Onrush

Het is even geleden dat er werd geïnnoveerd binnen het arcade racing-genre. Jaren geleden hadden we excentrieke games zoals Burnout, Split/Second en Blur. Helaas bleef het jarenlang stil, maar nu is er Onrush, een game die zichzelf totaal niet serieus neemt en iets nieuws probeert.

Onrush is gemaakt door ex-medewerkers van het door Sony gesloten Evolution Studios. Zij waren eerder verantwoordelijk voor MotorStorm, ook zo’n lekkere arcade racing-serie. Onrush brengt wat van de rauwheid van die serie en combineert het met gekke ideeën. Het meest opvallende idee: je bent niet aan het racen. Er is geen start of finish. Onrush is een multiplayer-game die inspiratie ontleent van team-shooters zoals Overwatch. Je speelt in een team van vijf tegen een ander team en je enige doel is om dat team te verslaan.

Het is vreemd en het vereist wat gewenning, maar dit idee werkt vrij goed. De hele game is daar ook omheen gebouwd. Natuurlijk ben je alsnog wel furieus hard aan het rijden, maar de vier modi van het spel moedigen vooral teamspel aan. Mijn favoriet is de overdrive-modus, die volledig om boost draait. Als je boost gebruikt krijgt je team punten, en het team met de meeste punten wint. Je kunt je boost-meter verhogen door tricks te doen, tegenstanders neer te halen, dicht langs obstakels te scheren en door tags van mensen die zijn doodgegaan te pakken.

Tegenstanders slopen gebeurt overigens op Burnout-achtige wijze. Je moet bijvoorbeeld een ander voertuig vanuit de juiste hoek aanstoten of tegen een obstakel forceren. Het moment dat je vijand wordt verwoest wordt heerlijk in slowmotion in beeld gebracht, een trucje dat nog steeds een lekker gevoel geeft. Dat slowmotion-effect gebeurt overigens alleen in de singleplayer.

De countdown-modus draait om een aflopende timer. Ieder team kan zijn eigen tijd verlengen door langs poorten te rijden. Je probeert niet alleen zelf zo snel en accuraat mogelijk door zo’n poort heen te gaan, maar ook leden van het andere team een beetje te duwen zodat ze de poort missen. Lockdown is een grappige variant op King of the Hill. Een kleine naar voren bewegende cirkel wordt op de baan geprojecteerd en de bedoeling is om daar een tijdlang controle over te hebben. Dat doe je door met zoveel mogelijk teamgenoten in het cirkel te rijden, terwijl je vijanden ervan af beukt.

Ten slotte is er Switch, de modus die de nadruk legt op het neerhalen van de tegenpartij. Iedereen in beide teams van vijf krijgt drie levens. Iedereen begint ook op een motor. Als je wordt gesloopt kom je vervolgens in een lichte auto terecht en voor je laatste leven mag je in een zwaardere auto. Mocht je ook je laatste leven verliezen, dan lig je niet uit het spel, je komt terug in de zwaarste auto-klasse om je teamgenoten te helpen. Het team dat alle individuele levens kwijtraakt verliest. Ik vind deze modus het minst leuk om te spelen, omdat de tracks van Onrush vaak heel breed zijn en druk bevolkt, waardoor het lastig kan zijn om net bij die ene tegenstander die nog een leven heeft te komen. Hierdoor duren potjes voor het gevoel vaak langer dan je zou willen.

Al met al is het bijzonder knap hoe Onrush multiplayer-modi die we van het shooter-genre kennen heeft toegepast op het racing-genre. De specifieke vergelijking met games zoals Overwatch wordt gemaakt door het feit dat de voertuigen ook toegespitst zijn op verschillende speelstijlen. Je zou de verschillende auto’s kunnen verdelen onder klassen zoals healer, dps, support, etc. Een van de auto’s geeft bijvoorbeeld je teamleden meer boost als ze vlakbij rijden. Een andere auto geeft je teamgenoten juist een schild. Elke type auto heeft ook zijn eigen 'ultimate', waarmee je veel schade kunt aanrichten. Ook dit aspect is slim bedacht en komt origineel over.

Het idee en de basiselementen van Onrush zijn dus goed, maar het probleem is dat er nog niet genoeg content is om deze multiplayer game op lange-termijn te blijven spelen. De game heeft niet alleen meer tracks nodig, de tracks die er zijn lijken te veel op elkaar. Door de grote aantal spelers en bots moesten de tracks wel breed zijn, maar hadden ze ook zo saai moeten zijn? Je rijdt bijvoorbeeld in een vrij normaal bos- en woestijnachtig gebied zonder veel poespas. Dat de game qua graphics ook niet spectaculair oogt draagt bij aan het probleem.

De vier modi zijn ook prima, maar toch had ik na twee weken spelen wel een beetje het gevoel dat ik het wel had gezien. Dat is persoonlijk natuurlijk, het is op dit moment lastig te pijlen of er hechte online community rondom deze game gaat ontstaan. De ontwikkelaars hebben in ieder geval post-launch content beloofd. De game bevat trouwens een uitgebreide singleplayer campaign. Je teamgenoten worden dan vervangen door bots, waardoor het af en toe frustrerend kan zijn als zij hun steentje niet bijdragen, maar het werkt. De singleplayer heeft wel dezelfde nadelen, je speelt telkens dezelfde modi op dezelfde tracks waardoor het relatief snel vervelend wordt. De hoeveelheid laadschermen of puntverdelingschermen tussen wedstrijden waren voor mij ook een bron van irritatie. Ik wilde alles skippen en snel naar de volgende wedstrijd gaan, maar dat gaat helaas niet.

Conclusie:
Onrush is weer zo'n lekkere arcade-game met originele ideeën die we al lange tijd niet hebben gezien. Een leuk idee wordt pas echt goed als de uitwerking ervan ook werkt, en gelukkig is Onrush wat dat betreft succesvol. Toch is het lastig om met volle overtuiging deze game aan te raden. De game wordt bij de release voor zestig euro verkocht, maar bevat relatief weinig content. Persoonlijk krijg ik ook het gevoel dat dit geen hele populaire online-game wordt. En toch: als je op zoek bent naar eindelijk weer eens iets vers in dit genre kun je Onrush eigenlijk niet laten liggen.

Pluspunten
Minpunten
  • Originele uitvoering van arcade-racing
  • Bunout-achtige takedowns
  • Verschillende klassen voertuigen
  • Niet genoeg content
  • Graphics maken geen indruk
  • Veel (laad)schermen tussen potjes
Gespeeld op PS4, ook beschikbaar voor Xbox One.