Ant-Man and the Wasp

Het is jammer dat superheldenfilms zichzelf moeten adverteren met de naam van de held of helden omdat dat nu eenmaal het beste verkoopt, want eigenlijk gaat Ant-Man and the Wasp niet over Scott 'Ant-Man' Lang en Hope 'The Wasp' van Dyne. De opvolger van de heist comedy uit 2015, die overigens even grappig is, zo niet grappiger, heeft namelijk gewoon een eigen niet-typisch-superhelden verhaal dat dicht bij de hoofdpersonages staat en dat veel meer de focus is van de film dan de titelfiguren.

In Ant-Man ontdekte Lang, naast de krimptechnologie van Hank Pym, dat er zoiets bestond als het 'quantum realm', een diepere dimensie die te bereiken is door 'tussen de moleculen' te krimpen. De theorie was dat iemand, eenmaal ondergedoken in deze dimensie, geen enkele manier heeft om er ooit weer uit te komen, maar Lang bewees Pym dat het wel degelijk mogelijk is. Dit zette Pym aan het denken; hij verloor dertig jaar geleden zijn vrouw en moeder van Hope, Janet. Zij kromp tussen de moleculen om levens te redden en is sindsdien niet meer gezien. Pym waande haar dood maar, zo begint Ant-Man and the Wasp, daar gelooft hij nu niet meer in. En dus gaan hij en zijn dochter aan de slag om technologie te bouwen die Janet terug kan halen uit de microwereld.

Ant-Man and the Wasp

Het persoonlijke karakter van de film, net als drie jaar geleden geregisseerd door Peyton Reed, is een verfrissend element in de huidige Marvel-reeks. De vorige film, Avengers: Infinity War, had immers nogal een impact en was behoorlijk episch in schaal. Ant-Man and the Wasp houdt het simpel: Hank, Hope en later ook Scott werken hard om Janet terug te vinden. Zijn er dan geen slechteriken om tegen te vechten? Jazeker, maar zij zijn slechts obstakels om te overwinnen en hebben daarin een betere functie dan Corey Stolls Darren Cross in de eerste film.

De tegenstanders van het Ant-Man team in dit verhaal zijn Bill Foster (Laurence Fishburne), een oud-collega van Pym, en Ava (Hannah John-Kamen), zijn beschermeling. Haar vader kwam om bij een ongeluk met een machine die iets met quantumtechnologie doet en dat ongeluk had op haar het effect dat zij constant in een soort van 'quantum flux' is, een wisselende vaste-niet vaste staat van zijn, die haar de mogelijkheid geeft immaterieel te worden tijdens gevechten (handig!), maar haar continu in een golf van pijn te onderdrukken (minder handig). Foster en Ava zoeken naar een methode om haar situatie te verbeteren en laat de ontdekking van Lang nu net zijn wat ze nodig hebben. Oftewel: een obstakel voor Team Ant-Man.

Ant-Man and the Wasp: Giant-Man

Als schurken zijn Foster en Ava niet enorm doorontwikkeld, wat Marvel-eigen lijkt te zijn, maar aangezien de strijd tussen de good guys en de bad guys niet de hoofdmoot van het verhaal is stoort dat nauwelijks. De toevoeging van nog een aantal ondersteunende personages (en de terugkeer van een paar andere) maakt het bovendien een leuke mix van diverse figuren die bijdragen aan de luchtige toon die Ant-Man and the Wasp uiteindelijk toch heeft. Het is een comedy. Een quantum-comedy wellicht, maar niettemin een comedy en een geslaagde ook. Tel daarbij op dat er een leuk Marvel-sci-fi-verhaal aan vast zit, met leuke technologie (krimpende auto's en zelfs een gebouw raken de rand van het geloofwaardige, maar zijn leuke toevoegingen) en de tweede Ant-Man is eigenlijk meer dan geslaagd.