Dark Souls Remastered

Aangezien het vandaag de dag eerder regel dan uitzondering is dat topgames van weleer voorzien worden van een 'remaster'-metamorfose, kon het fantastische Dark Souls eigenlijk niet ontbreken. Nadat Dark Souls II al een soortgelijke behandeling kreeg op de huidige generatie consoles in de vorm van Scholar of the First Sin, is nu diens voorganger aan de beurt. Wat is er anders? Of liever gezegd, wat zijn de verbeteringen ten opzichte van het origineel? Lees het in deze review.

Dark Souls III kwam in 2016 uit en is naar alle waarschijnlijkheid de laatste officiële titel die we binnen de franchise gaan zien. Ontwikkelaar FromSoftware is dan ook allang bezig met nieuwe dingen. Toch hoeven de oude games niet slechts een mooie herinnering te zijn: de Souls-games zijn bij uitstek geschikt om na een bepaalde tijd niet spelen weer op te pakken. Een andere build, andere wapens, een pyromancer spelen, een keer met miracles in de weer, een SL1-run om newbies te sarren, een andere volgorde in de aanpak van eindbazen, andere keuzes tijdens quests.. De mogelijkheden in aanpak zijn met een beetje fantasie bijna eindeloos.

Dankzij remaster-specialist QLOC kunnen we nu met een herziene versie van Dark Souls aan de slag. QLOC is een Poolse ontwikkelaar die zich voornamelijk bezighoudt met ports en remasters, en heeft zich in het verleden al dikwijls bewezen met uitstekende (pc-)ports van onder andere Dragon's Dogma, DmC: Devil May Cry en Hellblade.

Dan de hamvraag: wat is er allemaal verbeterd? Met ruime voorsprong is de voornaamste verbetering de framerate. Eigenlijk zou je wat beelden terug moeten kijken van de PS3- en Xbox 360-versies en hoe die zeven jaar geleden presteerden om deze versie goed op waarde te schatten. Dat was op veel momenten niet al te fraai, met dips naar ver onder de 20 frames per seconde. Dat is nu verleden tijd, de Remastered-versie houdt vrijwel te allen tijde een strakke framerate van 60 frames per seconde vast. Ik zeg vrijwel omdat er héél zelden nog wat momentjes zijn, bijvoorbeeld tijdens bepaalde bossfights, waarbij de framerate een klein beetje terugvalt, al is dit eigenlijk nauwelijks noemenswaardig. Het beruchte Blighttown is nu in ieder geval in glorieus 60 frames per seconde te doorlopen zonder ook maar een beetje terug te vallen.

Qua visuals zelf is er ook het een en ander verbeterd. Zo is de resolutie (op PS4 Pro, ons reviewexemplaar) bij dynamische 4K-output opgekrikt tot 3200x1800 pixels. Dat is een behoorlijke stijging ten opzichte van het origineel op de vorige generatie consoles, die draaide op een resolutie van 1024x720 (bron: digitalfoundry). Het is dus geen full-blown 4K maar het komt aardig in de buurt. Vlak voor de release werden er enkele vergelijkingsplaatjes gedeeld door 'critici' die wel heel graag leken te willen dat deze Remaster zou falen, waarop het leek alsof de remastered-versie allerlei licht- en rookeffecten dusdanig had aangepast dat het afbreuk deed aan het origineel. Toegegeven, er zijn momenten dat de game érg licht is, dat de glans van bepaalde pantsers en wapens wat minder is en de zogenaamde 'bloom'-effecten zijn wat subtieler, maar ik heb dit geenszins als storend ervaren. Mogelijk ben ik niet kritisch genoeg om me aan dat soort futiliteiten te storen, maar mijn ervaring is dat de game er op veel meer gebieden grafisch op vooruit is gegaan dan dat er afbreuk gedaan is aan de originele ervaring. Sowieso vind ik het gezeik in de marge, dat minuscule details uitgelicht worden om te kunnen klagen over afbreuk aan de charme van het origineel. Ga in ieder geval niet uit van vergelijkingsplaatjes maar kijk gewoon wat gameplay, want die momentopnames zeggen helemaal niks.

