The Last Remnant Remastered

Tien jaar geleden verscheen The Last Remnant voor Xbox 360 en pc, met de belofte dat de PlayStation-versie spoedig zou volgen. Belofte maakt schuld, dus nu ruim een decennium later komt ontwikkelaar Square Enix met The Last Remnant Remastered, exclusief voor PlayStation 4. Maar waarom eigenlijk? Dat is de vraag die telkens opnieuw bij me opkwam tijdens het spelen van deze RPG.

Want de originele release was al geen doorslaand succes. De 360-versie kampte met flinke framerate-problemen en kreeg wisselende recensies. Denk je aan Square Enix, dan denk je aan Dragon Quest, Kingdom Hearts, Final Fantasy; series met een rijke geschiedenis en veelal uitstekende titels. The Last Remnant was toch meer een gevalletje net niet. Vrijwel niemand vroeg dan ook om een remaster van The Last Remnant en toch is deze er gekomen.

The last remnant remastered

Dat wil overigens niet meteen zeggen dat The Last Remnant Remastered een slechte game is. Het verhaal wordt niet al te best gepresenteerd en amper uitgelegd, de graphics zijn opgepoetst tot het niveau PlayStation 3, de voice acting is veelal tenenkrommend en traag, maar de gameplay heeft wat interessante invalshoeken en de game is onderhoudend genoeg om door te blijven spelen op een luie zondag.

Je stapt in de schoenen van een jongen genaamd Rush Sykes. Zijn zusje is gekidnapt en hij doet er alles aan om haar te redden. Hierbij krijgt hij natuurlijk hulp van een verscheidenheid aan mensen en vreemde wezens die een fantasy-game rijk hoort te zijn. Sterker nog, de hoeveelheid personages die je willen helpen en die je kunt oproepen om aan je zijde te vechten is zo duizelend dat ze weinig impact meer maken. Op een gegeven moment huurde ik mijn teamgenoten in op basis van hun naam. Echt een band ontwikkel je toch niet met ze.

The last remnant remastered

Dat die band niet ontstaat komt mede doordat je niets kunt aanpassen aan je teamgenoten. Ze zijn zoals ze zijn, alleen van Rush zelf kun je de wapenuitrusting wijzigen. Heel diep gaat dit echter ook niet. Je kiest een leuk wapen, stelt wat accessoires in en klaar. Echt veel lijken de keuzes toch niet uit te maken op het slagveld.

Want dat is waar The Last Remnant Remastered zich onderscheidt van de doorsnee Japanse RPG. Je werkt met zogeheten Unions, groepjes van personages die je vooraf bij elkaar zet. Vervolgens kies je niet per personage welke aanval ze uitvoeren, maar je geeft een hele Union opdracht om bepaalde taken uit te voeren. Je kunt ze bijvoorbeeld laten aanvallen, of meer focussen op healing, of zelf laten doen wat ze denken dat goed is. Health wordt ook gedeeld tussen de groepsleden. Is het totale aantal Health weg, dan valt de hele Union weg.

Gevechten zijn veelal halve veldslagen met een veelvoud aan vijanden, waarbij je goed rekening moet houden met hoe je aanvalt. Val je een vijand vanaf de zijkant of de achterkant aan, dan doe je extra schade. Andersom geldt dit ook. Daarnaast moet je letten op de Morale, hoe hoger dat is hoe meer schade je doet. Het vechtsysteem is op deze manier ontzettend diep, maar de uitleg hierover helaas summier.

The last remnant remastered

Gevechten duren lang en zijn een aaneensluiting van vechtscènes. Hoewel deze er indrukwekkend uitzien, raakte ik vaak het overzicht kwijt en wist ik niet of ik nu de aanvallende partij was, of de partij die genadeloos afgemaakt werd. Niet dat je tijdens de vechtscènes nog controle hebt over de manschappen. Alleen tussen de beurten krijg je de kans om aanwijzingen te geven. Deze aanwijzingen worden willekeurig gegenereerd, wat nog wel eens tot frustratie leidt. Erg vervelend als je niet de optie krijgt om een Union die bijna ten onder gaat te healen. Bovendien is het speelveld constant in beweging en een grote chaos, dus echt tactisch spel is er niet bij.

Ik merkte dat ik op een gegeven moment gevechten ging ontlopen. Dit is gelukkig goed te doen, doordat er geen random encounters zijn. Monsters en vijanden lopen rond in op zichzelf staande kleine levels en pas als ze tegen je aanlopen of als je ze uitdaagt wordt het gevecht gestart. Monsters zijn niet bijster snel, dus als je wilt kun je gemakkelijk voor ze wegrennen en alleen de verplichte gevechten aangaan.

The last remnant remastered

The Last Remnant Remastered heeft een grote wereld. Deze is echter niet open of uitgestrekt, maar bestaat uit allemaal kleine gebieden die je moet selecteren op een map. Zelfs in een kleine stad kun je niet van de hoofdstraat naar het plein lopen, dit moet via de map. En met een laadscherm ertussen. Al is dit laadscherm kort, hierin wordt wel telkens pijnlijk duidelijk dat The Last Remnant een game is van twee generaties terug.

Het waarom van het bestaan van The Last Remnant Remastered zal ik waarschijnlijk nooit weten. Deze RPG heeft zeker potentie door het unieke, diepgaande vechtsysteem, de interessante wereld en wezens en de toch wel erg goede soundtrack. Daarnaast betaal je met twee tientjes ook niet de hoofdprijs. De tenenkrommende voice-acting, het onlogische verhaal en de vele laadschermen houden The Last Remnant Remastered echter tegen om echt een klassieker te worden.