CD: Marduk - Viktoria

Met Marduk haal je nou niet bepaald de vrolijkheid zelve in huis, maar dat is natuurlijk geen pre bij black metal. Het veertiende studioalbum, Viktoria, heeft inmiddels het nachtlicht gezien, en dat is op zich al een hele mijlpaal. Al bijna dertig jaar zijn de Zweden een toonaangevende act in het genre.

Net als het voorgaande Frontschwein (2015), staat ook dit nieuwe album weer in het teken van de Tweede Wereldoorlog en het brute nazi-Duitsland in het bijzonder. Het is naast Satanisme een terugkerend thema van de band. Hierdoor staat ze op menig zwart lijstje, maar ondanks diverse aantijgingen, is bewijs voor openlijk neonazisme tot op heden niet gevonden. Gitarist Morgan Håkansson vertelt in de bio nuchter dat Viktoria geen album is waarbij een standpunt wordt ingenomen, maar dat het puur over geschiedenis gaat. ‘We zijn nu eenmaal gefascineerd door de enorme militaire macht en techniek van het Derde Rijk.’ Håkansson is overigens nog het enige originele bandlid van de bezetting die sinds 2013 niet meer is gewijzigd.

Even de thematiek daargelaten, is het wel zo dat de muziek van Marduk door de jaren heen steeds interessanter is geworden. Wat echter dit nieuwe schijfje verrassend leuk maakt, is de productie. Naar eigen zeggen is bewust voor een old school productie gekozen. Dit is zeer goed gelukt. Wat ik ook wel een pluspunt vind, is dat dit album muzikaal gezien meer ‘to the point’ is dan de voorganger. Dit keer krijg je gewoon negen tracks in 34 minuten, die wat compacter en minder uitgesponnen zijn, en die ook geen epische song van acht minuten bevatten.

(foto: Jens Ryden)

Zonder een echt conceptalbum te zijn, klopt Viktoria van begin tot eind. De een na de andere sterke melodielijn volgt elkaar op, waarbij ook tremelo picking en traditionele heavy metal riffs mooi worden afgewisseld. Op de opener ‘Werewolf’ wordt vooral van die laatste gebruik gemaakt. Een sterk staaltje melodieuze black metal, wat ook van ‘Equatrian Bloodlust’ gezegd kan worden. Daarin zit een heerlijk krankzinnige riff, waarbij met het plectrum over de gitaarsnaren wordt gegleden. Het zijn songs die hun roots nog steeds hooghouden. De band begon immers met regelrechte death metal, waarin black metal invloeden werden verwerkt.

‘June 44’ is, net als de titeltrack, meer de latere stijl. Dat wil dus zeggen, brute snelheid met volop blastbeast. Om de goede balans van het album aan te geven, is ‘Narva’ het nummer dat mooi het midden houdt tussen het nieuwe en oude werk. Ook aan doompassages is bij het maken van dit album gedacht. Voordat ‘Tiger 1’ ontvlamt in Blitz metal, vangt het nummer zeer zwaarmoedig aan. De afsluiter ‘Silent Night’ is zelfs van begin tot eind louter doom metal, maar het is eigenlijk wel prima om in die sfeer het album te eindigen, gezien het thema ervan.  

Viktoria kan naar alle lust bekoren, inclusief de nostalgische productie. Het is zeker een van de betere werken van Marduk, sinds zanger Mortuus bij de band kwam. Ik kan me overigens ook goed voorstellen dat kenners het laatste album van zijn andere band, Funeral Mist, hoger aanslaan dan deze nieuwe Marduk. Hoe het ook zij, ook dit album zal hoog in jaarlijstjes terechtkomen.