Vampyr

Londen, 1918. Terwijl de soldaten terugkomen vanuit het front in Europa heeft de Engelse hoofdstad te maken met een nieuwe epidemie van de Spaanse Griep, terwijl medicijnen en voedsel nauwelijks meer verkrijgbaar zijn. Londen zit in een depressie, en tot overmaat van ramp gaan er geruchten dat niet alle overlijdens op een natuurlijke manier verlopen zijn. Je komt er al snel achter dat de geruchten waar zijn.

Jonathan Reid, zoals de hoofdpersoon heet, is een zeer gewaardeerde dokter die zijn plicht heeft vervuld door in Frankrijk te vechten namens de Geallieerden in wat toen bekend stond als 'The Great War'. Eenmaal teruggekomen blijkt Londen niet zozeer veiliger te zijn dan het Europese vasteland, mensen zijn doodziek en de criminaliteit is hoger dan ooit. Wellicht is het die criminaliteit die ervoor heeft gezorgd dat Jonathan op een nacht wakker wordt in een massagraf en een onweerstaanbare dorst naar bloed ervaart. Als nieuwgeboren vampier (of Ekon, volgens de lore van Vampyr) en verblind door zijn behoeftes maakt Jonathan enkele keuzes waarvan hij al snel spijt zal gaan krijgen. Eenmaal bij zinnen gekomen is Jonathan vastberaden te ontdekken wat er is gebeurd en wie hem dit heeft aangedaan.

In zijn zoektocht naar antwoorden zal Jonathan natuurlijk veel vragen moeten stellen, en dat doe je dan ook een hoop in Vampyr. Het is misschien niet helemaal wat je zou verwachten van een traditionele vampier, maar Jonathan zal een hoop praten. Wat dat betreft is de connectie met de eerdere game van ontwikkelaar Dontnod, Life is Strange, natuurlijk snel gemaakt. Het is dan ook niet erg verrassend te noemen dat de game je meeneemt naar ruim voldoende interessante situaties en het schrijfwerk grotendeels goed is te noemen. Ook het sociale systeem van Vampyr is ambitieus, maar werkt goed. Ieder personage heeft zijn eigen persoonlijkheid en door veel vragen te stellen kom je steeds meer over hen te weten. Ontdek hun geheimen en houd ze gezond, en ze worden steeds waardevoller, mocht je op een dag ooit hun bloed willen drinken.

Dat gaat natuurlijk wel gepaard met consequenties. Tientallen interessante personages zwerven rond in Londen, en mocht je daar behoefte aan hebben, kan je ze op den duur allemaal vermoorden. Andere personages merken natuurlijk wel de afwezigheid van hun vrienden op en kunnen wantrouwig worden of de rol van de vermoorde vriend(in) overnemen. Ook een interessant principe van Vampyr is de afwezigheid van een moeilijkheidsgraad. De makkelijkste manier van verbeteren van Jonathan zijn vaardigheden is het moorden van NPC's, dus een goede dokter die respect heeft voor stervelingen zal het ten tijde van combat een stuk lastiger krijgen dan een genadeloos monster.

Die combat is echter misschien wel het meest teleurstellende onderdeel van Vampyr. Het is niet zozeer slecht, maar de lijst aan 'special moves' is behoorlijk kort en je zal je nooit voelen als een onsterfelijke ondode. Sterker nog, je bent vrij kwetsbaar en de combat doet zelfs een beetje denken aan Dark Souls in de zin dat het erg gebaseerd is op je stamina. Ondanks een redelijke variëteit aan tegenstanders, zowel menselijk als bovennatuurlijk, zal je strategie vrijwel altijd hetzelfde zijn: wachten op een aanval van je vijand, uitwijken en snel gebruik maken van de gecreëerde opening. Zelfs bossfights voegen weinig variatie toe en ook een redelijk uitgebreid systeem van loot en upgrades voor je wapens kan dat niet verbloemen.

Andere narigheden zijn de soms matige performance van de game tijdens gevechten met meerdere tegenstanders, waarbij de framerate op Xbox One X soms tot onder de 20 fps duikt. Het is zeldzaam, maar uiteraard frustrerend wanneer het je dood veroorzaakt. En je zal vaak doodgaan, soms zelfs door grafische glitches of omdat Jonathan ergens vast komt te zitten. Wat dan ook teleurstellend is, is de laadtijd nadat je het leven laat. Die is echt onnodig lang en haalt het tempo van de game enorm omlaag.

Gelukkig neemt dat niet weg dat er enorm veel plezier aan Vampyr valt te beleven. Het post-Victoriaanse Londen is werkelijk prachtig weergegeven en gecomplementeerd met goede muziek. Audiovisueel is Vampyr een pareltje, en net zoals in Life is Strange weet Dontnod weer een prima sfeer te realiseren. Zo zijn er ook verbeteringen te merken in lipsync en animaties van de personages, hoewel de voice-acting af en toe de plank vreemd misslaat. Het is een gevolg van veel verschillende NPC's hebben met ieder hun unieke stem, waardoor niet ieder personage even goed uit de verf komt. Dat is spijtig, maar niet gamebrekend. Zeker wanneer het plot je kan afleiden van de soms matige prestaties van de acteurs.

De main quest neemt je mee naar veel verschillende thema's, van religieus tot politiek, van het uitschot tot de elite. Ook sidequests zijn vaak de moeite waard om te doen, waarbij de meeste werkelijk iets toevoegen aan de lore of de persoonlijkheid van de inwoners van Londen. Vampyr is al met al niet perfect, maar weet van begin tot eind te boeien en vermaken. Met onder andere zijn indrukwekkende sociale systemen is het moeilijk niet benieuwd te zijn naar het volgende dat Dontnod ons gaat brengen.