Shazam!
Het is een beetje een kinderdroom: een superheld zijn. Misschien is het zelfs voor volwassenen nog een leuke fantasie: wat als je zo, poef, ineens een superheld kon worden? En dan niet op zo'n manier dat je eerst iets moeilijks moet meemaken en vervolgens in een existentiële crisis belandt voordat je je realiseert dat je je nieuwe superkrachten moet aanwenden voor het bestrijden van de misdaad, en ontdekt dat je blijkbaar ook altijd een geweldige kostuumontwerper bent geweest, want je ziet er als aspirant-superheld ineens supercool uit.
Nee, je roept gewoon het magische woord en je bent een superheld. En als je klaar bent, roep je dat woord weer en ben je weer jezelf. Scheelt enorm veel tijd met omkleden en het geheim houden van je gewone identiteit. Het overkomt Billy Batson (Asher Angel), die op een dag wordt geteleporteerd naar een grot met een oude tovenaar. Deze tovenaar, Shazam geheten, heeft besloten zijn krachten te willen overdragen aan Billy omdat Billy 'waardig genoeg' is. Op het moment dat dit gebeurt in David F. Sandbergs Shazam! is er inmiddels genoeg gebeurd om te twijfelen aan die waardigheid: Billy wordt geïntroduceerd als politieauto-stelend pleegkind en de tovenaar is op dit moment inmiddels wanhopig geworden. Maar Billy moet het worden, en door de naam van de tovenaar te noemen wordt het 14-jarige jochie met een lichtflits ineens de volwassen, stoere superheld Shazam.
Hoewel, stoer. De volwassen versie van Billy (Zachary Levi) is natuurlijk nog steeds een veertienjarige, maar nu in een volwassen lichaam, en dat roept natuurlijk associaties op met Big, waarin Tom Hanks een kind-in-volwassen-lichaam speelde. Niet gek ook dat Shazam! gekscherend 'Big meets Superman' werd genoemd; de held is namelijk groot en sterk, supersnel, kan vliegen, is immuun voor kogels en magie is behalve de bron van zijn krachten ook wat hem kan verslaan. Het is niet voor niets dat uitgever Fawcett Comics in de jaren 50 door DC Comics werd gesommeerd om hun Captain Marvel, zoals Shazam toen nog heette, uit de roulatie te halen: het zou te veel lijken op DC's Superman. Dat DC Comics later de rechten op het personage overnam en zelf verhalen over Billy en de 'Marvel family' (nu Shazam family) ging uitgeven was in dat opzicht misschien wat ironisch, maar het zorgde er wel voor dat Shazam! een film is geworden die zich afspeelt in dezelfde wereld als de duistere Batman v Superman: Dawn of Justice en Justice League, maar ook de wat lichtere Wonder Woman en Aquaman. Eén van de personages in de film, Freddy Freeman (pleegbroer van Billy) is zelfs groot fan van deze helden en daardoor de grootste supporter van Billy wanneer hij blijkt een superheld te zijn.
De film is daardoor grotendeels een 'hee ik ben een superheld, wat kunnen we daarmee doen?'-verhaal waarin Billy zijn krachten test onder aanmoediging en begeleiding van Freddy. En dat levert leuke momenten op, omdat het feitelijk momenten zijn waarin kinderen vol enthousiasme superheldje spelen (en één ervan het ook daadwerkelijk is).
Dat betekent natuurlijk niet dat de ruim twee uur durende film alleen maar grappen en grollen is. Shazam! vertelt vooral ook over hoe Billy, als jong jochie in de steek gelaten door zijn moeder, een leven als pleegkind leidt en nergens echt een thuis vindt. Hoewel Sandberg niet zo lang blijft hangen in het tragische aspect van het leven van een pleegkind dat het een depressief verhaal wordt, komt deze kant van Billy op voldoende momenten naar boven, en een kort moment waarin hij de oorzaak leert van zijn bestaan als pleegkind onderstreept hoezeer hij op zichzelf aangewezen is. Shazam! is daarom geslaagd als een film over het zoeken van je eigen lotsbestemming en familie.
Dat komt ook naar voren in het verhaal van Shazams tegenstander. Elke superheld heeft een superschurk nodig en Mark Strong krijgt, na zijn rol als Sinestro in Green Lantern, een tweede kans een DC-schurk neer te zetten in de vorm van Dr. Thaddeus Sivana. Hij doet dit vol overgave en is daardoor een goede tegenpool van Billy. Wel valt Shazam! hierdoor in het cliché van de superschurk die een donkere versie is van de superheld. Sivana wordt al vroeg in de film geïntroduceerd en blijkt al op zijn eigen manier te zijn onderworpen aan de waardigheidstest van de oude tovenaar, waarvoor hij natuurlijk niet slaagde. Dit zet kwaad bloed en het is zijn jaloezie richting Billy wat hem diens vijand maakt.
De strijd tussen Sivana en Shazam levert leuke actie op, al is het op momenten een beetje een afgeleide van, inderdaad, gevechten met Superman of de wijze waarop Obadiah Stane het pantser van Tony Stark wilde stelen in Iron Man. Dat mag de pret echter niet drukken: Shazam! probeert een "leuke superheldenfilm" te zijn en slaagt erin om meer te zijn dan simpelweg een "Marvel-achtige DC-film". Als de studio besluit om de held toe te voegen aan de eerstvolgende Justice League-film kan dat een leuke diversiteit opleveren.