Maar het zijn niet alleen grafische aspecten waarmee deze remaster zich distantieert van het origineel. Ook in het multiplayergedeelte zijn een aantal zeer aangename verbeteringen aangebracht, zoals de komst van het online password-systeem. Dit systeem kenden we al uit de andere Dark Souls-delen maar de originele game beschikte hier nog niet over. Met het password-systeem kunnen spelers het 'summonen', dus het oproepen van andere spelers, beperken met een wachtwoord. Dit maakt het veel makkelijker om bijvoorbeeld met vrienden in co-op de game door te spelen omdat je zelf kiest wie jouw wachtwoord krijgt, of juist in PvP om met specifieke personen de strijd aan te gaan. Bovendien is het nu mogelijk om global matchmaking aan of uit te zetten.

Een andere fijne toevoeging qua multiplayer is de uitbreiding van het maximaal aantal spelers per sessie naar zes. Dit levert zoals we weten uit bijvoorbeeld Dark Souls III hectische maar vooral vaak hilarische speelsessies op. Waar ik bijvoorbeeld erg van genoten heb in de remaster is de Forest Hunter covenant. In deze covenant kun je door het dragen van een specifieke ring in een bepaald gebied opgeroepen worden om indringers van de Darkroot Garden aan te pakken. Het gebied waar de meeste actie plaatsvindt herbergt bovendien een aantal vrij krachtige Forest Hunter-NPC's die met een beetje mazzel nog in leven zijn zodra er nieuwe spelers het gebied binnenlopen. Dan krijg je dus situaties waarin jij samen met nog twee of drie andere spelers, tevens Forest Hunters, en een handvol NPC's het opneemt tegen 1, 2 of 3 tegenspelers. Totale chaos en hilariteiten gegarandeerd.

Behalve de graphics en de multiplayer heeft de remaster ook nog wat subtiele maar niet minder handige verbeteringen in huis. Zo is het nu mogelijk om meerdere van één item tegelijk te gebruiken, zoals meerdere consumeerbare souls of covenant items. Daarnaast is het nu mogelijk om bij iedere bonfire van covenant te wisselen in plaats van steeds heen en weer te moeten peddelen tussen de locaties van de covenants. 

Uiteindelijk zal het er op aankomen of men het aankoopbedrag (opnieuw) voor zichzelf kan verantwoorden. Bandai Namco wil tenslotte wel weer 35 tot 40 euro vangen voor een opgefleurde game uit 2011. Voor de Steam-versie geldt dat wanneer je over de originele Prepare to Die-editie beschikt, je 50% korting krijgt. Bovendien kun je je afvragen of het voor pc-gamers überhaupt interessant is om deze remaster op te pikken aangezien de pc-versie met behulp van het welbekende DSFix eigenlijk de voornaamste verbeteringen al in huis had. Je zou dan vrijwel uitsluitend betalen voor een verbeterde multiplayer. Veel pc-gamers zijn dan ook terecht boos over het feit dat ze opnieuw fors moeten dokken voor een game die in eerste instantie zeer belabberd op hun keuzeplatform werd uitgebracht. Dark Souls voor pc kampte ten tijde van de release in 2011 met legio problemen en tekortkomingen. Die frustratie is wat mij betreft terecht, maar aan de andere kant snap ik ook dat men een remaster als deze niet gratis weggeeft.

Voor mezelf sprekend zou ik er wel drie tientjes voor over hebben, met een beetje zoeken is de game voor die prijs al wel op te pikken. Maar je hebt hier dan ook met een absolute Souls-junkie te maken die in zo'n twee week tijd alweer een uurtje of 50 in deze remaster gepompt heeft. Het blijft gewoon een fantastisch spel, met de beperkingen van de vorige consolegeneratie weggepoetst en een paar cruciale nieuwe features in het multiplayergedeelte kun je je weer helemaal verliezen in From Softwares meesterwerk.

Gespeeld op PlayStation 4. Ook verkrijgbaar voor Xbox One en pc; in het derde kwartaal van dit jaar ook beschikbaar op Nintendo Switch.