Phantom Doctrine

Spionagefilms zijn er genoeg, maar videogames blijven achter. Dat moeten ze bij CreativeForge ook hebben gedacht. Ze komen nu met Phantom Doctrine, een spionage-game in een XCOM-jasje.

Phantom Doctrine heeft een verhaal, maar is niet zo heel erg uitgebreid. Het speelt zich af in de jaren 80. Er is een geheime organisatie die zich over de hele wereld verspreid heeft. Deze Beholder Initiative zorgt ervoor dat er complottheorieën de wereld in worden gegooid. Hiermee proberen ze de gevestigde orde aan het wankelen te krijgen en zo zelf de macht in handen te nemen. Jij, de speler, bent in een organisatie die door middel van spionage de plannen moet dwarsbomen. Het verloop van het verhaal is compleet geen James Bond, maar vrij rechttoe rechtaan.

Phantom Doctrine is heel erg geïnspireerd door XCOM. Dat is geen slechte game om mee vergeleken te worden, integendeel. Je beheert je organisatie, stuurt agenten op pad en begeleidt ze door allerlei turnbased missies. Deze spelen zich af in een isometrisch perspectief, waarbij muren en daken transparant worden als je in een gebouw bent. Tot zover begreep ik het allemaal. De korte tutorial legt enkele dingen uit. Hoe moet je jouw cursor naar de tweede verdieping krijgen, hoe zoek je dekking, hoe doe je een verrassingsaanval op een kamer met vijanden en hoe rond je de missie succesvol af. Prima, top. Maar daarna wordt er niets meer uitgelegd. Je volgende missie is meteen een 'zoek het zelf maar uit'.

Phantom Doctrine - Mission (Foto: Good Shepherd)

Phantom Doctrine is erg complex, maar door het gebrek aan uitleg is het zelfs mogelijk een aspect compleet te missen. Je komt er niet meteen door in de problemen, maar het is raar dat er veel moeite in diepe gameplay is gestoken om het daarna de speler niet uit te leggen. Een ding wordt wel snel duidelijk: je moet niet gezien worden. Het is een spionage-game, geen shooter. Voorbeeldje: ik moet bij een computer komen. Daar staat natuurlijk toevallig een wetenschapper voor die de cijfertjes checkt. Met de rug naar me toe. Ik, totaal niet nadenkend, knuppel die gast neer en vergat dat er een tweede wetenschapper rondloopt. Die ziet zijn collega in de volgende beurt op de vloer liggen en hoppa, red alert. Nu kun je in de makkelijkere moeilijkheidsgraden het lichaam nog verbergen, maar op hard gaat dat dus niet meer. En voor de diehards is er nog een iron man, kortom, eenmaal dood, is altijd dood.

Stealth is dus belangrijk in Phantom Doctrine. Zo gauw je een verboden beveiligingszone in stapt moet je rustig aan camera's saboteren, en vooral stil de vijanden om leggen. Dus je niet gedempte wapen gebruiken als je nog niet ontdekt bent is een slecht plan. Het is zeker nuttig om de hele omgeving uit te kammen, want er is van alles te vinden. Geheime documenten, geld, het gijzelen van vijandelijke agenten en zo af en toe een informant is er te vinden. Deze zal je team versterken, dus dat is altijd goed.

Phantom Doctrine - Breach (Foto: Good Shepherd)

Er is een systeem in Phantom Doctrine dat het spel te gemakkelijk maakt. Je kunt een locatie van te voren al laten verkennen. Hierdoor weet je wat de mensen daar dragen en kun je in vermomming binnen dringen. Samen met de 'actor' perk, waardoor jouw agenten niet herkend kunnen worden, ben je eigenlijk vrij om te gaan en te staan waar je wil. Liever had er een verkleinde kans aan die perk gehangen, dan had je nog enige uitdaging als je dat risico nam om langs die wacht te lopen. Op een gegeven moment ben ik daarmee gestopt, want dan wordt het spel saai. Het is veel leuker om een vijandelijke agent te hersenspoelen, of een kamer met vijanden te omsingelen en dan met een commando binnen te stormen en ze neer te leggen. Of niet, want hoewel je altijd zal raken is er wel een variatie aan schadepunten. Sta je naast iemand, dan krijgt hij 100% van de wapenschade te verduren, maar stond hij beter gedekt dan zal hij waarschijnlijk niet in een keer dood zijn. Daarom moet je zorgen voor een verrassingsaanval, dan is de kans veel groter dat ze gewoon aan het rondhangen zijn.

