CD: Baest - Danse Macabre

Het debuutalbum van de Deense death metal band Baest is eindelijk een feit. Na enkele jaren van optreden, en het uitbrengen van een eigen beheer EP, mochten de heren tekenen bij Century Media. Het resultaat is Danse Macabre geworden. De bandnaam betekent doorgaans beest en zo spreek je het ook uit. In sommmige gevallen kan het ook bruut/woesteling betekenen.

Bloodbath, Grave, Dismember en Entombed worden als belangrijkste inspiratiebronnen genoemd door de band zelf. Dat is inderdaad goed te horen. Je krijgt een mix van brute old school death met technische en extreme metal invloeden voorgeschoteld. Die mix werkt zeker aanstekelijk. Niets ten nadele van de rest van de band, maar gezegd moet worden dat Simon Olsen beschikt over een uitstekende heldere grunt en dat drummer Sebastian Abildsten een geweldige swing heeft. De loodzware, vette productie maakt het geheel mooi af.

Het album trapt af met ‘Crosswhore’. Een lekker log en slepend nummer waarop nog niet meteen vol gas wordt geven, kortom de tank wordt gestart en opgewarmd eer er geschoten gaat worden. Dat kanonneren gebeurt wel meteen erna op ‘Hecatomb’. Het begint wellicht wat standaard, maar de mooie afwisseling tussen gewone slag en de blasts op drums tijdens het tweede gedeelte geeft het nummer haar ware karakter. Op ‘Vortex’, tegen het eind van de cd, is die afwisseling er vanaf het begin, zodat op een korte break na, het nummer een soort van opzwepende wals wordt. Dat is lekker voor in de pit.

Minder blasts en meer melodie met tempowisselingen is wat ‘Altra Mors’ en ‘Messe Macabre’ hebben te bieden. Prima songs, maar zo gaandeweg de cd, heb je wel het idee dat er her en der een beetje in herhaling wordt gevallen. Het is gelukkig niet zodanig hinderlijk, maar iets meer tragere stukken en beukende breakdowns hadden er wel bij gemogen. Op de twee epossen van de cd wordt daaraan iets meer tegemoetgekomen. Verder heeft de titeltrack ook de bij deze metal niet te missen klassieke intro. Dat heeft ‘Vortex’ overigens ook, hoewel ‘Ritual’ een voorafgaand losstaand nummer is van bijna twee minuten. Het andere epos is de afsluiter, ‘Ego To Absolvo’. Hierop komen bijna alle soorten tempowisselingen die op de cd voorbijkomen samen.

Kort samengevat, Baest is een prima aanwinst voor het circuit. Om maar even een ouderwetse term te gebruiken, dit is een puik debuut. Toch kan de band absoluut nog verder groeien, zo heb ik het idee. Hopelijk wordt dit vervolgd.