld op de maat van de geweldige soundtrack. De game is toegankelijker dan Crypt of the NecroDancer, wat voor de casual gamer een uitkomst is. De hardcore Crypt-fan heeft de mogelijkheid om de moeilijkheid wat op te krikken door de permadeath-modus en het gebruiken van een fragieler personage. De herkenbaarheid, de gameplay, de muziek: voor elke Zelda-fan is dit eigenlijk verplichte kost.

Pluspunten
Minpunten
  • Uitstekende, aanstekelijke gameplay
  • Remixes van Zelda-klassiekers
  • Toegankelijk voor iedereen
  • Niet alle items even nuttig
  • Halverwege de game ben je OP voor de overworld
Gespeeld op en exclusief verkrijgbaar voor Nintendo Switch.