In sommige missies word je gedwongen te vechten. Dan heb je ook te maken met dat cover-systeem. Belangrijk is ook de overwatch-skill. Hiermee kun je vijanden dwingen zich gedekt te houden. Als ze toch in jouw bewaakt gebied komen dan schiet jouw agent op ze. Het vechten is geen kwestie van Rambo-stijl en het komt wel goed. Daarom is het ook zo raar dat het in de tutorial overkomt dat je het gevecht aan kan gaan wanneer je wil, alsof het hoort in een missie. Gevechten wil je mijden, maar als het spel ze door een gescripte gebeurtenissen ze naar je toe gooit is het wel erg intensief, juist omdat je zo tactisch bezig moet zijn.

Phantom Doctrine - Connecting Dots (Foto: Good Shepherd)

De missies zijn de helft van de gameplay van Phantom Doctrine, het micro-managen van je organisatie de tweede. Je kunt je wapens en agenten upgraden. Wil je dempers op je geweren? Onderzoek en maak ze. Grappig is ook dat je ontdekte agenten kunt vermommen en zo een nieuwe identiteit kunt geven. Je gegijzelde vijanden kun je hier ook hersenspoelen. Leuk bedacht zijn ook de puzzels om nieuwe complotten te ontdekken. Al die documenten die je tijdens je missies vindt zie je dan op een bord. Je leest de documenten en verbindt ze met elkaars draden, zodat je letterlijk connecties kunt vinden. Erg leuk uitgewerkt.

Helaas is dat niet te zeggen over je agenten. In XCOM kreeg je een band met je teamleden, een band die je koste wat kost wilde behouden. Nu had ik een goede agent, geüpgraded, toffe wapens, kortom, die wil je veilig door een level heen krijgen. Maar de makers hebben bedacht dat er ook wat meer band moest komen door een verhaal in het leven van een agent te geven en dat ik als speler nog wat keuze moet hebben. Een nietszeggende keuze in een random dialoog, niet eens met die agent, zorgde ervoor dat ik mijn beste agent tot op vandaag kwijt ben, want hij had een depressie. Door mijn keuze, blijkbaar. Dat is geen band smeden, lijkt me.

Conclusie
Phantom Doctrine doet een hoop goed, maar heeft ook steken laten vallen. Ik vind het leuk dat de focus op sneaken ligt en dat vechten echt je laatste redmiddel is. Nou ja, eigenlijk je laatste toevlucht, want eenmaal in een gevecht merk je dat je tegen een meerderheid bezig bent, dus dan is zo snel mogelijk evacueren een must. Door de nogal overpowered vermommingen en bijbehorende perk wordt het spel al snel te simpel. Daarom heb ik dat niet meer gebruikt, want het haalt het sneaken en daarmee de focus uit het spel. Verhaaltechnisch schort er nogal wat. De verhaallijn zelf moet je vrij spelen, want er is nog een derde reeks aan missies te doen, naast de twee wel meteen te spelen verhaallijnen. Maar erger is de nodeloze verhaallijnen van je agenten, die soms door een onbewuste keuze zorgt dat je diegene kwijt bent. Phantom Doctrine heeft een hoge leercurve, de tutorial raakt maar een klein gedeelte van alle mechanics. Het zet je zelfs op het verkeerde been door je te laten denken dat aanvallen gewoon is om te doen tijdens missies. Mocht je gek zijn van spellen als XCOM, Commandos of het goede oude Syndicate uit het DOS-tijdperk, dan is Phantom Doctrine het proberen waard.

Pluspunten
Minpunten
  • Focus op sneaken
  • Veel diepgang
  • Beheer van organisatie
  • Amper uitleg
  • Vermommingen zijn te sterk
  • Dialoogkeuzes hebben rare gevolgen
Gespeeld op PlayStation 4, ook verkrijgbaar op Xbox One en pc.